Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

απο ΤΙΠΟΤΑ 3

Ο Νίκος Δήμου και η Εθνοσωτήριος Επανάστασις του Μακαρέζου και του Ανδρουτσόπουλου


Χαμός (διαβάζω) έγινε πάλι στο διαδίκτυο με αφορμή ένα άρθρο του Ν. Δήμου για την επανάσταση του 1821.
Στο άρθρο του που αναρτήθηκε στο protagon.gr (του νέου ηγέτη μας, του Σταύρου του Θεοδωράκη με το σακίδιο), εν ολίγοις αναφέρονται τα εξής:
- Η επανάσταση δεν ήταν επανάσταση, 
αλλά εμφύλιος πόλεμος.
- Η επανάσταση απέτυχε παταγωδώς.
- Ο Κολοκοτρώνης ήταν ένας κοινός εγκληματίας  πολέμου και έκανε “εθνοκάθαρση”.
- Ο Καποδίστριας, ο Κοραής και άλλοι δεν υποστήριξαν ποτέ την επανάσταση.
- Την επανάσταση δεν έκαναν Έλληνες αλλά Αλβανοί.
Τις παραπάνω απόψεις μάλιστα τις χαρακτηρίζει ως “εξακριβωμένες ιστορικά αλήθειες”.
Σε όποιον έχει παρακολουθήσει την πορεία του Ν. Δήμου, την συμμετοχή του σε διάφορους “αμφιλεγόμενους” (βλέπε: πρακτόρικους) οργανισμούς τύπου “Παρατηρητήριο Ελσίνκι”, οι “απόψεις” του δεν πρέπει να προκαλούν καμμια έκπληξη.
Τέτοιες, παραληρηματικής μορφής καλοπληρωμένες ανοησίες γράφει εδώ και πολλά χρόνια.
Αντιθέτως, έκπληξη είναι οτι υπάρχουν μερικοί ακόμα άνθρωποι που εξακολουθούν να παίρνουν τον Δήμου στα σοβαρά. Αν και, οφείλω να παραδεχτώ οτι πλέον, ακόμα και οι αναγνώστες του Protagon, στην συντριπτική τους πλειοψηφία πήραν τον Νίκο Δήμου στο ψιλό (γεγονός που ανάγκασε τους διαχειριστές του site να κλείσουν άρον άρον τα σχόλια στο εν λόγω άρθρο).
Ίσως όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση η ενασχόληση του Ν. Δήμου με την “επανάσταση” έχει άλλες ρίζες.
Η μοναδική Επανάστασις που συγκίνησε τον Δήμου πρέπει να ήταν η Εθνοσωτήριος.
Αυτή ήταν άλλωστε, η Επαναστατική Κυβέρνησις του Γεωργίου Παπαδοπούλου, που διόρισε το Νίκο Δήμου στη θέση του “Γενικού Γραμματέως της Διοικούσης Επιτροπής της Ενώσεων Διαφημιστικών Επιχειρήσεων Ελλάδος”.
Και μάλιστα με κάθε επισημότητα. Με την τζίφρα δυο εκ των ηγετών της Χούντας. Του Μακαρέζου και του Ανδρουτσόπουλου.

Ο Νίκος Δήμου δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος χουντικός που έκανε καριέρα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, φορώντας τον φερετζέ του “αριστερού”, για να κρύβει καλά το φασιστικό παρελθόν του.
Τώρα μάλιστα, καθώς πλέον βαδίζει προς τα 80 φεύγα, αποφάσισε για άλλη μια φορά να ασχοληθεί ενεργώς με τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Συμμετέχοντας ενεργώς στο προκατ κόμμα – ανέκδοτο του Στ. Θεοδωράκη.
Με την ελπίδα ότι, αυτή τη φορά, η ενασχόλησή του δεν θα είναι τόσο καταστροφική όπως με την προ πενταετίας συμμετοχή του στην τότε “Δράση”, ...
Τότε δηλαδή που είχαν γελάσει και τα τσιμέντα.
amantomatimou μέσω proslalia ,
Αναρτήθηκε από Greki-gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα