Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη


Πρώτη καταχώρηση: 20/06/2012
10:44Πολιτική

 Η  ΕΛΛΑΔΑ  ΕΧΕΙ  ΟΔΗΓΗΘΕΙ  ΣΕ  ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Ο Ελληνικός λαός έχει προ πολλού εισέλθει σε ένα στάδιο ασφυξίας, που γιγαντώθηκε μετά το πέρας των εκλογών και που κάθε μέρα θα αυξάνει σε σημείο όπου οι αντιδράσεις του θα γίνονται δραματικές και ανεξέλεγκτες. Οι τρεις χιλιάδες αυτοκτονίες-διαμαρτυρίες θα υπερδιπλασιαστούν και σύντομα θα έλθει η ώρα που θα σκοτώνει ο ένας τον άλλο…

 Η βασική αιτία γι’ αυτήν την τραγική εξέλιξη οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στις επιθυμίες και τη θέληση του ελληνικού λαού αφ’ ενός και τους κομματικούς του εκπροσώπους αφ’ ετέρου.  Αυτή η αναντιστοιχία οφείλεται σε πολλούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι ο παραμορφωτικός εκλογικός νόμος που προσφέρει την κυβερνητική εξουσία σε κόμματα μειοψηφίας καταδικασμένα από την ψήφο του λαού. Άλλος επίσης βασικός λόγος είναι το ότι ο κοινωνικός προοδευτικός χώρος έχει εξουδετερωθεί λόγω του αλληλοσπαραγμού των ηγεσιών των κομμάτων της Αριστεράς. Και βεβαίως η αδυναμία δημιουργίας ενιαίου αντιμνημονιακού μετώπου που να αντιστοιχεί και να εκφράζει την καθαρή εντολή του λαού για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά των Μνημονίων, της Τρόικα, του ΔΝΤ και της Ευρώπης των Τραπεζών. Με άλλα λόγια την εντολή του λαού για την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, την εγκατάλειψη της πολιτικής της λιτότητας. Την απόσβεση των όρων που παραχωρούν στους δανειστές τη δήμευση του δημόσιου πλούτου. Την απαλλαγή από την απαγόρευση να συναλλασσόμεθα ελεύθερα με όλες τις χώρες του κόσμου. Τέλος τη διαχείριση του δημόσιου χρέους στα πλαίσια του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του ελληνικού δικαίου.

Σε γενικές γραμμές απέδειξε ότι επιθυμεί να απαλλαγεί οριστικά από τις παραπάνω δεσμεύσεις και άλλες πολλές προσβλητικές και επαχθείς. Εν τούτοις όπως είπα, το υπάρχον πολιτικό Σύστημα θα αλλοιώσει για άλλη μια φορά τη θέληση του Λαού. Η Κυβέρνηση που θα προκύψει με τις ευλογίες των ξένων τοποτηρητών, θα είναι συνέχεια των δύο προηγουμένων, που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι ξένοι και οι Έλληνες υποστηρικτές τους σπέρνουν ανέμους που θα γεννήσουν θύελλες. Γι’ αυτό ας είναι βέβαιοι. Ο ρόλος τον ξένων (Κυβερνήσεις, Τράπεζες, Τύπος) υπήρξε ολέθριος. Πλήγωσε βαθειά την εθνική μας συνείδηση, την τιμή, την περηφάνεια και το φιλότιμο ενός λαού που στην ιστορική του διαδρομή ακόμα και πρόσφατα απέδειξε ότι όταν οδηγηθεί πέρα από τα όριά του προτιμά να γίνει ολοκαύτωμα καίγοντας μαζί με τον εαυτό του και τους εχθρούς του.

Επειδή κανείς Έλληνας δεν θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο, οφείλουμε να βρούμε μόνοι μας εμείς οι ανεξάρτητοι πολίτες τις λύσεις που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από το ασφυκτικό αδιέξοδο.

Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω ότι οι Έλληνες οφείλουν να ανακαλύψουν τρόπους οργάνωσης και εκπροσώπησης που να βασίζονται ολοσχερώς πάνω στη θέλησή τους. Να αναδείξουν νέους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους που να τους εκφράζουν και να τους αντιπροσωπεύουν ολοκληρωτικά. Πολλές από τις κομματικές τους επιλογές στις τελευταίες εκλογές δείχνουν σημάδια ανεξέλεγκτης σύγχυσης και οργής. Γι’ αυτό θα πρέπει να βοηθήσουμε τον Λαό να ξαναβρεί την ψυχραιμία και την καθαρή σκέψη που θα τον καταστήσουν δύναμη ιστορική. Οφείλουμε να τον πείσουμε πως οι δικές μας προτάσεις του προσφέρουν τις λύσεις που επιθυμεί.

Είπαμε λοιπόν ότι η πρώτη λύση είναι να γυρίσει την πλάτη σε ένα φαύλο και τυφλό πολιτικό-κομματικό σύστημα που τον οδηγεί εδώ και δεκαετίες από το κακό στο χειρότερο.

Η επόμενη πρότασή μας είναι να υιοθετήσει μια νέα αντίληψη για τη θέση της χώρας στον σύγχρονο κόσμο, ιδιαίτερα τώρα που το διεθνές οικονομικο-πολιτικό σύστημα τρώει τις σάρκες του. Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε την παραμικρή ευθύνη και σχέση με ένα κόσμο που σφαδάζει μέσα στις αντιθέσεις του. Τίποτα δεν μας συνδέει μαζί τους. Ούτε η ιστορία μας ούτε ο πολιτισμός μας, τα ήθη και τα έθιμά μας, ο χαρακτήρας και τα συμφέροντά μας.

Μονάχα ο ωμός ρεαλισμός μάς επιβάλλει να βρισκόμαστε υποχρεωτικά στον χώρο της Ευρωζώνης, μιας και όσα κακά μας έχει κάνει έως τώρα είναι λιγότερα από όσα μπορεί να μας κάνει στο μέλλον. Κι αυτά κυρίως μέσα από τις οικονομικές μας σχέσεις και εξαρτήσεις.

Επομένως λέμε προς το παρόν ΝΑΙ στην Ευρώπη αλλά μόνο ως προς το πολιτικό σκέλος των όρων της ένταξής μας στην Ε.Ε.

Ως προ το οικονομικό, η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί σε Κράτη και Αγορές εκτός της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Είναι ελεύθερη να το κάνει χωρίς να έρθει σε νομικής φύσεως αντίθεση μαζί τους.

Διατηρούμε τις πολιτικές, διπλωματικές, πολιτιστικές και άλλες σχέσεις μαζί τους. Μένουμε στο Ευρώ, ενώ ταυτόχρονα στηρίζουμε καθ’ ολοκληρίαν την οικονομική μας ανάπτυξη σε συμφωνίες, συμβόλαια και κοινοπραξίες με διεθνείς κρατικούς και ιδιωτικούς οργανισμούς, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον.

Αυτή η διπολική κατεύθυνση θα μας απαλλάξει από τους θανάσιμους εναγκαλισμούς εταίρων που έχουν μεταβληθεί σε στυγνούς καταπιεστές-εκμεταλλευτές με δεσποτικές συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα και τις παραδόσεις μας.

Έχουμε στη διάθεσή μας ένα σπουδαίο όπλο. Είναι ο εθνικός μας πλούτος, που επιβουλεύονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κάνουν δικό τους οι σημερινοί δήθεν σύμμαχοι, προστάτες και φίλοι μας. Ένας πλούτος ανεκμετάλλευτος στο μεγαλύτερό του μέρος. Αναφέρομαι στην ελληνική γη και στις ελληνικές θάλασσες. Στην ευφυΐα και εργατικότητα του λαού μας. Στα πολύτιμα ορυκτά, υπόγεια και υποθαλάσσια. Στην μεθοδική εκμετάλλευση του φυσικού κάλλους της χώρας και των πηγών πράσινης ενέργειας.

Απαλλαγμένη από τόκους και χρεολύσια και με μια διακυβέρνηση στην οποία θα επικρατήσει η ικανότητα, το ήθος, η ηθική και η ολόπλευρη αφοσίωση στο κοινό καλό όλων των εκπροσώπων όλων των βαθμίδων της εξουσίας, η χώρα μας είναι ικανή να ικανοποιήσει πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων της. Να πετάξει από πάνω της κάθε είδους ξένες εξαρτήσεις και ελεύθερη ξανά και ανεξάρτητη να οδηγηθεί στηριγμένη στον δικό της πλούτο και στις δικές της ικανότητες στο δρόμο της κοινωνικής και εθνικής ανάπτυξης, ηθικής ανάτασης και πνευματικής και πολιτιστικής αναγέννησης.

Όσο για την ασφάλεια της χώρας (αν και μπορεί να φανεί αντιφατικό) πιστεύω ότι η αγάπη και προσήλωση του Λαού μας προς την Ειρήνη είναι η καλλίτερη μέθοδος να οργανώσουμε την άμυνά μας με τέτοιο τρόπο ώστε ο πόλεμος να φαντάζει αυτό που είναι πραγματικά: το απόλυτο κακό για όλους. Φίλους, εχθρούς και άσπονδους φίλους.

Αθήνα, 18.6.2012

Παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη μέσω του enikos.gr


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα