Το Δόγμα Νταβούτουγλου και η απειλή κατά του Ελληνισμού

Σε προεκλογική τροχιά  η Τουρκία. Συγκρούεται ο Κεμαλισμός με τον Ισλαμισμό.

·       Το Δόγμα Νταβούτουγλου και η απειλή κατά του Ελληνισμού

·         Θα εξευρωπαϊστεί η Τουρκία ή θα διολισθήσει στον Ισλαμισμό;   Δημοκρατία με «μπούργκα»;

  Του Χρήστου Καπούτση

                                          

                                                  *

       Το αποτέλεσμα των Βουλευτικών εκλογών στις 12 Ιουνίου στην Τουρκία, θα είναι καταλυτικό για την   εξελισσόμενη σκληρή  διαμάχη μεταξύ των Ισλαμιστών του Πρωθυπουργού Τ.Ερντογάν και των Κεμαλιστών του στρατιωτικο-δικαστικού κατεστημένου. 

Στην περίπτωση που το ισλαμικό κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚP), επιτύχει, για τρίτη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση, αυτοδυναμία, τότε, ο Τ.Ερντογάν  καθίσταται πολιτικά παντοδύναμος και θα  υλοποιήσει το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα, που προβλέπει τον αποκλεισμό των Κεμαλιστών από την Εξουσία. Το αντίπαλο κόμμα, που εκφράζει τους Κεμαλιστές, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP)   με νέο ηγέτη τον Κεμάλ Κιλιστντάρογλου, αν κατορθώσει να εξασφαλίσει ποσοστό πάνω από 30%, τότε πιθανόν,   ο κ.Ερντογάν δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει αυτοδύναμη Κυβέρνηση. Αν το κόμμα του Τ.Ερντογάν δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, τότε, η Τουρκία θα αντιμετωπίσει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Ο ηγέτης του  Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP),    πασχίζει να μετατρέψει το κόμμα του, από «κόμμα του Κράτους», δηλαδή της ελίτ των Κεμαλιστών Στρατηγών και των Δικαστών,  σε κόμμα του Λαού, όχι για να πετύχει εκλογική νίκη , αλλά για να αυξήσει τα ποσοστά του κόμματός του (σε 30-35%), ώστε να μην μπορέσει ο Ερντογάν να σχηματίσει αυτοδύναμη Κυβέρνηση και έτσι, να σταματήσουν οι καταστροφικές για τους Κεμαλιστές Συνταγματικές μεταρρυθμίσεις.

Στις Βουλευτικές εκλογές του 2007 το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚP) του Τ.Ερντογάν είχε εξασφαλίσει το 47% και 341 έδρες, ενώ το    Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) με επικεφαλής τον κ.Μπαικάλ  είχε περιοριστεί στο   21% και κατέλαβε 112 έδρες στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση.    

Οι στόχοι του Ερντογάν       

   Ο κύκλος των μεταρρυθμίσεων στην Τουρκία άνοιξε, με το Δημοψήφισμα της 12^ης Σεπτεμβρίου 2010, όπου ο λαός της Τουρκίας ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία τις  θεμελιώδεις αλλαγές στο Σύνταγμα, που πρότεινε το κυβερνών ισλαμικό κόμμα.

Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος, έδωσε τη δυνατότητα στον Ερντογάν να θέσει όρια στην ανάμειξη του Στρατού και των Δικαστών στην πολιτική. Αν το ισλαμικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚP) εξασφαλίσει κυβερνητική αυτοδυναμία στις εκλογές του προσεχούς Ιουνίου, τότε  οριστικά οι Κεμαλιστές Στρατηγοί, οι Διπλωμάτες και οι Δικαστικοί, δηλαδή οι πυλώνες του Κοσμικού τουρκικού κράτους,  θα τεθούν εκτός πλαισίου κυβερνητικής εξουσίας.

Το ερώτημα είναι, αν μετά την περιθωριοποίηση του «βαθέως Κεμαλικού κράτους» (εκλογική νίκη και αυτοδυναμία Ερντογάν), η Τουρκία θα στραφεί προς τον Μουσουλμανικό και Αραβικό Κόσμο, ή αν η Ισλαμική Τουρκία,  θα ολοκληρώσει τις Συνταγματικές και Δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της ενισχύοντας έτσι και  τους  δεσμούς της με τη Δυτική Συμμαχία  (ΗΠΑ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ) αποκαθιστώντας παράλληλα και  τις σχέσεις της με το Ισραήλ; Κοντολογίς το ερώτημα είναι, η Τουρκία θα εξισλαμιστεί , θα αποβάλει τον κοσμικό χαρακτήρα της και θα γίνει μια Μουσουλμανική χώρα, ή  θα εκδημοκρατιστεί και εξευρωπαϊστεί;

 Εκτιμώ ότι, η Τουρκία του Ερντογάν έχει επιλέξει, να ηγηθεί του Μουσουλμανικού Κόσμου, και εφόσον οι  συνθήκες το επιβάλλουν,  δεν θα διστάσει να έλθει σε ρήξη με τη Δύση, όπως άλλωστε έπραξε και με το Ισραήλ. 

Η διολίσθηση της Τουρκίας στον Ισλαμισμό, δικαιώνει άραγε την Στρατηγική επιλογή των Ελληνικών Κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) να στηρίξουν την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και μάλιστα χωρίς όρους και προϋποθέσεις;

   Το Κουρδικό

       Το Κουρδικό αποτελεί διαχρονικό ακανθώδες πρόβλημα της τουρκικής πολιτικής. Το Κουρδικό όσο θα παραμένει άλυτο,  θα πυροδοτεί εθνοτικές συγκρούσεις και θα απειλεί την εσωτερική συνοχή του  τουρκικού κράτους. Το σημαντικό είναι ότι, οι ΗΠΑ, το Ιράκ, το Ιράν,  η Συρία, κράτη που ασκούν επιρροή στους Κούρδους, είναι δυνατόν,  να «αξιοποιήσουν» πολιτικά το Κουρδικό επισείοντας μάλιστα το ενδεχόμενο δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους , προκειμένου να εξαναγκάσουν την Τουρκία να αναθεωρήσει Στρατηγικές επιλογές της!

Ο Τ.Ερντογάν διαβλέπει τους κινδύνους που προέρχονται από το Κουρδικό, γι’ αυτό  αναμένεται προεκλογικά να συνάψει ένα «συμβόλαιο φιλίας» με τους Κούρδους, με αναφορές στο τοπικό κουρδικό κοινοβούλιο, παραχωρώντας κάποια επιπλέον  προνόμια στους Κούρδους σε θέματα πολιτισμού και παιδείας. Ίσως μάλιστα να ζητήσει και τη στήριξη του ισοβίτη ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν (τον οποίο παρέδωσαν στους Τούρκους οι Σημίτης- Πάγκαλος το 1998) , προκειμένου να πειστούν οι Κούρδοι αντάρτες να εγκαταλείψουν την ένοπλη δράση κατά των δυνάμεων ασφαλείας του Τουρκικού κράτους. Πάντως στο Δημοψήφισμα (Σεπτέμβριος του 2010) οι Κούρδοι ψηφοφόροι στην συντριπτική τους πλειοψηφία,  ψήφισαν υπέρ των μεταρρυθμίσεων Ερντογάν. Οι Κούρδοι υποφέρουν από τους ακραιφνείς Κεμαλιστές, τα στελέχη του Στρατού και της Στρατοχωροφυλακής,  που διεξάγουν  με ιδιαίτερη βαρβαρότητα τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους σε βάρος των Κούρδων στην νοτιοανατολική Τουρκίας και γι’ αυτό έχουν ταχθεί υπέρ του μεταρρυθμιστικού προγράμματος του Ερντογάν.

Είναι προφανές ότι  η αναζωπύρωση της ένοπλης δράσης του ΡΚΚ , θα αναστείλει την δραστηριότητα  της Άγκυρας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Η Τουρκία των Ερντογάν- Νταβούντογλου, στην προσπάθειά της να κατοχυρώσει το ρόλο της ηγέτιδας δύναμης, επιχειρεί  να αναδειχθεί σε γέφυρα ανάμεσα στη Δύση και το Ιράν, σε μεσολαβητή ανάμεσα στην Χαμάς και την Φατάχ, σε προσφορά καλών υπηρεσιών στην προσπάθεια πολιτικής ομαλότητας στο Ιράκ.

Όμως, ενδεχόμενη  δυναμική επαναδραστηριοποίηση των Κούρδων αυτονομιστών  του ΡΚΚ , θα αλλάξει τις πολιτικοδιπλωματικές   προτεραιότητες της Τουρκίας.

Η αποτελεσματική και χωρίς απώλειες τούρκων στρατιωτών, αντιμετώπιση των μαχητών του ΡΚΚ, στηρίζεται στην ροή πληροφοριών από τον Αμερικανικό στρατό,  ενώ  ο αμερικανικός παράγων είναι ο μόνος που μπορεί να εξαναγκάσει την υπό τον Μπαρζανί Κουρδική κυβέρνηση στο Αρμπίλ του Βορείου Ιράκ να ελέγξει και πολύ περισσότερο να αφοπλίσει και να διαλύσει τις δυνάμεις του ΡΚΚ στην περιοχή Καντίλ, στα σύνορα Ιράκ- Τουρκίας.

Μήπως όμως η δράση των Κούρδων ανταρτών  εξυπηρετεί τις ΗΠΑ και το Ισραήλ , ως μέσο πίεσης προκειμένου να «συνετίσουν» την Τουρκία;

Το δόγμα Νταβούντογλου

Ο μέντορας του Ερντογάν στη Διπλωματία  καθηγητής Διεθνών Σχέσεων  και Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούντογλου, προωθεί με επιμονή το δόγμα των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες, συμπεριλαμβανομένης και της  Ελλάδας. Φυσικά κατά τον Νταβούντογλου, ειρήνη με τους γείτονες προϋποθέτει αποδοχή των τουρκικών απαιτήσεων και παραίτηση από την υπεράσπιση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων.

 Και ακόμη ο Α.Νταβούντογλου , καθοδηγεί την τουρκική εξωτερική πολιτική να απεξαρτηθεί από τις ΗΠΑ,  την Ε.Ε. και το Ισραήλ, χωρίς φυσικά να έρθει και σε ευθεία αντιπαράθεση  με το Χριστιανικό club  της Δύσης , και παράλληλα,  να διευρύνει τις συμμαχίες και την  επιρροή της στα Βαλκάνια, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή  και την Κεντρική Ασία.

Η Τουρκία επενδύει στην ισραηλινο- τουρκική  αντιπαράθεση, προκειμένου να «κερδίσει» την εμπιστοσύνη του Αραβικού και Μουσουλμανικού κόσμου. Επίσης η Τουρκία ενισχύει τους δεσμούς της, μέσω πολιτικών, στρατιωτικών και ενεργειακών συμφωνιών,  με το Ιράν και με τη Ρωσία.

Το δόγμα Νταβούντογλου, ανατρέπει την πολιτική του Κεμαλισμού και θεμελιώνει τον νέο-οθωμανισμό.

Ο Κεμαλισμός πίστευε στο έθνος-κράτος, που θα είχε εκκαθαριστεί από εθνικές μειονότητες, με σταθερό φιλοδυτικό προσανατολισμό, που θα στηρίζεται στην ισχύ του Τουρκικού Στρατού και ο Ισλαμισμός θα ήταν στο περιθώριο, όχι μόνο της εξουσίας, αλλά και της κοινωνίας.

Ο νέο-οθωμανισμός, το αντίπαλο δέος του Κεμαλισμού , κατά το δόγμα Νταβούντογλου, θεωρεί ότι τα σύνορα της Τουρκίας, δεν είναι αυτά που έγιναν στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τις ισχύουσες σήμερα διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις, αλλά είναι τα «γεωπολιτικά σύνορα», τα οποία ταυτίζονται περίπου με τις κτήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.  Ο νέο-οθωμανισμός έχει στον πυρήνα της «φιλοσοφίας του» τον αναθεωρητισμό και την αμφισβήτηση των υφισταμένων συνόρων των κρατών που σχηματίστηκαν από τα «κομμάτια» της διαλυθείσης Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας.  Στόχος των νέο-οθωμανών είναι η πολιτιστική και πολιτική επιρροή στις κτήσεις της πρώην  Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας, ενώ η στρατιωτική ισχύς θα εγγυάται την αποτελεσματικότητα των πολιτικών πρωτοβουλιών. Το πολιτικό Ισλάμ, πιστεύει ο Α.Νταβούντογλου, έχει τη δυνατότητα να καταργήσει τα Εθνικά σύνορα, καταρχήν χωρίς την άμεση χρήση της στρατιωτικής ισχύος.

Στο δόγμα Νταβούντογλου, ο χώρος Ελλάδας και Κύπρου, είναι ένας ενιαίος γεωπολιτικός χώρος , εχθρικός στην Τουρκία. «Το γεγονός ότι σημαντικός αριθμός των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία, αποτελεί ένα από σημαντικά αδιέξοδα της τουρκικής πολιτικής», υποστηρίζει ο Καθηγητής Α.Νταβούτουγλου στο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος», ενώ για την Κύπρο σημειώνει: «Ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένα μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να τον «ανακαλύψει» ώστε να διατηρεί ανοιχτό το Κυπριακό ζήτημα. Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο, δεν μπορεί να διεκδικήσει ρόλο στις παγκόσμιες και περιφερειακές εξελίξεις. Είναι ζωτικής σημασίας υπόθεση για την Τουρκία, ο έλεγχος της Κύπρου». Σύμφωνα με το δόγμα Νταβούτογλου, η Τουρκία έχει ύψιστα στρατηγικά συμφέροντα στο Αιγαίο και την Κύπρο και ο γεωπολιτικός και στρατιωτικός έλεγχος αυτού του ενιαίου χώρου, αποτελεί ζήτημα επιβίωσης για την  Τουρκία.

Επιπλέον, κατά τον κ.Νταβούτογλου η Τουρκία δεν πρέπει να περιοριστεί στο ρόλο της γέφυρας μεταξύ Ανατολής –Δύσης ή του συνδέσμου μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανικών Κρατών-Δύσης  ,που εξαγγέλουν οι Δυτικοί (Ε.Ε και ΗΠΑ) αλλά μπορεί να έχει παρεμβατικό ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές όπως τα  Βαλκάνια, η  Μ. Ανατολή, η Κεντρική Ασία, ο Καύκασος και η Βόρεια  Αφρική.

Θεωρεί ότι για να μπορέσει  η Τουρκία να υλοποιήσει  τον ρόλο της Κεντρικής Δύναμης θα πρέπει να δράσει  αυτοτελώς , προωθώντας δικά της στρατηγικά συμφέροντα  και όχι  ως εντολοδόχος άλλων μεγάλων Δυνάμεων.

Ο Α.Νταβούντογλου πιστεύει ότι η Τουρκία είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε περιφερειακή υπερδύναμη, που θα μπορεί να συνομιλεί ισότιμα με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία!

Αρκετά χρόνια  προτού ο Α.Νταβούντογλου γίνει υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας,  ανέλυε με σαφήνεια από τις σελίδες του βιβλίου «Στρατηγικό βάθος: Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας» το νεο-οθωμανικό δόγμα βάσει του οποίου « η Άγκυρα πρόκειται να εξαπλωθεί στον κόσμο οικοδομώντας πολιτικοοικονομικούς δεσμούς, αποκτώντας πολιτιστικά ερείσματα και διεκδικώντας τον ρόλο του ρυθμιστή των περιφερειακών αλλά και παγκόσμιων εξελίξεων.»

Πάντως ο έγκυρος «The Economist» , σε εκτενή ανάλυσή του για το μέλλον της Τουρκίας επισημαίνει ότι: «όποιος θέλει να μεταρρυθμίσει και να εκσυγχρονίσει την Τουρκία πρέπει να κοιτάζει μπροστά, προς μία φιλελεύθερη, δημοκρατική Ευρώπη και όχι πίσω, προς μία αρτηριοσκληρωτική, μη δημοκρατική Μέση Ανατολή».

Άραγε να πρόκειται για μια αυστηρή και ξεκάθαρη προειδοποίηση της Δύσης προς την ισλαμική Κυβέρνηση  Ερντογάν,  που γίνεται μέσω του «The Economist»;

Σε ότι μας αφορά, θα πρέπει ο Ελληνισμός να μελετάει πολύ προσεχτικά τις κινήσεις της Τουρκίας. Η Τουρκία, παραμένει διεκδικητική, επιθετική και αναθεωρητική δύναμη, που απειλεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Μόνο εθελοτυφλούντες ή ιδιοτελείς και εξωνημένοι πολιτικοί, δεν μπορούν να αντιληφθούν, την μέγιστη απειλή που προέρχεται από την Τουρκία. Και είναι υπόλογοι απέναντι στην Ελληνική Ιστορία και στον χιλιοπροδομένο Ελληνικό Λαό, οι πολιτικοί, που για λόγους σκοπιμότητας, αδιαφορούν για το αξιόμαχο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Ας αντιληφθούν οι πολιτικοί μας ταγοί ότι η πολιτική του  κατευνασμού απέτυχε και ότι η ψοφοδεής στάση απέναντι στην Τουρκία , ενθαρρύνει τον άρπαγα γείτονά μας. Και εμείς οι πολίτες θα πρέπει να αντιληφθούμε έγκαιρα ότι,    λόγω της αβελτηρίας των πολιτικών μας , ο Ελληνισμός οδηγείται σε νέα μεγάλη Εθνική περιπέτεια, με οδυνηρή κατάληξη. Γι’ αυτό ακριβώς, τα Εθνικά μας θέματα είναι πιο σοβαρά ακόμη και από την άθλια κατάσταση της οικονομίας μας.  Διότι, η  κακή οικονομική κατάσταση μπορεί κάποτε με θυσίες από το Λαό να ξεπεραστεί, οι απώλειες όμως σε θέματα εθνικής κυριαρχίας  ΠΟΤΕ δεν επανορθώνονται.

 ** δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "πολιτικά ΘΕΜΑΤΑ"