Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συνάντηση Β.Βενιζέλου με Δ.Αβραμόπουλο στο Πεντάγωνο


Σε φιλικό και συναινετικό κλίμα  έγινε το πρωί η συνάντηση του ΥΠΕΘΑ Β.Βενιζέλου με τον  Αντιπρόεδρο της Ν.Δ. Δ.Αβραμόπουλο, τον οποίο  δέχτηκε στο γραφείο του στο ΥΠΕΘΑ και  τον ενημέρωσε για τη συμμετοχή της Ελλάδας στις επιχειρήσεις στη Λιβύη, μετά από την απόφαση 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Σε κοινή συνέντευξη τύπου οι κύριοι  Βενιζέλος και Αβραμόπουλος συμφώνησαν ότι  η Ελλάδα δεν επιχειρεί στρατιωτικά στην Λιβύη,  συνεισφέρει όμως επικουρικά με βάση τις συμβατικές και  συμμαχικές της υποχρεώσεις, στα πλαίσια του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ.
Επίσης ο ΥΠΕΘΑ Β.Βενιζέλος δήλωσε : «Ενημέρωσα λεπτομερώς τον Αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, τον κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο, για την κατάσταση στη Λιβύη και για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα μας αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό, αυτήν την πρόκληση για τη διεθνή κοινότητα.
Επαναλαμβάνω, με την ευκαιρία της επίσκεψης του κ. Αβραμόπουλου, ότι η Ελλάδα σέβεται απολύτως την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας και γενικά τη διεθνή νομιμότητα και το Διεθνές Δίκαιο. Η Ελλάδα σέβεται και τιμά της υποχρεώσεις της ως μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Δεν μετέχουμε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός του πλαισίου του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.
Έχουμε δηλώσει στο ΝΑΤΟ ποιες είναι οι δυνατότητες που θέτουμε στη διάθεσή του, όταν αναπτύξει τις δικές του επιχειρήσεις και στο μεταξύ, ανταποκρινόμαστε σε αιτήματα χωρών -συμμάχων και φίλων- που ζητούν υποστηρικτικού χαρακτήρα διευκολύνσεις στο ελληνικό έδαφος.
Κινούμαστε πάντα στο πλαίσιο της έννομης τάξης και του ελληνικού Συντάγματος και ως εκ τούτου παρέχουμε διευκολύνσεις οι οποίες είναι απολύτως εναρμονισμένες με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, η οποία, σύμφωνα με το άρθρο 28 του Συντάγματος, ισχύει αυτομάτως στην ελληνική έννομη τάξη με ισχύ που υπερβαίνει αυτή του τυπικού νόμου.»

Από την πλευρά του ο Δ.Αβρομόπουλος δήλωσε ότι: «Είναι ξεκάθαρο, ότι η Ελλάδα δεν επιχειρεί στρατιωτικά στην περιοχή, συνεισφέρει επικουρικά με βάση τις συμβατικές της υποχρεώσεις, πάντοτε προσβλέποντας ο ρόλος της, μέσα στα πλαίσια του ΟΗΕ και των υποχρεώσεών της προς την Ευρώπη, να είναι σταθεροποιητικός, στην προσπάθεια, που γίνεται απ΄ όλους, για να αποκατασταθεί η τάξη στην ευρύτερη περιοχή. Και το κυριότερο, χώρες όπως η Λιβύη, να βρουν το δρόμο για τον εκδημοκρατισμό.

Είναι μια πολύ δύσκολη και περίπλοκη περίοδος. Η Διεθνής Κοινότητα έχει αναλάβει τις ευθύνες της. Θεωρώ όμως, ότι θα πρέπει το Συμβούλιο Ασφαλείας, να είναι αυτό που θα παρακολουθήσει τις επιχειρήσεις, που βρίσκονται σε εξέλιξη στην περιοχή. Αυτό που βλέπουμε αυτόν τον καιρό, να αναζητείται στρατηγείο για να διαχειρισθεί την όλη επιχείρηση, μοιραία περιπλέκει τα πράγματα.
Η Ελλάδα ήταν παραδοσιακά και είναι ένας σταθερός και σταθεροποιητικός παράγοντας στην περιοχή. Πολύ ορθά, συμμετέχει, ανταποκρινόμενη στις υποχρεώσεις της, στο επιχειρησιακό σχέδιο, πάντοτε όμως διασφαλίζοντας το δικό της ρόλο και μένοντας μακριά από κάθε μορφής στρατιωτικής επέμβασης.»


                                                              

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα