Η Ελληνική Προεδρία προωθεί τον υπερεθνικό ευρωπαϊκό «πατριωτισμό» και τον ευρωστρατό.

Η Ελληνική Προεδρία προωθεί τον υπερεθνικό ευρωπαϊκό «πατριωτισμό» και τον ευρωστρατό. 

του Χρήστου Καπούτση

Η Ελλάδα μετράει ήδη τις πρώτες μέρες της εξάμηνης θητείας της, στην προεδρία της Ε.Ε.  Μία από τις προτεραιότητες που σχεδιάζει  η Ε.Ε., να προωθήσει επί Ελληνικής Προεδρίας στο πλαίσιο της πολιτικής Ενοποίησης, είναι και η διαμόρφωση, μιας αξιόπιστης  Ευρωπαϊκής Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής.  Μάλιστα ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπάι και ο Πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, κατά την τελετή ανάληψης από την Ελλάδα την προεδρία της Ε.Ε., στις ομιλίες τους στο Μέγαρο Μουσικής αναφέρθηκαν στην Ασφάλεια  και τη Άμυνα της Ε.Ε.   Άραγε, μπορεί να διαμορφωθεί μια Κοινή Ευρωπαϊκή Εξωτερική και Αμυντική πολιτική, αν  στο θεμελιακό της υπόστρωμα δεν  περιλαμβάνεται και η έννοια του  ευρωπαϊκού πατριωτισμού και του ευρωστρατού;

Ευρωπαϊκός Πατριωτισμός:           Είναι στους στόχους των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων της Ε.Ε., ενόψει μάλιστα και των Ευρωεκλογών,  η δημιουργία μιας πρωτόλειας  κουλτούρας,  που θα έχει αναφορές στον Ευρωπαϊκό πατριωτισμό.  Θα είναι για την ευρωπαϊκή ελίτ, μια προσπάθεια, με στόχο την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος. 

Πως όμως , μπορεί να θεμελιωθεί  ο ευρωπαϊκός πατριωτισμός;  Όχι φυσικά με τη μορφή του συμπονετικού αλτρουισμού ή της φιλανθρωπίας, αλλά στη βάση των κοινών συμφερόντων των εθνικών κρατών και της ισοτιμίας των  πολιτών, που ανήκουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Όμως, η απαρέσκεια των ευρωπαίων πολιτών, για τις αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας, που περιθωριοποιούν και εξαθλιώνουν εκατομμύρια πολίτες, γελοιοποιεί κάθε προσπάθεια προς την κατεύθυνση του Πατριωτισμού των Ευρωπαίων. Επομένως,  με τις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που επιβάλει μέσω της Γερμανίας, η ολιγαρχία του Χρήματος, είναι ανέφικτος ο Λαϊκός Ευρωπαϊκός πατριωτισμός. Εφικτός είναι μόνο ο πατριωτισμός των Τραπεζιτών και των τοκογλύφων! Πάντως, με την αναγκαία προϋπόθεση της συναίνεσης των  ευρωπαίων πολιτών , που θέλουν να ανήκουν στην  Ευρώπης της  αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας , του Πολιτισμού  και των ατομικών δικαιωμάτων, είναι και θεμιτός ή και εφικτός, ως  αυτοτροφοδοτούμενος μηχανισμός σκέψης και παραγωγής πολιτικής, ο  υπερεθνικός ευρωπαϊκός πατριωτισμός.  Είναι προφανές, ότι αυτός  ο ευρωπαϊκός πατριωτισμός, δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με τον αμερικανικό πατριωτισμό, αφού η Ε.Ε. δεν μπορεί να μετεξελιχθεί σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, τουλάχιστον υπό τις σημερινές διεθνοπολιτικές και εθνοκρατικές συνθήκες. Και ακόμη, αυτός ο υπερεθνικός ευρωπαϊκός πατριωτισμός, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως αλλοτριωτικός , αλλά μόνο ως συνθετικός μηχανισμός,   για τις Εθνικές ταυτότητες και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες  των κρατών μελών της Ε.Ε.  Ο υπερεθνικός πατριωτισμός στην Ε.Ε., πρέπει να αναδεικνύει τα Εθνικά χαρακτηριστικά και όχι να τα αφομοιώνει και να τα ισοπεδώνει.  Αν δεν γίνει ιδεολογικό εργαλείο ο υπερεθνικός πατριωτισμός ελκυστικό  στους ευρωπαίους, τότε , η Ε.Ε. θα αφυδατωθεί, θα αυτοϋπονομευτεί  και θα απαξιωθεί στη συνείδηση των πολιτών της Ευρώπης, άρα η πολιτική ολοκλήρωση θα καταστεί αδύνατη και η διάλυσή της, αργά ή γρήγορα,  θα είναι αναπόφευκτη. 

ο ευρωστρατός

Σχετικά τώρα με τον αυτόνομο ευρωπαϊκό στρατιωτικό μηχανισμό . Η Ε.Ε.  δεν διαθέτει μόνιμο στρατό, καθώς έχει αναθέσει την ασφάλειά της στο ΝΑΤΟ. Όμως , στο πλαίσιο της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και της Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ), η Ε.Ε. βασίζεται σε ad hoc στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις τις οποίες διαθέτουν τα κράτη μέλη της για:

1.       κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις αφοπλισμού εξτρεμιστών

2.       ανθρωπιστικές αποστολές και επιχειρήσεις διάσωσης αμάχων πολιτών.

3.       πρόληψη συγκρούσεων και διατήρηση της ειρήνης, σε κράτη που απειλούνται με αποσταθεροποίηση λόγω εμφύλιων συγκρούσεων ή στρατιωτικής εισβολής.

4.       ένοπλες παρεμβάσεις με σκοπό τη διαχείριση κρίσεων, περιλαμβανομένων της αποκατάστασης της ειρήνης και της σταθεροποίησης μετά τον τερματισμό συγκρούσεων.

Ωστόσο, αυτά τα ευκαιριακά ευρωπαϊκά στρατιωτικά «σχήματα», απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ως  αμιγής Ευρωπαϊκός Στρατός.

Η  δημιουργία, ενός ευρωπαϊκού στρατιωτικού μηχανισμού, έχει νόημα, εφόσον θα  δίνει αξιόπιστες  απαντήσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα ασφάλειας και άμυνας. Ο στρατιωτικός μηχανισμός της Ε.Ε., φυσικά και  δεν μπορεί να  αξιοποιηθεί σε ξεπερασμένες στρατιωτικές  λογικές , όπως η κατάκτηση εδαφών, κρατών και η υποδούλωση Λαών. Ούτε φυσικά, ο ευρωστρατός, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο για την επίλυση αμιγώς πολιτικών ή οικονομικών ή κοινωνικών προβλημάτων. Ο στρατιωτικός μηχανισμός της Ε.Ε., έχει νόημα, αν λειτουργεί  ως κέλυφος προστασίας των ευρωπαϊκών κρατών και πολιτών, από σύγχρονες μορφές απειλών, από τις  λεγόμενες και ασύμμετρες απειλές και φυσικά, ως μέσο ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Εξωτερικής πολιτικής.  Στο σημερινό συγκρουσιακό και άναρχο  διεθνές περιβάλλον, ο πασιφισμός είναι αφέλεια και η στρατιωτική βία είναι αναγκαία, προκειμένου να επιβληθεί η Ειρήνη σε περιοχές όπου μαίνονται οι  εμφύλιες συρράξεις και ασφαλώς, για να προστατευτεί η Ζωή αμάχων πολιτών και για να διασφαλιστούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα , τα οποία καταπατώνται βάναυσα  από εξτρεμιστικές, εγκληματικές και τρομοκρατικές συμμορίες. 

   Όμως ο ευρωστρατός δεν μπορεί παρά να είναι το επόμενο εξελικτικό στάδιο, μετά τον ευρωπαϊκό πατριωτισμό, ώστε να προχωρήσει η Πολική Ενοποίηση της Ε.Ε. Αν δεν υπάρχει ο συνειδητός υπερεθνικός ευρωπαϊκός πατριωτισμός ,  η συγκρότηση  ευρωστρατού θα είναι μάλλον μια στρατιωτική καρικατούρα. Τώρα πόσο ευρω- πατριώτες είναι οι πολίτες της Ε.Ε., αυτό θα γίνει κατανοητό από όλους , στις  επερχόμενες ευρωεκλογές.  Είναι πιθανόν, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, να αποδείξει ότι οι βαρύγδουπες διακηρύξεις  των Σαμαρά, Μπαρόζο και Ρομπάι στην Αθήνα, ήταν απλά «φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες».  

  Κοντολογίς, στη σημερινή Ε.Ε., η ισοτιμία των κρατών,  και η αλληλεγγύη των πολιτών είναι παρελθόν. Σήμερα η Ε.Ε., έχει αποκτήσει «αφεντικό», τη Γερμανία των τραπεζιτών και των μεγιστάνων του χρήματος. Συνεπώς, δεν υπάρχει ευρωπαϊκός πατριωτισμός, αλλά γερμανικός «πατριωτισμός» . Γι αυτό ακριβώς οι ευρωπαίοι  οπαδοί  του Γερμανικού πατριωτισμού   είναι δακτυλοδεικτούμενοι, ενώ οι άλλοι,  η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών τα θύματα της τυχοδιωκτικής πολιτικής, είναι απέναντι, στη Γερμανική οικονομική «μπότα».