Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άρθρο του Χρήστου Καπούτση για την Εξωτερική πολιτική και οικονομική κρίση

«Μια οργανωμένη κοινωνία πολιτών, δεν ζει για να  ασκεί εξωτερική πολιτική. Όμως , είναι αναγκαίο, να ασκήσει εξωτερική πολιτική, προκειμένου να επιβιώσει».  Αυτό υποστηρίζει ο Τζόρτζ Κέναν, ένας εκ των θεμελιωτών της Στρατηγικής της Ανάσχεσης,  που θα πρέπει να μελετηθεί πολύ προσεχτικά, από όσους διαπραγματεύονται τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. 
Η χώρα μας κλυδωνίζεται από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση.
Οι δανειστές μας μέσω του περιβόητου Μνημονίου ή της δανειακής σύμβασης, έχουν επιβάλει στην Ελλάδα σκληρούς όρους.
 Ίσως ο απεχθέστερος των όρων του ΜΝΗΜΟΝΕΙΟΥ, να είναι, ότι η Ελλάδα παραιτήθηκε ακόμη και από την εκποίηση ακατάσχετων περιουσιακών μας στοιχείων. Δεχτήκαμε ως χώρα, ότι σε περίπτωση μη εξόφλησης των δανειακών μας υποχρεώσεων, τα κράτη της ευρωζώνης μπορούν να κατάσχουν και να εκπλειστηριάσουν περιουσιακά στοιχεία της χώρας ανυπολόγιστης υλικής, πνευματικής  και πολιτισμικής αξίας, όπως πλουτοπαραγωγικές πηγές, νησίδες του Αιγαίου  και αρχαιολογικούς χώρους. Ήδη Βρετανικά έντυπα αξιολόγησαν  την αξία της Ακρόπολης σε 200- 250 δισεκατομμύρια ευρώ! Γι’ αυτό ακριβώς ο κ. Πρωθυπουργός μετά την υπογραφή του Μνημονίου, δήλωσε ότι η χώρα μας είναι περιορισμένης Εθνικής  Κυριαρχίας.
Η χώρα μας σε προφανή αδυναμία, λόγω της υπερχρέωσής της με τοκογλυφικούς όρους, με την ΤΡΟΙΚΑ να ασκεί , μέσω του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, μέρος της Κυβερνητικής εξουσίας, είναι σαφές ότι,  έχει μειωμένο διεθνές κύρος και περιορισμένη διαπραγματευτική ισχύ.
 Τα διπλωματικά και πολιτικά μέσα υπεράσπισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, περιορίζονται.  Και σκόπιμα, για ευνόητους λόγους,  δεν αναφέρομαι και σε θέματα που σχετίζονται με τις Ένοπλες Δυνάμεις και την Άμυνα  και Ασφάλεια της Χώρας.
Γι αυτό, οι επόμενες μέρες ενδεχομένως να είναι εξαιρετικά κρίσιμες.
Η ιστορία διδάσκει ότι η Τουρκία, εκμεταλλεύεται στο έπακρο περιόδους αδυναμίας της Ελλάδας και προωθεί τα αναθεωρητικά της σχέδια.
Να θυμίσω το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη το 1955, όταν στην Ελλάδα ουσιαστικά δεν υπήρχε Πρωθυπουργός λόγω ασθενείας  του Παπάγου;  Την εισβολή στην Κύπρο το 1974, όταν η Χούντα των Αθηνών έπνεε τα λοίσθια; Την κρίση των ΙΜΙΩΝ το 1996, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν βαρύτατα ασθενής και ο Κ.Σημίτης δεν είχε πάρει ακόμη ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή;
 Στην σημερινή πραγματικότητα, η κατάσταση είναι ακόμη πιο δελεαστική για την Τουρκία, διότι, υπάρχει βεβαιωμένη ανισορροπία στρατιωτικής και διπλωματικής ισχύος, καθώς επίσης και πατριωτικού φρονήματος.
Σημαντικό τμήμα  της ελληνικής κοινωνίας έχει ενοχοποιήσει τον πατριωτισμό, ενώ δεν προβάλει ισχυρές απαιτήσεις Εθνικής Αξιοπρέπειας.
Έτσι όμως,  πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι δορυφοριοποίησης της χώρας μας στην Τουρκία.

                       
Η πορεία των Εθνικών μας θεμάτων ή  η πορεία των θεμάτων της εξωτερικής μας πολιτικής, σχετίζεται, όχι μόνο με την πορεία της οικονομίας, αλλά και με την κατάσταση της κοινωνίας.
Ο βαθμός αποτελεσματικότητας της διπλωματίας είναι συνάρτηση τριών παραγόντων:  της ισχυρής οικονομίας, της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων και της Κοινωνικής συνοχής.
Είναι οι τρεις πυλώνες πάνω στους  οποίους  στηρίζεται η διπλωματία, ως μέσο προάσπισης των εθνικών μας συμφερόντων και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
 Ίσως η κοινωνική συνοχή, να είναι ο σπουδαιότερος.
Όμως , η  Κυβερνητική πολιτική που εκπορεύεται από τις νόρμες του Μνημονίου και τις απαιτήσεις  της ΤΡΟΙΚΑΣ, έχει τραυματίσει την συνοχή της Ελληνικής Κοινωνίας.
Τα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής, είναι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι συνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι στρατιές ανέργων, νέων , ανασφάλιστων και υποαπασχολουμένων.
Τα οικονομικά μέτρα της Κυβέρνηση, ελάχιστα ή καθόλου,  έχουν θίξει τις προνομιούχες εισοδηματικές  τάξεις της χώρας, που επιπλέον είναι και οι αθλοφόροι της φοροδιαφυγής.
Συνεπώς, η οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η Κυβέρνηση και η ΤΡΟΙΚΑ, έχει ταξικό πρόσημο.
Αυτή όμως η πολιτική διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό και η  κοινωνική συνοχή είναι  ζητούμενο, αφού οι ταξικές περιχαρακώσεις καθίστανται πλέον ευδιάκριτες.
Έτσι όμως συσσωρεύεται οργή σε μεγάλα πληθυσμιακά σύνολα  και αρκεί μια σπίθα, μια ασήμαντη ίσως αφορμή,  που θα προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη, με απροσδιόριστες συνέπειες.
Γι’ αυτό λοιπόν, όσοι ασχολούνται , είτε θεσμικά, είτε εξωθεσμικά, με την εξωτερική πολιτική της χώρας, οφείλουν να είναι δύο φορές πιο προσεχτικοί. Και κυρίως, ας  μην υποτιμούν  τον πατριωτισμό και τις εθνικές ευαισθησίες των θυμάτων της οικονομικής πολίτικης, διότι ενδέχεται να εκπλαγούν.  Και μάλλον, όχι ευχάριστα!




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι «μπουκαδόροι» του Υπουργείου Άμυνας

Του Χρήστου Καπούτση Υπάρχουν όρια στην παρακμή, στη σήψη , στη βλακεία; Υπάρχει κάποιο οριακό σημείο, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί; Δύσκολη η απάντηση, αφού και σε αυτό τον τομέα,    οι «δυνατότητες» των ανθρώπων είναι απεριόριστες. Ωστόσο, συνιστά έσχατο σημείο παρακμής και παραλογισμού, η εκθεμελίωση θεσμών, η απαξίωση αρχών και η τυφλή βία εναντίον ανθρώπων. Αναφέρομαι στην βίαιη εισβολή   κάποιων απόστρατων στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, φαινόμενο πρωτοφανές παγκοσμίως!! Η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική της Κυβέρνησης πλήττει τους Δημόσιους υπαλλήλους και του ευρύτερου και του στενού Δημόσιου τομέα. Άρα και τους στρατιωτικούς, εν ενεργεία και απόστρατους. Οι απόστρατοι υποστηρίζουν ότι έχουν μειωθεί οι συντάξιμες αποδοχές τους κατά 40%. Πιθανόν να έχουν δίκαιο. Όμως το ίδιο έχει συμβεί και με ΟΛΟΥΣ τους συνταξιούχους του Δημόσιου τομέα.    Οι απόστρατοι ζητούν να εξαιρεθούν από τις μειώσεις των αποδοχών τους, επειδή υπηρέτησαν στις Ένοπλες Δυνάμεις!    Γιατί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί