Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στη Διάσκεψη της Γενεύης οι ελπίδες για την εκτόνωση της κρίσης στην Ουκρανία.

Του Χρήστου Καπούτση


Η δράση επίλεκτων Μονάδων του Στρατού της Ουκρανίας στις ανατολικές περιοχές της χώρας, όπου κατοικεί μια ισχυρή πλειοψηφία ρωσόφωνων και ρωσόφιλων πολιτών,   είναι ένα ακόμη βήμα προς την κατεύθυνση του εμφυλίου.  Φυσικά, οι δυνατότητες του Στρατού της Ουκρανίας είναι περιορισμένες , ενώ θα πρέπει να συνυπολογιστεί η παρουσία Ουκρανών στρατιωτικών,  που ανήκουν στην κατηγορία των φίλων της Ρωσίας.  Συνεπώς , η συνοχή του Ουκρανικού Στρατού, δεν είναι δεδομένη και τα κρούσματα απειθαρχίας αναμενόμενα.   
Η φιλοδυτική «προσωρινή»  κυβέρνηση του Κιέβου ξεκίνησε στρατιωτικές επιχειρήσεις για την καταστολή των φιλορώσων διαδηλωτών, που έχουν καταλάβει δημόσια κτίρια σε δέκα πόλεις της Ανατολικής Ουκρανίας.  Είναι η πρώτη φορά που ο ουκρανικός στρατός αναλαμβάνει καθήκοντα καταστολής «εσωτερικού εχθρού».   Ο υπ’ αριθμόν 2 στην ιεραρχία των ουκρανικών ειδικών υπηρεσιών (SBU), στρατηγός Βαλερί Κρουτόφ, δήλωσε ότι, οι φιλορώσοι αυτονομιστές που δεν θα παραδώσουν τα όπλα θα «εξοντωθούν».  Επισήμανε ωστόσο πώς, οι ένοπλοι αυτοί ανήκουν στις «ειδικές δυνάμεις της GRU (ρωσική στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών), οι οποίες έχουν μεγάλη εμπειρία στις συγκρούσεις». Και μάλλον δεν είναι μόνοι τους….
Φυσικά , το μεγάλο ερώτημα είναι,  ποια θα είναι η απάντηση  της Μόσχας , στη δραστηριότητα του Στρατού της Ουκρανίας.  Θα επέμβει δυναμικά, χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα,  διακινδυνεύοντας μείζονα επιδείνωση των σχέσεων της με την Δύση σε όλα τα επίπεδα;  Ή θα επιλέξει η Μόσχα να μην αντιδράσει , αν  υπάρξει πογκρόμ κατά των ρωσόφωνων , καταβάλλοντας και το κόστος που θα έχει αυτή η αδράνειά της, για τα διεθνές κύρος της;
Προφανώς, η απάντηση, για τη στάση που θα επιλέξει η Μόσχα σε αυτή τη φάση της Ουκρανικής κρίσης, είναι κομβικής σημασίας, για τις εξελίξεις, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και για το συσχετισμό δυνάμεων στο διεθνές σύστημα ασφάλειας.
Ωστόσο, η αναζήτηση και επίτευξη διπλωματικής λύσης, στην ουκρανική κρίση, πιθανότατα, να αποτρέψει την εφιαλτική προοπτική της επιδείνωσης της κατάστασης, που όπως επισήμανε εύστοχα και ο ΥΠΕΘΑ Δ. Αβραμόπουλος,  απειλεί στην παγκόσμια σταθερότητα.
Αύριο Μ. Πέμπτη στη Γενεύη θα διεξήχθη Τετραμερής συνάντηση μεταξύ Ουκρανίας, Ρωσίας, Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο να δοθεί διπλωματική και όχι στρατιωτική λύση,  στην κρίση στην Ουκρανία.
Πάντως τα σημεία σύγκλισης Ρωσίας και Δύσης (ΗΠΑ- Ε.Ε.), που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ελπίδες διπλωματικής λύσης στην Ουκρανική λύση, δεν είναι ορατά «δια γυμνού οφθαλμού», και αποτυπώνονται και στη  λιτή ανακοίνωση της γερμανικής καγκελαρίας μετά την τηλεφωνική επικοινωνία Μέρκελ-Πούτιν το βράδυ της Μ. Τρίτης: «Παρότι υπήρξαν διαφορές στην ερμηνεία των τρεχουσών εξελίξεων στην Ουκρανία, , στο επίκεντρο της συνομιλίας των δυο ηγετών,  βρέθηκαν οι προετοιμασίες για την προγραμματισμένη σύνοδο στη Γενεύη». Το Κρεμλίνο, από την πλευρά του,  καταδικάζει σε υψηλούς τόνους την επέμβαση του Στρατού σε ρωσόφωνες περιοχές της Α. Ουκρανίας, λέγοντας πως αποτελεί «βίαιη απάντηση σε ειρηνικούς  διαδηλωτές»  προειδοποιώντας πως η Ουκρανία βρίσκεται «στο χείλος του εμφυλίου πολέμου».
Κυριολεκτικά λοιπόν, «ες αύριο το σπουδαία» στη Διάσκεψη της Γενεύης…



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα