Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Η σεμνότητα του Στρατηγού

Του Χρήστου Καπούτση

Η σεμνότητα,  όταν συνοδεύεται από το ήθος και τον πατριωτισμό είναι σπάνιο κόσμημα για κάθε άνθρωπο, όποιο και αν είναι το επάγγελμά του,  όποια και αν είναι η ιδεολογία του ή η κομματική του ταυτότητα.
Ο Στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος, επίτιμος Αρχηγός του ΓΕΣ, για 35 μέρες ήταν ο υπηρεσιακός Υπουργός Εθνικής Άμυνας.  Στο διάστημα αυτό πρόλαβε και επισκέφτηκε όλες τις Μάχιμες Μονάδες και των τριών κλάδων των Ενόπλων μας Δυνάμεων και παρακολούθησε υψηλού επιπέδου ασκήσεις ετοιμότητας. Στις επισκέψεις του εμψύχωνε το στρατιωτικό προσωπικό  και  αναπτέρωνε το ηθικό τους, αφού οι στρατιωτικοί  αντιμετωπίζουν  πλέον ακόμη και πρόβλημα αξιοπρεπούς επιβίωσης, μετά τις μειώσει των αποδοχών του κατά 30% και της επικείμενης νέας μείωσης κατά 12%!  Όπως πάντα ο Στρατηγός,  σεμνός, ικανός και αποτελεσματικός ηγέτης.
Ο Στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος τίμησε το θεσμό του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, όταν άλλοι εκλεγμένοι πολιτικοί  και κομματικά  στελέχη  τον έχουν καταρρακώσει .  Το τραγικό είναι,  ότι κάποιοι απόστρατοι συνάδελφοί του, ζηλόφθονοι, μικρόνοες  και με την νοοτροπία του «καραβανά»,   είπαν αθλιότητες και έγραψαν λιβέλους κατά του Στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου. Ανθρωπάκια…
Συνάντησα τον κ. Φράγκο τη στιγμή που αποχωρούσε από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τον ρώτησα πως θέλει να τον αποκαλώ «κύριε Υπουργέ ή Στρατηγέ». Και η απάντηση αναμενόμενη,  «Στρατηγέ»…
Λίγο νωρίτερα, παραδίδοντας την ηγεσία του Υπουργείου στην νέα πολιτική ηγεσία είχε δηλώσει: «Ηθικό και φρόνημα στις ΕΔ υπάρχει και οι νεο-οθωμανικές τάσεις ορισμένων εκ των γειτόνων δεν θα περάσουν».  
Καλή επιτυχία Στρατηγέ και σίγουρα σύντομα θα σε ξανακαλέσουν…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα