Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Κουρδικό είναι το «κλειδί» των εξελίξεων στην Τουρκία


ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ

Το Κουρδικό αποτελεί διαχρονικό ακανθώδες πρόβλημα της τουρκικής πολιτικής. Το Κουρδικό όσο θα παραμένει άλυτο,  θα πυροδοτεί εθνοτικές συγκρούσεις και θα απειλεί την εσωτερική συνοχή του  τουρκικού κράτους.
Το σημαντικό είναι ότι, οι ΗΠΑ, το Ιράκ, το Ιράν,  η Συρία, κράτη που ασκούν επιρροή στους Κούρδους, είναι δυνατόν,  να «αξιοποιήσουν» πολιτικά το Κουρδικό επισείοντας μάλιστα το ενδεχόμενο δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους , προκειμένου να εξαναγκάσουν την Τουρκία να αναθεωρήσει Στρατηγικές επιλογές της! Είναι πιθανόν η αμερικανο-ισραηλινή διπλωματία,  με απειλή το Κουρδικό, που στην ουσία, συνιστά  απειλή διαμελισμού της Τουρκίας, να «υποχρεώσει» την  Τουρκία να επανακάμψει στον Στρατηγικό άξονα που είχαν συγκροτήσει  οι ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΤΟΥΡΚΙΑ, όταν στην Τουρκία Κυβερνούσαν οι Κεμαλιστές,  είτε στρατιωτικοί, είτε πολιτικοί. Μια εξέλιξη που διαμορφώνει νέα γεωπολιτικά δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και προφανώς,  θα επηρεάσει και τις εξελισσόμενες σχέσεις του Ισραήλ με την Ελλάδα.


Αλλά,   και για τις εξελίξεις στο Κουρδικό, και για τη «μάχη μέχρις εσχάτων» μεταξύ Ισλαμιστών και Κεμαλιστών, θα είναι καθοριστικές οι γενικές εκλογές που θα γίνουν τον Ιούνιο στην Τουρκία.
Ο Τ.Ερντογάν διαβλέπει τους κινδύνους που προέρχονται από το Κουρδικό, γι’ αυτό  αναμένεται προεκλογικά να συνάψει ένα «συμβόλαιο φιλίας» με τους Κούρδους. Μάλιστα προσδοκά στην υποστήριξη, με ανταλλάγματα φυσικά, του φυλακισμένου ηγέτη των Κούρδων Α.Οτσαλάν!
Πάντως στο Δημοψήφισμα (Σεπτέμβριος του 2010) οι Κούρδοι ψηφοφόροι στην συντριπτική τους πλειοψηφία,  ψήφισαν υπέρ των μεταρρυθμίσεων Ερντογάν. Οι Κούρδοι υποφέρουν από τους ακραιφνείς Κεμαλιστές, τα στελέχη του Στρατού και της Στρατοχωροφυλακής,  που διεξάγουν  με ιδιαίτερη βαρβαρότητα τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους σε βάρος των Κούρδων στην νοτιοανατολική Τουρκίας και γι’ αυτό έχουν ταχθεί υπέρ του μεταρρυθμιστικού προγράμματος του Ερντογάν.
Όμως, ενδεχόμενη  δυναμική επαναδραστηριοποίηση των Κούρδων αυτονομιστών  του ΡΚΚ , θα αλλάξει τις πολιτικο-διπλωματικές   προτεραιότητες της Τουρκίας.
Η Τουρκία θα γίνει περισσότερο εσωστρεφής χώρα, με προτεραιότητα να αποτρέψει τον εδαφικό ακρωτηριασμό της. Η απειλή από τους Κούρδους είναι η εδαφική συρρίκνωση της Τουρκίας.  Οι Κούρδοι που ζουν στην Τουρκία είναι περίπου 15-17 εκατομμύρια και έχουν στόχο τη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους του ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ. Το ενιαίο κράτος των Κούρδων περιλαμβάνει περιοχές από τέσσερα κράτη (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ και Συρία), όπου κατοικούν αμιγώς κουρδικοί πληθυσμοί. Υπολογίζεται ότι 32-35 εκατομμύρια ότι είναι οι Κούρδοι  που ζουν σε αυτές τις περιοχές, στις οποίες περιλαμβάνονται οι πετρελαιοφόρες περιοχές της Μοσούλης και του Κιρκούκ, ενώ έχουν πρόσβαση και στα νερά των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη.  
 Συνεπώς, μόνο αν λύσει το Κουρδικό, θα μπορέσει η Τουρκία να έχει παρεμβατικό ρόλο στην Αν.Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, ως περιφερειακή υπερδύναμη.

Είναι σαφές ότι, οι πολιτικές εξελίξεις και οι προοπτικές της  Τουρκίας, είτε ως μουσουλμανικής, είτε ως εξευρωπαϊσμένης χώρας,  θα πρέπει να αναλύονται ενδελεχώς από  την Ελλάδα.
Η Τουρκία είναι ένα ισχυρό κράτος, ισχυρό οικονομικά και στρατιωτικά.
Η Τουρκία ακολουθεί μια αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική,  που σαφώς επηρεάζει  την εξελικτική πορεία θεμάτων μείζονος ενδιαφέροντος για τον Ελληνισμό, όπως η Θράκη, το Αιγαίο και το Κυπριακό. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός, δεν είναι θεωρητική, αλλά είναι υπαρκτή απειλή για τον Ελληνισμό.
Η ανάλυση της εσωτερικής κατάστασης της Τουρκίας, ασφαλώς ενισχύει τα διπλωματικά αντερείσματα της Ελλάδας.  Και σε αυτό το κεφάλαιο, ο επαγγελματισμός,  όσων αναμειγνύονται στα ελληνοτουρκικά,   είναι ασφαλώς μετρίσιμο μέγεθος. 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα