Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ


διαχειριστής
E-mailΕκτύπωσηPDF
Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ* 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βία στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε με την ανάδυση της παγκοσμιοποίησης (που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, παρά τα αποπροσανατολιστικά παραμύθια της «Αριστεράς») και την κατάρρευση του «Υπαρκτού», έχει μαζικοποιηθεί. Όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, όπου η οικονομική βία που ασκεί η Υπερεθνική ελίτ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων (μέτρα φτωχοποίησης, καθιέρωση εργασιακού Μεσαίωνα, ξεπούλημα κοινωνικού πλούτου κ.λπ.) αναπόφευκτα συνοδεύεται από την πρωτόγνωρη ένταση της κρατικής βίας που ασκούν οι ...κλητήρες της ελίτ αυτής που παριστάνουν τους κυβερνήτες μας. Έστω και αν αυτή συνήθως παίρνει τη μορφή απειλής μαζικής βίας, αφού δεν είναι συχνά αναγκαία η άσκησή της. Αλλά είναι πράγματι απελπιστικές συνήθως οι αναλύσεις της βίας σήμερα από μια Αριστερά που, στερούμενη αναλυτικών εργαλείων για την ερμηνεία του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης και τη συνακόλουθη ένταση της βίας, προσπαθεί να την αναλύσει με εργαλεία του 19ου αιώνα ή των αρχών του 20ου. Παράλληλα, κάποιοι αμεσοδημοκράτες της συμφοράς ανάγουν το φαινόμενο της βίας σήμερα στην... έλλειψη αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης, φέρνοντας για παράδειγμα τις συνελεύσεις των αγανακτισμένων στην Ελλάδα και αλλού που δήθεν ανέδειξαν την αξία της συλλογικής δύναμης έναντι της βίας. Και αυτό, όταν άρκεσε η χρήση ήπιας (σχετικά) βίας από το κράτος για να εξαφανιστεί το «κίνημα» των αγανακτισμένων παγκοσμίως!

Αναπόφευκτα, η βία που ξεκινά «από πάνω» και μένει, κατά κανόνα, ατιμώρητη, επεκτείνεται στη συνέχεια σε προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, όπως οι εγκληματίες τσιφλικάδες της Μανωλάδας, οι οποίοι εγκληματούν συστηματικά, ακριβώς γιατί έχουν εξασφαλισμένη την ατιμωρησία. Η εναλλακτική «βολική» εξήγηση είναι ότι αυτά αποτελούν ρατσιστικά φαινόμενα. Όπως αντίστοιχα φθάνουν σήμερα πολλοί στην «Αριστερά» να κατηγορούν έμμεσα για ρατσισμό (αν όχι για φασιστικές τάσεις!) το 10-15% του λαού που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις προτίθεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Έτσι, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, έχουμε και... αντιφασιστικές διαδηλώσεις, λες και είμαστε στη δεκαετία του 1930 που βασίλευε το κράτος-έθνος! Όμως, αυτό δεν είναι τυχαίο γιατί αυτές τις άκρως αποπροσανατολιστικές απόψεις για τα αίτια της σημερινής οικονομικής αλλά και ηθικής εξαθλίωσης τις παράγουν τα ίδια τα πολιτικά και ιδεολογικά όργανα της παγκοσμιοποίησης και κατόπιν τις αναπαράγει η «Αριστερά». Δηλαδή, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, τα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση, και οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από τα διάφορα «ευαγή» ιδρύματα τύπου Σόρος για να προπαγανδίζουν την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που θεμελιώνεται στην ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων (που δικαιολόγησε τη σφαγή του λαού της Λιβύης χθες και αυτή της Συρίας αύριο).
Έτσι αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα για τις πραγματικές αιτίες της καταστροφής τους, που δεν έχουν βέβαια σχέση με την άνοδο του ...φασισμού και του ρατσισμού αλλά με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που είναι επίσης η απώτερη αιτία της μαζικής αύξησης της μετανάστευσης από τον Νότο ―σήμερα και από τον Ευρωπαϊκό Νότο στον οποίο ανήκει και η Ελλάδα. Αντί δηλαδή η Αριστερά να οργανώσει μαχητικές διαδηλώσεις κατά του κράτους που ανέχεται τα κρούσματα ρατσιστικής βίας από ολιγάριθμους ανεγκέφαλους τραμπούκους εναντίον εξαθλιωμένων μεταναστών που μας εξευτελίζουν σαν λαό, (ή ―αν το κράτος αγνοήσει τις διαδηλώσεις αυτές― να οργανώσει επιτροπές περιφρούρησης των μεταναστών), οργανώνει ...αντιφασιστικές διαδηλώσεις! Και αυτό, όταν και μόνο η έξοδός μας από την ΕΕ και η ακύρωση της συναφούς συνθήκης του Δουβλίνου θα ήταν σημαντικό βήμα στην επίλυση του προβλήματος των παράνομων μεταναστών, οι οποίοι άλλωστε είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούν βασικά την Ελλάδα σαν διαμετακομιστικό κέντρο.
Η ίδια «Αριστερά» δέχεται χωρίς αντίλογο την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ ότι δήθεν θα μας σώσει η εξωστρέφεια (δηλαδή η παραπέρα ενσωμάτωση μας στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία) που ήταν όμως η απώτερη αιτία για τη σημερινή κρίση.[i] Σε ένα μάλιστα λόγο-μνημείο ιστορικής ασχετοσύνης, ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής Χούντας τόνισε ότι η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας για να επιβιώσει στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αναφέροντας ως ιστορικά παραδείγματα χωρών με ανάλογο μέγεθος που μέσα σε συνθήκες ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών κατάφεραν να αναπτυχθούν ...την Ολλανδία, Σκανδιναβικές χώρες, και το Ισραήλ. Φυσικά ακόμη και πρωτοετής φοιτητής Οικονομικής Ιστορίας ξέρει ότι οι μεν πρώτες χώρες ανήκαν στο κλειστό κλαμπ των μητροπολιτικών κέντρων ήδη από τον 19ο αιώνα, το δε Ισραήλ είναι μια χώρα εποίκων από τα μητροπολιτικά βασικά κέντρα με μαζική εισροή κεφαλαίων από τους απανταχού Σιωνιστές. Όμως, μολονότι ανάπτυξη με την έννοια της αύξησης του ΑΕΠ μπορεί πράγματι να σημειωθεί και στην Ελλάδα αν η Κινεζοποιημένη εργασία προσελκύσει κάποιες επενδύσεις, τέτοιου είδους «ανάπτυξη» έχει και η ...Ινδία, όπως και η Κίνα, όπου το 80-90% του λαού ζουν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς βασικές υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης κ.λπ...
[i] Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010) κεφ. 3

*Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» την 21 Απριλίου 2013

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα