Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σε αναζήτηση της επόμενης μέρας για τη Λιβύη. Αρχίζουν τα δύσκολα…

Του Χρήστου Καπούτση

Την επόμενη μέρα στη Λιβύη, μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων,  αναζήτησαν  στη Διάσκεψη που έγινε χθες στο Λονδίνο, οι   Υπουργοί Εξωτερικών από  35 χώρες που μετέχουν στις επιχειρήσεις κατά του καθεστώτος του Συνταγματάρχη Καντάφι.
Σύμφωνα με τους συμμετέχοντες, το μήνυμα το οποίο έστειλε η Διάσκεψη είναι για άλλη μια φορά ισχυρό: Ότι πρέπει να γίνει σεβαστή η διεθνής νομιμότητα, ότι πρέπει να γίνουν  σεβαστές οι αποφάσεις 1970 και 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ο κύριος στόχος είναι  η άμεση κατάπαυση πυρός και να σταματήσει η βία εναντίον του άμαχου πληθυσμού της Λιβύης, υποστηρίζουν οι 35 Υπουργοί Εξωτερικών.
Και ακόμη διακηρύσσουν ότι, η  στρατιωτική δράση δεν μπορεί να δώσει μακροχρόνια βιώσιμη λύση. Προέχει  ο σεβασμός της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Λιβύης. Πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στον λιβυκό λαό να αποφασίσει μόνος του για το μέλλον του. Αυτά τα «πολύ όμορφα, τα αθώα, τα αγγελικά», από τους Υπουργούς Εξωτερικών των κρατών που βομβαρδίζουν ανηλεώς τη Λιβύη, σπέρνοντας το θάνατο και τη καταστροφή.
Ενημερώνοντας της Δημοσιογράφους ο ΥΠΕΞ Δ.Δρούτσας που εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Διάσκεψη του Λονδίνου, επισήμανε ότι:
«τα εύλογα ερωτήματα είναι ποιά είναι η επόμενη μέρα, διότι η στρατιωτική δράση δεν μπορεί να δώσει μακροχρόνια βιώσιμη λύση. Προέχει - και αυτό το τονίζω αποτελεί βασικό άξονα και της πολιτικής της Ελλάδας - ο σεβασμός της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Λιβύης. Αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στον λιβυκό λαό να αποφασίσει μόνος του για το μέλλον του. Και ακριβώς αυτό προσπαθεί και η διεθνής κοινότητα. Να σταθεί στο πλάι του λιβυκού λαού σε αυτά τα βήματα που κάνει ή που ελπίζουμε ότι θα κάνει -και ελπίζουμε στο άμεσο μέλλον - προς τη δημοκρατία.»
Αναδύεται  όμως και ένα ακόμη εύλογο ερώτημα: Υπάρχει άραγε  σχέδιο σχετικά ανώδυνης απεμπλοκής των κρατών που εκόντες άκοντες, μετέχουν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Λιβύης;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα