Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σταγονίδια με ιστορία στη Σχολή Ευελπίδων

Η... οικογενειακή παράδοση του ευέλπιδος που υμνούσε τη χούντα στην επέτειο του Πολυτεχνείου και οι «μαύρες» κλίκες στους κόλπους των νεαρών αξιωματικών

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΛΟΥΚΑΣ ΔΗΜΑΚΑΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011
Επίσκεψη από τον ταξίαρχο πατέρα του, Παναγιώτη, δέχθηκε χθες το πρωί ο καθαιρεθείς αρχηγός της 4ης τάξης της Σχολής Ευελπίδων Χρήστος Φαραντάτος, ο οποίος την ημέρα του Πολυτεχνείου έβαλε ομάδα ευελπίδων να τραγουδήσει τον χουντικό ύμνο - παραφρασμένο ώστε να καθίσταται «επίκαιρος» -, ενώ νωρίτερα είχε αποκαλέσει «μπούρδες» την εξέγερση του Πολυτεχνείου και «διαστρέβλωση» τα όσα ξέρουμε για την 21η Απριλίου. Πατέρας και γιος σίγουρα θα είναι στενοχωρημένοι καθώς ο 22χρονος παραπέμπεται στο Πειθαρχικό με το ερώτημα της διαγραφής από τη Σχολή...
Η υπόθεση, την οποία αποκάλυψε «Το Βήμα της Κυριακής», έχει παρελθόν σε πολλά επίπεδα και σε πολλές χρονικές στιγμές. «Δεν έπεσε από τον ουρανό», λένε αξιωματικοί οι οποίοι με τη μία ή την άλλη ιδιότητα πέρασαν από τη Σχολή Ευελπίδων!
Ας ξεκινήσουμε 29 χρόνια πριν, από τον πατέρα του νεαρού ευέλπιδος - διοικητής αυτό το διάστημα μιας από τις πλέον μάχιμες και πλήρως επανδρωμένες ταξιαρχίες στον Εβρο. Το 1982 είχε γίνει αυτός «πρωτοσέλιδος». Ως αρχηγός της τάξης του είχε χειροδικήσει και έκανε καψώνια σε συνάδελφό του στη Σχολή Ευελπίδων επειδή ήταν... προοδευτικός. Μπορεί τότε ο Π. Φαραντάτος να ελέγχθηκε, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκανε την καριέρα του, αφού βρέθηκε και στη Σχολή Εθνικής Αμυνας και στο επιτελείο του υπουργείου αλλά και ακόλουθος Αμυνας σε γειτονική χώρα - επί κυβερνήσεως ΝΔ. (Μια έρευνα των «ΝΕΩΝ» την εποχή του περιστατικού εκείνου είχε δείξει ότι στα εκλογικά τμήματα της Βάρης όπου ψήφιζαν και οι ευέλπιδες, τα ποσοστά της ΕΠΕΝ έπιαναν κορυφή...)
Ολα έχουν την αφετηρία τους: Λίγους μήνες μετά τη Μεταπολίτευση ο τότε υπουργός Αμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ είχε πάει να μιλήσει στη Σχολή Ευελπίδων. Τα ποδοβολητά αποδοκιμασίας από τους οπαδούς της «εθνοσωτηρίου» ήταν τόσο έντονα και ρυθμικά που θα τα ζήλευαν σήμερα ακόμη και οι πιο σκληροί χούλιγκαν... Ο Αβέρωφ, όπως διηγούνται παλαιότεροι, έφυγε άρον άρον. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι λίγοι -οργανωμένοι και με σχέδιο - περνούν εύκολα τη «γραμμή» στους πολλούς. Και αυτό έγινε πολλές φορές και γίνεται και σήμερα στη Σχολή Ευελπίδων.

ΤΟ «ΣΠΑΣΙΜΟ». «Η εκπαίδευση στην Ευελπίδων είναι αναχρονιστική, δεν έχει βάθος. Το πρώτο που θέλουν είναι να σπάσουν την προσωπικότητά σου και μετά να σε κάνουν εύπλαστο υλικό. Οι περισσότεροι αντέχουν με λίγες απώλειες. Πολλοί γίνονται ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις για πολλά χρόνια ή για πάντα. Γι' αυτούς όλα είναι χακί και... βαθύ μπλε ή μαύρο!». Η διαπίστωση ανήκει σε απόφοιτο της σχολής με 12 χρόνια στο στράτευμα, που παραιτήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80 και διαπρέπει σήμερα σε άλλο τομέα της δημόσιας ζωής.
Καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων υποστηρίζει ότι δεν πάνε στη σχολή ως άγραφα χαρτιά οι νέοι. Αρκετοί έχουν κάποιες απόψεις και φέρνουν ως παράδειγμα τον Χρήστο Φαραντάτο που πρωταγωνιστεί σήμερα - κάποιοι λένε ότι, αν και καλός μαθητής, μεγάλωσε σε περιβάλλον με πολύ συγκεκριμένες απόψεις για τον Στρατό. Και θυμίζουν με νόημα ότι έχει και θείο αξιωματικό και αδελφό μικρό στη σχολή - «αρχηγός» και αυτός της τάξης του.
Αλλος καθηγητής θεωρεί ότι μεγάλη μερίδα έχει επιρροές από εθνικιστικές-συνωμοσιολογικές θεωρίες. Πολλοί είναι «θύματα» της παρότρυνσης της στιγμής, νεανικής αφέλειας ή απερισκεψίας. Για τη δυναμική μειοψηφία άλλος καθηγητής λέει: «Χωρίς να είναι πλειοψηφία ως τάση, κάνει αίσθηση η ύπαρξη σε αυτούς χαοτικών απόψεων. Στη μια άκρη τους θέλουν τον Παπαδόπουλο "θύμα" των... Εβραίων και των Αμερικανών και το Πολυτεχνείο "μύθο της Μεταπολίτευσης για να επικρατήσει". Στην άλλη άκρη θεωρούν ότι "όλα είναι στημένα από σκοτεινές δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο, οι οποίες μας... ψεκάζουν με αεροπλάνα για να μένουμε απαθείς"»!

Σχόλια

  1. σχολιάστε και για τα σταγονίδια του Τύπου και της δημοσιογραφίας, όπως του Βήματος και των Νέων του Δοσίλογου Λαμπράκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα