ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ στην πιο Στρατηγική περιοχή του Πλανήτη

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΑΝΑΛΥΣΗ του Χρήστου Α. Καπούτση (xkapout@otenet.gr)

 

     

Ζούμε σε ένα ασταθές  και δυνάμει ανατρεπτικό διεθνές  περιβάλλον. Έχουμε αιματηρές αντιπαραθέσεις  πολιτισμών και συνασπισμών κρατών, αλλά και οικονομικές «συμπλοκές» ισχυρών ιδιωτικών συμφερόντων.

ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΡΩΣΙΑ, ΚΙΝΑ, αλλά και ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις όπως Ισραήλ, Ουκρανία, Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, είναι στην αφετηρία μιας συγκρουσιακής πορείας. Μια πολυδιάστατη αντιπαράθεση στον πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, ενεργειακό και στρατιωτικό τομέα.  

 Η γεωγραφική και γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας (και της Κύπρου), η εγγύτητα προς τις φλεγόμενες περιοχές και τα απειλούμενα κυριαρχικά δικαιώματα και γεωοικονομικά  συμφέροντα των δυο ελληνικών κρατών (Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας), απαιτούν,  ειδικά σε αυτή την ταραγμένη περίοδο, διπλωματική ευελιξία,  διορατικότητα και κυρίως αναβαθμισμένο διεθνές κύρος.

Η Ελλάδα δεν είναι «μακριά» από τα δραματικά διεθνή γεγονότα.

 Η Ελλάδα, είναι μέσα στη διακεκαυμένη γεωγραφική ζώνη των αιματηρών,  αλλά και κοσμογονικών εξελίξεων στην πιο Στρατηγική περιοχή του Πλανήτη (Βαλκάνια, Καύκασος, Κασπία, Μαύρη Θάλασσα, Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειος, Μέση,  Εγγύς και Άπω Ανατολή, ακτές του περσικού Κόλπου). 

Στην παραπάνω ενιαία γεωγραφική περιοχή,   «λατρεύονται» δυο Θεότητες, η Ενέργεια (οικονομικά οφέλη) και η Πολιτική Επιρροή (επέκταση ή κατοχύρωση της παρεμβατικής διπλωματίας σε «ενδιαφέρουσες» γεωγραφικές περιοχές , ακόμη και μέσω της στρατιωτικής ισχύος).  Εκεί , στην ίδια περιοχή, ελλοχεύουν όμως και δυο χθόνιες «Θεότητες»,  η γενικευμένη αποσταθεροποίηση και ο ολοκληρωτικός Πόλεμος.  Φυσικά, η ανάλυση των δεδομένων και εξαγωγή συμπερασμάτων, είναι αδύνατον να μην είναι κάτω από την «αξιωματική» επιρροή του Θουκυδίδη , “φημί γαρ εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι ή το του κρείττονος συμφέρον ”  (λέω ότι το δίκαιο δεν είναι τίποτα άλλο, από το συμφέρον του ισχυρότερου) και φυσικά, «ο ισχυρός προχωρά, όσο του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύναμος υποχωρεί, όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».  Και επειδή ο λόγος για πολέμους και φονικές συγκρούσεις, μια «λεπτομέρεια» : Σε κάθε πολεμική – στρατιωτική σύγκρουση, εκπίπτει η αντικειμενική αξία, βασικά ως αυταξία,  της  ανθρώπινης ζωής και «υποτιμάται» το αδιαμφισβήτητο,  ότι κάθε ανθρώπινη ζωή είναι αντικειμενικά σημαντική, όπως σημαντικός αντικειμενικά είναι και ο κάθε άνθρωπος.

                      **

ΟΥΚΡΑΝΙΑ – ΗΠΑ-Ε.Ε.- ΡΩΣΙΑ

Οι  πολύπλευρες  κρίσεις στην Ουκρανία, στη Λιβύη, τα Παλαιστινιακά εδάφη, τη Συρία και το Ιράκ, έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά όπως: πολιτικο-διπλωματική  και οικονομική σύγκρουση των ΗΠΑ (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.)  με την Ρωσία,  με διακύβευμα την ενέργεια (αξιοποίηση, εκμετάλλευση και ασφαλή μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου), αλλά   και την πολιτική επιρροή.  Έτερο χαρακτηριστικό των φλεγόμενων περιοχών (Ουκρανία, Λωρίδα της Γάζας, Συρία και Ιράκ) είναι η ένοπλη δράση απελευθερωτικών  και αντικαθεστωτικών και τρομοκρατικών ομάδων και των ποικίλων συμφερόντων που εκπροσωπούν , αλλά και η σκοπούμενη ή η συντελεσθείσα,  μεταβολή  κρατικών συνόρων. Και φυσικά, η σύγκρουση Πολιτισμών (Ισλαμικός –Δυτικός πολιτισμός) και θρησκευτικών Δογμάτων.

Η Ε.Ε. έχει διαμορφώσει ένα σύστημα  ενεργειακής τροφοδοσίας, όπου η Ρωσία έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.  Το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, μέσω αγωγών που διέρχονται από το έδαφος της Ουκρανίας, διοχετεύονται στα κράτη της Ε.Ε. και αποτελούν τη πρώτη ύλη για να κινηθούν οι Βιομηχανίες και να αναπτυχθεί η Ευρωπαϊκή οικονομία.  Οι ενεργειακές- οικονομικές σχέσεις της Ρωσίας με την Ε.Ε., ειδικά μάλιστα οι ρωσο-γερμανικές σχέσεις είναι πολύ στενές και αμοιβαία επωφελείς. Η προοπτική περαιτέρω αναβάθμισης των σχέσεων Ε.Ε. και Ρωσίας, «θορύβησε», τους αμερικανούς,  που θεωρούν την Ευρώπη «ζωτικό» τους χώρο, την Ε.Ε. προνομιακό εταίρο τους και την ευρωατλαντική  συμμαχία (ΝΑΤΟ) βασική παράμετρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.   Για να περιοριστεί η «αυτοφυής» πολιτική επιρροή της Ρωσίας στην Ε.Ε.,  οι αμερικανοί επέλεξαν τη σταδιακή ενεργειακή απεξάρτηση  της Ε.Ε. από την Ρωσία και ταυτόχρονα, τη δημιουργία εναλλακτικών πηγών τροφοδοσίας της Ε.Ε. με φυσικό αέριο και πετρέλαιο από τη Κασπία, τη Μεσόγειο  (ΑΟΖ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ), το Ιράκ, και το Κατάρ ή ακόμη και από το Ιράν!

Με αφορμή ή και πρόσχημα τα δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία, η Δύση (ΗΠΑ-Ε.Ε.) αποφάσισε να επιβάλει σκληρές οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας. Με αποτέλεσμα, η παγκόσμια οικονομία να βρίσκεται στη η δίνη των οικονομικών κυρώσεων, αφού και η Ρωσία  προωθεί πλέον τις δικές της κυρώσεις σε βάρος της Δύσης.

Ωστόσο,  οι σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη Ρωσία, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται περιπτωσιολογικά , αλλά με Στρατηγικό προσανατολισμό. Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος γείτονας της Ευρώπης, και είναι κύριος εταίρος της σε πολλούς οικονομικούς τομείς (ενέργεια) και προνομιακό της συνομιλητή στον διαπολιτισμικό διάλογο. Η νηφαλιότητα, η ψυχραιμία, η γνώση του άλλου και της ιστορίας του και ο εντοπισμός κοινών πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων, θα πρέπει να είναι τα βασικά κριτήρια ανάλυσης και καθορισμού της πολιτικής της Ε.Ε. προς τη Ρωσία.

Τι πρέπει να κάνει η Δύση ώστε  να υπάρξει διπλωματική λύση στην ουκρανική κρίση, προτείνει ο πολύπειρος πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης, Χένρι Κίσινγκερ.

Με άρθρο του στην Washington Post, ο 90χρονος Κίσινγκερ σημειώνει ότι το πραγματικό ερώτημα είναι αν η Ουκρανία θέλει να είναι στην Ανατολή ή τη Δύση και μεταξύ άλλων, επισημαίνει και τα εξής:

«Ο κ. Κίσινγκερ, σημείωσε ότι η Δύση από την πλευρά της θα πρέπει να καταλάβει ότι η Ουκρανία δεν είναι "απλώς άλλη μια χώρα" για τη Ρωσία.

Ο κ. Κίσιγνκερ μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι όλες οι πλευρές θα μπορούσαν να βρουν μια αμοιβαία συμφέρουσα λύση, ακολουθώντας τα παρακάτω βήματα:

1. Η Ουκρανία θα πρέπει να αφεθεί να διαλέξει ελεύθερα τις πολιτικές και οικονομικές της σχέσεις με την Ευρώπη.

2. Η Ουκρανία θα πρέπει να μη μπει στο ΝΑΤΟ. Είναι μια θέση που υποστήριξα πριν 7 χρόνια, όταν υπήρξε για πρώτη φορά η συγκεκριμένη πρόταση.

3. Η Ουκρανία θα πρέπει να είναι ελεύθερη να σχηματίσει οποιαδήποτε κυβέρνηση επιλέξει ο λαός της. Σοφοί ηγέτες της Ουκρανία θα πρέπει να αγωνιστούν για την εθνική συμφιλίωση. Διεθνώς, θα πρέπει να ακολουθηθεί το μοντέλο της Φινλανδίας. Η συγκεκριμένη χώρα, είναι ανεξάρτητη και συνεργάζεται στενά με τη Δύση, ωστόσο αποφεύγει οποιαδήποτε "εχθρική" ενέργεια προς τη Ρωσία.

4. Είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, να είναι η Κριμαία προτεκτοράτο της Ρωσίας. Θα πρέπει όμως η σχέση της Κριμαίας με την Ουκρανία να τεθεί σε νέα βάση (πιο χαλαρή). Υπό αυτή την προϋπόθεση, η Ρωσία θα αναγνωρίσει την κυριαρχία της Ουκρανίας στην Κριμαία. Η Ουκρανία θα πρέπει να ενισχύσει την αυτονομία της Ουκρανίας, με εκλογές, που θα γίνουν παρουσία διεθνών παρατηρητών. Η όλη διαδικασία, θα πρέπει να διαλύσει οποιαδήποτε αμφισβήτηση σχετικά με τη θέση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Σεβαστούπολη.

"Αν πάνω στις παραπάνω αρχές, δεν υπάρξει λύση, τότε η σύγκρουση ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ, θα είναι αναπόφευκτη και θα γίνει σύντομα", καταλήγει ο Κίσινγκερ.(Πηγή: Washington Post)

Ειδικότερα για τις ελληνορωσικές σχέσεις, η  χωρίς όρους και προϋποθέσεις, υποστήριξη της Ελλάδος στην πολιτική κυρώσεων από τη Δύση σε βάρος της Ρωσίας, για το θέμα της Ουκρανίας, έχει και αξιοπρόσεχτες αρνητικές πτυχές.  Το αναμενόμενο «πάγωμα» για μία ακόμη φόρα των ελληνορωσικών σχέσεων (προηγήθηκε η Κυβέρνηση Γ.Α. Παπανδρέου που ματαίωσε την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη που θα μετέφερε το ρωσικό πετρέλαιο στην Ευρώπη), θα έχει επιπτώσεις στην διπλωματία, την ενέργεια και τον τουρισμό.  Ήδη τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα υφίστανται τις συνέπειες από το εμπάργκο που επέβαλε ρωσική Κυβέρνηση  στα ευρωπαϊκά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών. Είναι αυταπόδειχτη η αδυναμία της ηγεσίας του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, να χειριστεί με ευελιξία την κρίση ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑΣ, λόγω Ουκρανίας και έτσι, να προστατέψει τα ελληνικά συμφέροντα.

 Επίσης το τελευταίο διάστημα Μόσχα και Άγκυρα, βιώνουν έναν «ξαφνικό έρωτα» και προωθούν τη συνεργασία τους στον διπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα, κατά τρόπο ανταγωνιστικό με την Ελλάδα.       

                                   **

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ- ΛΙΒΥΗ- ΙΡΑΚ- ΣΥΡΙΑ  

        

  Τα «φαντάσματα» δυο Δικτατόρων  του Μ.Καντάφι (Λιβύη) και του Σανταμ Χουσείν (Ιράκ), αλλά και η επιμονή του Μπασάρ αλ -Ασαντ (Συρία)  να παραμείνει στη θέση του αγωνιζόμενος, έχουν  «στοιχειώσει» τα Στρατηγικά σχέδια της Δύσης (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.).

 Η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων με πρόσχημα , την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,  τη κατοχύρωση των Δημοκρατικών ελευθεριών και του εκπολιτισμού των πολιτών (υιοθέτηση δυτικού τρόπου ζωής),  ήταν οι «επαρκείς» αιτίες, όπως εξηγούσαν τα πειθήνια ΜΜΕ, για την στρατιωτική επέμβαση σε Λιβύη, Συρία, Ιράκ, με διάφορα στρατιωτικά σχήματα, αλλά πάντα με βασικό μοχλό την στρατιωτική μηχανή  των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.

Στη Λιβύη, μαίνεται ένας σφοδρός  εμφύλιος πόλεμος. Η κυβέρνηση  της Λιβύης προειδοποίησε πως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος «κατάρρευσης του κράτους».   Οι αντίπαλοι μαχητές, όπως  οι Ισλαμιστές από την παράκτια πόλη Μιζουράτα και οι ομάδες ενόπλων της ορεινής πόλης Ζιντάν ήταν  πρώην σύμμαχοι αντάρτες, που ανέτρεψαν τον Καντάφι με την αεροπορική συνδρομή του ΝΑΤΟ.

Το 2011 με πρωτοβουλία του Προέδρου της Γαλλίας ΝΙΚ. ΣΑΡΚΟΖΙ, είχαμε μεγάλης κλίμακας αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε βάρος επίγειων στόχων στη ΛΙΒΥΗ.   Στόχος των στρατιωτικών επιχειρήσεων των Ευρωπαίων ήταν η κατάρρευση του καθεστώτος ΚΑΝΤΑΦΙ. Προσχηματικοί ή και  πραγματικοί λόγοι,  η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αντικαθεστωτικών, από τις θηριωδίες του Δικτάτορα Καντάφι.  Και  εικαζόμενοι,  αλλά μη αποδεικνυόμενοι στόχοι, η εκμετάλλευση του πετρελαίου της ΛΙΒΥΗΣ , που είναι αρίστης ποιότητας, αλλά  και η επίδειξη των ικανοτήτων του γαλλικού μαχητικού αεροσκάφους ΡΑΦΑΛ, που στην αγορά σύγχρονων οπλικών συστημάτων,  είχε το μειονέκτημα να μην έχει δοκιμαστεί σε πραγματικές πολεμικές επιχειρήσεις. Μετά την δράση τους στη Λιβύη πενταπλασιάστηκαν οι πωλήσεις των ΡΑΦΑΛ!

Η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ (πρόεδρος ΤΖ. ΜΠΟΥΣ) ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ (πρωθυπουργός Τ.ΜΠΛΕΡ), σε ΙΡΑΚ και Αφγανιστάν το 2003 αποδείχτηκαν πολλαπλώς λανθασμένες και με τεράστιο κόστος , όχι μόνο οικονομικό, αλλά κυρίως κόστος από την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Απόδειξη των αποτυχημένων αμερικανό-νατοϊκών επεμβάσεων στο ΙΡΑΚ, είναι η πρόσφατη κατάρρευση του Στρατού του Ιράκ, που δημιούργησαν οι αμερικανοί ξοδεύοντας 27 δισεκ. δολάρια, όταν αντιμετώπισε του τζιχαντιστές του ΙΚΙΛ. Και ακόμη,  η πιθανότητα ενδοθρησκευτικού πολέμου μεταξύ των σουνιτών και σιιτών στην Αραβική Χερσόνησο, η de facto τριχοτόμηση του ΙΡΑΚ , και φυσικά,  η κτηνώδης δράση των ακραίων τζιχαντιστών (ΣΟΥΝΙΤΏΝ)  του ΙΚΙΛ (μουσουλμανικό κράτος για το Ιράκ και το Λεβέντε-  Συρία), που έχουν καταλάβει τη βόρεια Συρία και μεγάλο μέρος του Ιράκ, ιδρύοντας «χαλιφάτο».    Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μαχητές του ΙΚΙΛ εντάχθηκαν  αρχικά στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό για να ανατρέψουν  το καθεστώς του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ, γι’ αυτό ενισχύθηκαν οικονομικά από τη Σαουδική Αραβία και έλαβαν αμερικανικό οπλισμό, μέσω Τουρκίας! Μετά οι τζιχαντιστές με τα αμερικανικά όπλα επιτέθηκαν στο ΙΡΑΚ και διέλυσαν τον Ιρακινό στρατό, δημιούργημα των Αμερικανών!!

Λιβύη  και ΙΡΑΚ, διέθεταν και διαθέτουν τεράστια  αποθέματα σε υδρογονάνθρακες, αλλά είχαν και αντιδυτικά δικτατορικά καθεστώτα (Καντάφι- Χουσεΐν). Η Συρία έχει στρατηγική θέση στην Αν. Μεσόγειο (έλεγχος των θαλασσίων οδών μεταφοράς ενεργειακών πόρων) , αλλά το καθεστώς ΑΣΑΝΤ είναι και φιλορωσικό. Ας  θυμηθούμε τους αμερικανούς Προέδρους της οικογενείας ΜΠΟΥΣ που αποκαλούσαν τη ΣΥΡΙΑ- ΙΡΑΚ- ΙΡΑΝ- Β.ΚΟΡΕΑ ως «άξονα του κακού». Ενέργεια και πολιτική επιρροή λοιπόν, οι αιτίες των ένοπλων συγκρούσεων.

Επίσης γεωπολιτικές, οικονομικές, ενεργειακές και στρατιωτικο-διπλωματικές σκοπιμότητες  της Δύσης, επιτρέπουν την χωρίς οίκτο ανθρωποσφαγή στη Λωρίδα της Γάζας.  Η ανοχή των ΗΠΑ και Ε.Ε. στην εγκληματική πολιτική του Ισραήλ, αποτελεί άμεση απειλή για την περιφερειακή σταθερότητα και «κονταίνει» την κλίμακα ηθικών και πολιτισμικών  αξιών και δικαιοκρατίας  της Δύσης.

Ξεπέρασαν τους  1.700  οι νεκροί Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας μετά την έναρξη των ισραηλινών επιχειρήσεων στις 8 Ιουλίου, ενώ περισσότεροι από 8.000 είναι οι τραυματίες. Το Υπουργείο Υγείας της Γάζας επεσήμανε ότι οι νεκροί στην πλειονότητά τους είναι άμαχοι, ενώ εκατοντάδες είναι οι γυναίκες και τα παιδιά.  Περισσότεροι από 250.000 Παλαιστίνιοι, δηλαδή σχεδόν το 15% του πληθυσμού του παλαιστινιακού θύλακα, έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους. Πρόκειται για ανθρωπιστική καταστροφή.

Η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει τις επιλογές της Κυβέρνησης του Ισραήλ στη ΓΑΖΑ, όπως άλλωστε και οι ΗΠΑ και η Ε.Ε.

Ωστόσο, η στρατηγική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ, αλλά και η απόλυτη ευθυγράμμιση της ελληνικής διπλωματίας με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, που υποστηρίζουν φιλοισραηλινές επιλογές,  καθιστούν, εκ των πραγμάτων,  προβληματικές τις σχέσεις της Ελλάδας με τον Αραβο-μουσουλμανικό κόσμο. Κυρίως, οι Παλαιστίνιοι εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους για την φιλο-ισραηλινή πολιτική της Ελλάδας και θα πρέπει να αναμένουμε αντιδράσεις όπως, τη  στήριξη των Παλαιστινίων, ειδικά της ΧΑΜΑΣ,   αλλά και άλλων μουσουλμανικών κρατών στις θέσεις της Τουρκίας,  για την Κύπρο και τους τουρκοκύπριους.

Φυσικά, η απερίφραστη καταδίκη της γενοκτονίας που συντελείται στη Λωρίδα της Γάζας, δεν είναι κατά ανάγκην εκδήλωση αντισημιτισμού, αλλά είναι μάλλον έκφραση ανθρωπισμού.  Αντιδρά η ανθρώπινη συνείδηση, επαναστατεί η σκέψη, πληγώνεται η ευαισθησία, όταν βλέπει και αφουγκράζεται «τη σφαγή των νηπίων» στη ΓΑΖΑ, ανεξάρτητα μάλιστα , από τους λόγους, τις αιτίες και τις αφορμές, που προκάλεσαν αυτή την κραυγαλέα παράλογη  ανθρωπιστική τραγωδία.

Επίσης, το αβυσσαλέο μίσος συλλήβδην κατά των ισραηλινών και των εβραίων,  με αφορμή ή και άλλοθι,  τα απολύτως καταδικαστέα γεγονότα στη Γάζα, αυτή η συνολική καταδίκη και αποδοκιμασία  του Εβραϊκού Λαού, νομίζω ότι ξεπερνάει τα διακριτά όρια της εύλογης οργής. Και μετατρέπεται σε φυλετική μισαλλοδοξία. Εξέλιξη σαφώς ανεπίτρεπτη και  εκτός  πλαισίου δημοκρατικών και ανθρωπιστικών ιδεολογιών.

 Η καταδίκη του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, πρέπει και επιβάλλεται να είναι απόλυτη. Δεν μπορεί όμως και δεν πρέπει,  να είναι επιλεκτική, διότι αυτοαναιρείται.

                      ***

ανατροπή γεωπολιτικών ισορροπιών

Σε γενικές γραμμές, αυτά  που συμβαίνουν τώρα στην περιοχή του Λεβάντε (Συρίας) και του Ιράκ , είναι  πολύ σημαντικά, καθώς εκτιμάται ότι, θα ανατρέψουν τις υπάρχουσες  ισορροπίες  στην ευρύτερη περιοχή. Και το κυριότερο, από τη δυναμική αυτών των γεγονότων θα εξαρτηθεί, αν η σημερινή  σύγκρουση  εξελιχθεί σε έναν ευρύτερο διαμουσουλμανικό θρησκευτικό πόλεμο ή ακόμη χειρότερα, σε γενικευμένη αποσταθεροποίηση της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, με ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ κρατών.

Ο μεγάλος νικητής κατά πάσα πιθανότητα θα είναι οι ΚΟΥΡΔΟΙ, αλλά  και οι ακραίοι τζιχαντιστές της οργάνωσης «Ισλαμικό κράτος στο ΙΡΑΚ και τη Συρία»

Όμως,  σε ένα ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ παίγνιο μηδενικού αθροίσματος,  η νίκη του ενός αυτομάτως συνεπάγεται, την ήττα του άλλου. Και στην περίπτωση που νικήσουν οι Κούρδοι, ο μεγάλος χαμένος θα είναι φυσικά η Τουρκία.

 Ο ενδεχόμενος διαμελισμός του ΙΡΑΚ, θα έχει ευρύτερες επιπτώσεις και θα προκαλέσει ισχυρές γεωπολιτικές αναταράξεις, που  θα απλωθούν από τον περσικό Κόλπο μέχρι την Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο. Πρώτη συνέπεια η αναβάθμιση και η ισχυροποίηση του Θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης, θανάσιμου εχθρού του Ισραήλ, αλλά και όψιμου συνομιλητή των αμερικανών! Αν οι πετρελαιοπηγές του κεντρικού και νότιου Ιράκ,  περάσουν στον έλεγχο των ΙΡΑΝΩΝ, οι γεωπολιτικές ανατροπές θα είναι Πλανητικών διαστάσεων!

 Η Τουρκία, όπως εκτιμούν πολλοί αναλυτές, είναι εξαιρετικά ανήσυχη για τις εξελίξεις στην περιοχή της και ειδικά για τα σχέδια ανεξαρτησίας των Κούρδων, που προωθεί η αμερικανική διπλωματία. Γι’ αυτό ακριβώς, οι σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας, βρίσκονται σε «ιστορικά χαμηλά επίπεδα».  Η Τουρκία, παίζοντας ίσως το τελευταίο της διπλωματικό χαρτί  έχει αποκαταστήσει με «διπλωματικό» τρόπο, τις σχέσεις της με τους Κούρδους του Ιράκ.  Η Τουρκία, πιεζόμενη από τους αμερικανούς,  φαίνεται να υποστηρίζει τη δημιουργία ενός de facto ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους, στα σύνορα της εξασφαλίζοντας τη ρητή διαβεβαίωση,  ότι τα σύνορα Τουρκίας – Κουρδιστάν (Β.ΙΡΑΚ) θα παραμείνουν αμετάβλητα. Η εξέλιξη αυτή μακροπρόθεσμα, πιθανότατα να αποδειχτεί θανάσιμη απειλή για την  τουρκική δημοκρατία, λόγω της δυναμικής υποστήριξης του πάγιου αιτήματος αυτονομίας των Κούρδων της νοτιοανατολικής Τουρκίας.  

Επίσης,  παρά τις αντιθέσεις που έχει η Τουρκία με το Ιράν αναφορικά με τη Συρία (η Άγκυρα ήθελε την ανατροπή του Άσαντ, ενώ η Τεχεράνη την ενίσχυσή του) και την τουρκική ρήξη με τη Σαουδική Αραβία αναφορικά με την Αίγυπτο (η Άγκυρα στήριζε τον πρόεδρο Μ. Μόρσι των αδελφών Μουσουλμάνων, ενώ η Σαουδική Αραβία την ανατροπή του) , τα άμεσα συμφέροντα (κυρίως ενεργειακά)  της Τουρκίας στο Ιράκ ευθυγραμμίζονται, τόσο με το ΙΡΑΝ, όσο  και με τη Σαουδική Αραβία. Τουρκία- ΙΡΑΝ και Σαουδική Αραβία, συγκροτούν μια σπάνια, αν και εύθραυστη,   περιφερειακή συνεργασία, που μάλλον προβληματίζει παρά ενθουσιάζει τις ΗΠΑ.

ΤΟ ΙΡΑΝ: Το ΙΡΑΝ είναι δυνητικός τροφοδότης ενέργειας της Ευρώπης, αλλά υπό δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη  είναι, ο  διάλογος ΗΠΑ-ΙΡΑΝ να εξελιχθεί σε  «καρποφόρα» σχέση στον ενεργειακό τομέα,  παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις του πανίσχυρου αμερικανοεβραϊκού λόμπυ, του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. Και η δεύτερη, να «παγώσουν»  οι σχέσεις ΡΩΣΙΑΣ- ΙΡΑΝ στον διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα, διότι στην περίπτωση αναβάθμισης τους, τότε εκ των πραγμάτων,  οι ρωσο-ιρανικές σχέσεις  θα έχουν αντιδυτικό πρόσημο.  Και κάτι ακόμη, που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Στην περίπτωση αμερικανό-ιρανικής προσέγγισης, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, που θα προέρχεται από το ΙΡΑΝ, με κατεύθυνσης την Ευρώπη, θα διέρχεται από τα εδάφη της Τουρκίας (η πιο συμφέρουσα οικονομικά διαδρομή), αλλά τότε,  η Τουρκία των Ερντογάν- Νταβούτογλου,   καθίσταται η Ουκρανία του Νότου και ο  ενεργειακός πνεύμονας της Ευρώπης, εξέλιξη που μάλλον δεν εντάσσεται στα ενεργειακά σχέδια των ΗΠΑ, αφού η Τουρκία παραμένει ο «εριστικός» εταίρος της Δύσης .

ΕΛΛΑΔΑ – ΚΥΠΡΟΣ- ΙΣΡΑΗΛ: Οι σοβαρές και πολυεπίπεδες κρίσεις σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή (Λωρίδα της Γάζας, Συρία, Ιράκ), είναι αναμενόμενο,  ότι θα έχουν επιπτώσεις και στην πορεία των κρίσιμων και πιεστικών,  λόγω γεωπολιτικών αναταράξεων,   Εθνικών μας Θεμάτων (Κύπρος, Θράκη, Αιγαίο, Τουρισμός, Οικονομία, Ενέργεια, Αγροτικά προϊόντα).

Γενικά,  αλλά και ειδικά για την Ελλάδα και την Κύπρο, σημαντική επίδραση, σε όλα τα μείζονα ζητήματα της περιοχής μας,  ασκούν σοβαρές  εξελίξεις, όπως τα γεγονότα σε ΟΥΚΡΑΝΙΑ- ΚΡΙΜΑΙΑ, ο κίνδυνος τριχοτόμησης του ΙΡΑΚ, η πολύπλοκη «υπόθεση Ιράν», το Παλαιστινιακό και η εξελισσόμενη αμερικανό-ιρανική προσέγγιση, που έχει προκαλέσει την έντονη δυσαρέσκεια  του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, που είναι οι πιο σταθεροί σύμμαχοι των αμερικανών σε αυτή  την εύφλεκτη, κυριολεκτικά και μεταφορικά,  γεωγραφική περιοχή. Επίσης, δυναμική γεωστρατηγικών ανατροπών προκαλούν , οι αξιώσεις ανεξαρτησίας των Κούρδων (ΣΥΡΙΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ-ΙΡΑΝ-ΙΡΑΚ), καθώς και η παρατεταμένη αντιπαλότητα ΙΣΡΑΗΛ- ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

Είναι σε εξέλιξη μια διπλωματική προσπάθεια προσέγγισης  των ΗΠΑ με το Ιράν,  ώστε να υπάρξει ένα αντίβαρο στις σουνιτικές ένοπλες ομάδες και να επανέλθει η ισορροπία των δυνάμεων στην Μέση Ανατολή και την Αραβική Χερσόνησο. Όπως είναι φυσικό, η εξέλιξη αυτή ευνοεί  το Ιράν, το οποίο έχει υποφέρει τα τελευταία χρόνια από τις οικονομικές  κυρώσεις της Δύσης και επιθυμεί διακαώς,  να ανοίξουν και πάλι οι ξένες αγορές για τα προϊόντα του και ιδίως για τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Να προσθέσουμε στα παραπάνω και τη Κύπρο. Η αμερικανο-βρετανική διπλωματία προωθεί δύο σενάρια. Το ένα είναι να  δημιουργηθεί ένα συμμαχικό και ενεργειακό τόξο,  που θα περιλαμβάνει το Ισραήλ, την Κύπρο, την Ελλάδα και τη Ευρώπη. Στόχος, να μειωθεί η εξάρτηση της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Γερμανίας, από την Ρωσία και το ελληνικό, κυπριακό και ισραηλινό φυσικό αέριο,  να αποτελέσει μια από τις εναλλακτικές πηγές τροφοδοσίας της Ε..Ε. Και το άλλο σενάριο είναι, μια  επαναπροσέγγιση Ισραήλ-Τουρκίας,  με άλλες όμως επιλογές σχετικά με τις ροές και τους αγωγούς ενέργειας προς την Ευρώπη.  Στην περίπτωση αυτή, το Ισραηλινό ή και Κυπριακό φυσικό αέριο θα προωθηθούν στην Ευρώπη με αγωγούς, που θα διέλθουν από το έδαφος της Τουρκίας. Εξέλιξη που αναβαθμίσει σημαντικά τη γεωστρατηγική  θέση της Τουρκίας.  Και στα δυο σενάρια, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι πολυεθνικές εταιρείες,  που έχουν αναλάβει την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου που έχει εντοπιστεί στην ΑΟΖ της Κύπρου.  Και φυσικά, είναι αυτονόητες οι επιπτώσεις στα «στενά» ελληνικά συμφέροντα

Συμπερασματικά, η κατάσταση στη Μέση Ανατολή υπήρξε πάντα έκρυθμη, αλλά ΠΟΤΕ δεν απειλούσε  το ενεργειακό δίκτυο της περιοχής, που προμηθεύει με τεράστιες ποσότητες πετρελαίου την παγκόσμια οικονομία. Σήμερα,  καθώς το ISIS προελαύνει προς τη Βαγδάτη, η Λιβύη, η Συρία και το Ιράκ βρίσκεται  σε εμφύλιους  πολέμους, απειλούνται Στρατηγικά ενεργειακά συμφέροντα της Δύσης. Εξέλιξη ιδιαιτέρως ανησυχητική…

                                  **     

ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ: Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις βρισκόμαστε την αφετηρία των διαδικασιών  για την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους των Κούρδων στο Β. Ιράκ. Είναι μια προοπτική που θα προκαλέσει σεισμικές δονήσεις  στα κράτη με κουρδικό  πληθυσμό (Τουρκία, Συρία, Ιράν) , αλλά και ευρύτερες γεωπολιτικές αναταράξεις.  Ο Μασούντ Μπαρζανί, ηγέτης των Κούρδων του Ιράκ, σε αλλεπάλληλες συνεντεύξεις του σε διεθνή ΜΜΕ, αφού υποστηρίζει ότι, «το Ιράκ καταρρέει», επισημαίνει ότι: ««Οι τελευταίες εξελίξεις στο Ιράκ αποδεικνύουν πως ο κουρδικός λαός θα πρέπει να αδράξει την ευκαιρία. Οι Κούρδοι θα πρέπει να καθορίσουν το μέλλον τους τώρα»,  προαναγγέλλοντας ουσιαστικά δημοψήφισμα για την συγκρότηση ανεξάρτητου κράτους των Κούρδων στο Β. Ιράκ.  Υπενθυμίζουμε ότι οι Κούρδοι είναι το μοναδικό Έθνος χωρίς κράτος. 

Ο Κούρδος ηγέτης Μ. Μπαρτζανί, «αξιοποίησε»  την κατάρρευση του Στρατού του Ιράκ , μετά την επέλαση των Τζιχαντιστών του ΙΚΙΛ, και έστειλε τους περίφημους «πεσμεργκά» (Στρατός των Κούρδων του Ιράκ)  να καταλάβουν το Κιρκούκ, πόλη –κέντρο της πετρελαϊκής παραγωγής στο Β. Ιράκ. Μάλιστα ο Μπαρτζανί επισκέφτηκε το Κιρκούκ και δήλωσε ότι η προσάρτησή του στο Κουρδιστάν είναι αμετάκλητη.

Δεκάδες  ιδιωτικές εταιρείες – κολοσσοί που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας, ανάμεσά τους και η βρετανό-τουρκική    Genel  Energy, η Κινέζικη   Abbax Petroleum, η Γαλλική   TOTAL, η Νορβηγική   DNO, η Ρωσική CAZPROM  και οι Αμερικάνικες EXXON Mobil  και Chevron , ήδη βρίσκονται στο Ερμπίλ (Πρωτεύουσα του Κουρδιστάν) και έχουν κλείσει συμφωνίες με τον πρόεδρο της αυτόνομης περιοχής του ιρακινού Κουρδιστάν Μασούντ Μπαρτζανί. Μάλιστα το πρώτο φορτίο Κουρδικού πετρελαίου που έφυγε από το τουρκικό λιμάνι Τσειχάν, με πλοία ελληνικών συμφερόντων, έφτασε στο λιμάνι Ασελόν του Ισραήλ.

Το Ισραήλ έχει υποστηρίξει  την αυτόνομη Κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν, τους Κούρδους της Τουρκίας του ΡΚΚ και έχει ταχθεί υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, ως αντίβαρο της επιθετικής πολιτικής που ασκούσε η Τουρκία των Ερντογάν- Νταβούτογλου σε βάρος του. Μάλιστα ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Τ. Ερντογάν, καταδίκασε με βαρείς χαρακτηρισμούς την φονική δράση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και για μια ακόμα φορά, τάχθηκε υπέρ της Παλαιστινιακής οργάνωσης ΧΑΜΑΣ, την οποία οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση.

        ***

ο μουσουλμανικός εξτρεμισμός:               Κύριοι εκφραστές  του Ισλαμικού φονταμενταλισμού,  που έχουν εξελιχτεί σε ένοπλα κινήματα, αλλά και με ισχυρή πολιτική επιρροή, είναι, «οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι», οι «Σαλαφιστές» , το ΙΚΙΛ , Η ΑΛ ΝΟΥΣΡΑ και η ΧΕΖΜΠΟΛΑΧ του Λιβάνου.  Πιο συγκεκριμένα,  οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» ή Μουσουλμανική Αδελφότητα (Muslim Brotherhood), δημιουργήθηκε αρχικά στην Αίγυπτο, έχει όμως εξαπλωθεί και σε άλλες αραβικές χώρες, τόσο της Μέσης Ανατολής (όπως στη Συρία) , όσο και στις χώρες του Μαγκρέμπ. Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα», περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη οργάνωση, έχει καταστεί το ιδεολογικό και θεσμικό κέντρο του σουνιτικού δόγματος στον αραβικό και στον ισλαμικό κόσμο.  Ο νέος Πρόεδρος της Αιγύπτου Στρατηγός ΑΛ ΣΙΣΙ, προσπαθεί να περιθωριοποιήσει τον πολιτικό ρόλο της ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ, θέτοντάς την, εκτός νόμου.

 Οι Σαλαφιστές, επιδιώκουν ένα καθαρό Ισλάμ , καθώς πιστεύουν ότι οι  μη-ισλαμικές σκέψεις έχουν μολύνει το «αληθινό» μήνυμα του Ισλάμ  και οδήγησαν στην απομάκρυνση από τον ορθό  ισλαμικό τρόπο ζωής. Οι Σαλαφιστές είναι δυναμική μειοψηφία σε πολλά αραβικά και μουσουλμανικά κράτη. Επίσης είναι ισχυρή  η παρουσία και ο πολιτικός ρόλος των  Σιιτών στον Λίβανο , που έχουν δημιουργήσει την ένοπλη οργάνωση Χεζμπολά,  που διαθέτει και πολιτική έκφραση. Η Χεζμπολά υποστηρίζεται πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά από το Ιράν.  Η σιιτική  οργάνωση Χεζμπολά, αποτελεί μία από τις πιο σοβαρές απειλές κατά του ΙΣΡΑΗΛ, ενώ συμμετέχει στον εμφύλιο στη Συρία, υποστηρίζοντας τον Πρόεδρο ΑΛ ΑΣΑΝΤ.  Η Χεζμπολά ενισχύει τη ΧΑΜΑΣ στον πόλεμο κατά των Ισραηλινών.

   Οι τζιχαντιστές σουνίτες του Ι.Κ. έχουν αποκτήσει μια ανατρεπτική δυναμική διότι:  απέτυχε το «πείραμα» της «ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ», αφού αντί να επικρατήσουν οι μετριοπαθείς ισλαμιστές  η εξουσία, είτε  πέρασε    στα χέρια φανατικών ισλαμιστών, είτε  είχαμε επιστροφή σε στρατιωτικά καθεστώτα, όπως έγινε στην Αίγυπτο. Και διότι, οι τζιχαντιστές του Ι.Κ. (Ισλαμικού Κράτους) ενισχυθήκαν από έμπειρους σουνίτες  αξιωματικούς του  Στρατού του Ιράκ επί Σ. Χουσείν, οι οποίοι είχαν τεθεί υπό διωγμό από τον εκλεκτό των αμερικανών και του Ιράν,  σιιίτη πρωθυπουργό του Ιράκ ΑΛ-ΜΑΛΙΚΙ.

το νέο «χαλιφάτο» :   Από το Χαλέπι, που είναι κοντά στις Μεσογειακές ακτές της Συρίας, μέχρι τα περίχωρα της Βαγδάτης της πρωτεύουσας του Ιράκ, είναι οι περιοχές που έχουν περάσει υπό τον έλεγχο των Τζιχαντιστών του ΙΚΙΛ. Στην περιοχή αυτή κατοικούν 1,8 εκατομ. άνθρωποι και οι τζιχαντιστές επιβάλουν το δικό τους τρόπο ζωής, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν τον ισλαμικό νόμο. Οι Τζιχαντιστές του ΙΚΙΛ, εφαρμόζουν  την πιο ακραία εκδοχή του Ισλαμικού νόμου στα εδάφη που έχουν καταλάβει. Μάλιστα, ο ηγέτης του «χαλιφάτου» Αλ-Μπαγκνταντί, διέταξε τις γυναίκες να  υποβληθούν υποχρεωτικά  σε κλειτοριδεκτομή,  διότι,  όπως είπε, έτσι αποκλείεται η σεξουαλική απόλαυση. Οι γυναίκες θεωρούνται κατώτερες και θα πρέπει να είναι «αόρατες» φορώντας Μπούργκα. Η μοιχεία, των γυναικών, τιμωρείται με θάνατο δια λιθοβολισμού, ενώ για τους άνδρες είναι ΙΕΡΟ δικαίωμα. Το κάπνισμα και το αλκοόλ απαγορεύονται και οι παραβάτες τιμωρούνται με δημόσιο μαστίγωμα. Οι κλέφτες ακρωτηριάζονται, ενώ οι «άπιστοι», σιίτες μουσουλμάνοι και χριστιανοί,  εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Επίσης, εκατοντάδες Σύριοι ή ιρακινοί στρατιώτες που έχουν συλληφθεί αιχμάλωτοι από τους τζιχαντιστές αποκεφαλίσθηκαν, απαγχονίστηκαν, «παλουκώθηκαν».

Οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους δολοφονούν  μέλη  θρησκευτικών ομάδων , όπως χριστιανούς, σουνίτες και της θρησκευτικής  μειονότητας των Γεζίντι  στο βόρειο Ιράκ. Ο υπουργός για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ιράκ Μοχάμεντ αλ Σία Σουντάνι μιλώντας στο Ρόιτερς, είπε ότι οι σουνίτες μαχητές έχουν θάψει ακόμη και ζωντανούς μερικά από τα θύματά τους, μεταξύ των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά. Επίσης εκατοντάδες γυναίκες απήχθηκαν ως σκλάβες από τους μαχητές του Ι.Κ., πρόσθεσε ο ίδιος.

Οι τακφιριστές σουνίτες ισλαμιστές του «Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε»- ISIL- κατέστρεψαν εκτός από τα τζαμιά των αντιπάλων τους σιιτών και τα αρχαία ιερά των Ασσυρίων της Νινευή που χρονολογούνται ήδη από τον 9ο αιώνα π.Χ., στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, τη Μοσούλη και στη γύρω περιοχή. 

Οι τζιχαντιστές της ΙΚΙΛ (ISIS) υπόσχονται την απελευθέρωση της Παλαιστίνης από το Ισραήλ και απειλούν ότι  θα διαρρήξουν κι άλλα, πέραν της Συρίας και του  Ιράκ,  σύνορα, όπως , της Ιορδανίας και του Λιβάνου.  Οι  τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε,  ανακοίνωσαν  την ίδρυση «ισλαμικού χαλιφάτου» στις περιοχές,   που τελούν υπό τον έλεγχό τους στη Συρία και το Ιράκ.

Το ΙΚΙΛ, το οποίο στο εξής ονομάζεται «Ισλαμικό Κράτος» για να απαλειφθεί κάθε γεωγραφικός προσδιορισμός, όρισε τον ηγέτη του Αμπού Μπακρ Αλ-Μπαγκντάντι «χαλίφη» και κατά συνέπεια «ηγέτη των μουσουλμάνων» σε ολόκληρο τον κόσμο.  Από τον θάνατο του Μωάμεθ, ο χαλίφης είναι ο διάδοχος του προφήτη και «εμίρης των πιστών» του μουσουλμανικού κόσμου. Το καθεστώς αυτό εξέλιπε μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οι μαχητές  της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος (πρώην Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε, ΙΚΙΛ)  έχουν καταλάβει το κοίτασμα πετρελαίου «Αλ Όμαρ» της Συρίας, ένα από τα μεγαλύτερα της χώρας. Επίσης το  Ισλαμικό Κράτος (ΙΚΙΛ) έχει υπό τον έλεγχό του μια από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπηγές  κοντά στην πόλη Κιρκούκ στο  βόρειο Ιράκ.  Ο έλεγχος των πετρελαιοπηγών από τους Τζιχαντιστές, θα αποτελέσει όχι μόνο σημαντική πηγή χρηματοδότησης  του «χαλιφάτου», αλλά και διπλωματικό μέσο για την διαπραγμάτευση με τη Δύση και με ιδιωτικές εταιρείες που επενδύουν στον τομέα της ενέργειας αδιαφορώντας αν η προμηθεύτρια χώρα συγκαταλέγεται στα «πρότυπα» Δημοκρατικά κράτη , σε αυτά δηλαδή που έχουν Δημοκρατίες Δυτικού τύπου…

Η επικράτηση των εξτρεμιστών του Ισλαμικού Κράτους σε μεγάλα τμήματα του βόρειου Ιράκ στα σύνορα με την κουρδική περιοχή και η προέλαση τους μέχρι τα περίχωρα  της Βαγδάτης , έχει προκαλέσει την έντονη ανησυχία των ΗΠΑ,  γι’ αυτό και αμερικανικά βομβαρδιστικά προχώρησαν σε αεροπορικές επιδρομές στο ΙΡΑΚ, εναντίον θέσεων των τζιχαντιστών, με πενιχρά όμως, τουλάχιστον μέχρι τώρα,  αποτελέσματα

Το ερώτημα είναι, αν θα επιτρέψουν οι ΗΠΑ και το ΙΡΑΝ, να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο οι τζιχαντιστές στην περιοχή.  Η απάντηση είναι αρνητική και φαίνεται ότι προωθείται η στρατιωτική λύση (κλιμάκωση αεροπορικών βομβαρδισμών από ΗΠΑ και πιθανή χερσαία στρατιωτική δράση όπου δεν αποκλείεται αμερικανοί πεζοναύτες να πολεμούν δίπλα-δίπλα με τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης»  εναντίον των σουνιτών τζιχαντιστών του Ι.Κ.!!) ,  για να αναχαιτιστούν και να εξουδετερωθούν οι μαχητές του ΙΚΙΛ.

 Ωστόσο  και αυτή η επιλογή θα έχει πολύπλευρες συνέπειες…

 Χρήστος Α. Καπούτσης (xkapout@otenet.gr) , 16 Αυγούστου 2014