Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο δείκτης της σχέσης των όπλων με το χαβιάρι

του Χρήστου Καπούτση

Έγκυρα πολιτικά και οικονομικά περιοδικά, καθώς επίσης και αξιόπιστοι διαδικτυακοί τόποι, έχουν εισάγει έναν νέο δείκτη στις μετρήσεις τους. Είναι ο « δείκτης της σχέσης των όπλων με το χαβιάρι», όπως τον αποκαλούν.
 Μετά το 2003, που είναι το έτος της στρατιωτικής εισβολής των αμερικανών και των βρετανών στο ΙΡΑΚ, οι πωλήσεις οπλικών συστημάτων και πολυτελών ιδιωτικών αεροσκαφών και πλοίων, αυξάνονται παράλληλα, σύμφωνα με αυτό το δείκτη. Που σημαίνει ότι, αυξάνονται οι επιχειρηματίες που γίνονται ζάμπλουτοι, μαζί με την αύξηση των πωλήσεων σύγχρονων οπλικών συστημάτων.
Η γεωπολιτική αστάθεια, οι περιφερειακές συγκρούσεις,  το άλυτο Μεσανατολικό, η καταστροφή του Ιράκ και το πόλεμος στο Αφγανιστάν, αποφέρουν  τεράστια κέρδη στις Βιομηχανίες,  που παράγουν πολεμικά προϊόντα που είναι τα μέσα καταστροφής της υποδομής ενός κράτους  και του θανάτου εκατομμυρίων αμάχων πολιτών. Τεράστια κέρδη ακόμη σωρεύονται στις κατασκευαστικές εταιρείες, που αναλαμβάνουν το έργο της ανοικοδόμησης κατεστραμμένων από τους βομβαρδισμούς κρατών,  στις ιδιωτικές εταιρείες που κατασκευάζουν εξελιγμένα συστήματα ασφάλειας και στις εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα έσοδα μια μεγάλης αμερικανικής Πολεμικής Βιομηχανίες, είναι διπλάσιο, σε απόλυτους αριθμούς , από το ΑΕΠ 34 κρατών!
 Οι  ένοπλες συγκρούσεις, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, η καταστροφή και η ανοικοδόμηση κρατών, συντηρούν την κερδοφορία των ιδιωτικών επιχειρήσεων,  απομυζώντας εθνικούς πόρους από τα κράτη και παράλληλα,  ενισχύουν τους δεσμούς των επιχειρηματιών και των πολιτικών.
Από τη μία έχουμε πόνο, εξαθλίωση, καταστροφή, φτώχεια , θάνατος για τους πολλούς, για τους νομοταγείς και φιλήσυχους πολίτες  και από την άλλη,  έχουμε αμύθητα πλούτη  για τους λίγους, τους ισχυρούς και εκλεκτούς του συμπλέγματος του καπιταλισμού της καταστροφής,  που συναπαρτίζεται από επιτυχημένους τραπεζίτες, από τη διεθνή των τοκογλύφων , από «φιλεύσπλαχνους»  επιχειρηματίες και από προβεβλημένους  και λαοπρόβλητους πολιτικούς που κατέχουν ή κατείχαν καίριες κυβερνητικές θέσεις.
Η Ειρήνη, η σταθερότητα, η ασφάλεια  και η ευημερία των πολιτών, έχει πλέον πολύ συγκεκριμένους εχθρούς. Είναι εκείνοι που πλουτίζουν από τους πολέμους, τις κρίσεις, τις φυσικές και ανθρωπιστικές καταστροφές.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα