Οι θεσιθήρες της εξουσιαστικής αριστεράς

του Χρήστου Καπούτση

Μία από τις πολλές παθογένειες του μεταπολιτευτικού πολιτικού μας συστήματος, είναι και ο διορισμός  κομματικών στελεχών  σε καίριες θέσεις στην Κυβέρνηση (εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί) , στη Βουλή (Βουλευτές Επικρατείας) και στην Ευρωβουλή (με εξαίρεση τις πρόσφατες ευρωεκλογές , οι ευρωβουλευτές διορίζονταν από το κόμμα). Ο διορισμός προσωπικοτήτων με επιστημονικό κύρος, με  πολιτικό ήθος και υψηλής κατάρτισης τεχνοκρατών,  ήταν  οι εξαιρέσεις, ενός θλιβερού κανόνα,  που ενίοτε  με μοναδικό προσόν την προσήλωση στον κόμμα και την προσκόλληση στην αυλή του Αρχηγού (οι γνωστοί κηπουροί), άτομα αμφιβόλου ποιότητας, ανεπάγγελτοι  και κάποιοι κραυγαλέας διανοητικής ανεπάρκειας,  εξασφάλιζαν καλοπληρωμένες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, στη Διοίκηση, στην Κυβέρνηση, στην Βουλή και Ευρωβουλή, θέσεις,  που εξασφάλιζαν άνετη διαβίωση,  πολιτικό κύρος, προβολή από τα ΜΜΕ  και κοινωνική καταξίωση. 

Υπήρξαν μάλιστα και ακραία φαινόμενα πολιτικού καιροσκοπισμού , διορισθέντες Βουλευτές ή Ευρωβουλευτές, να διαγράφονται ή να αποχωρούν από το κόμμα, αλλά να μην παραιτούνται και να παίρνουν την «κομματική» βουλευτική έδρα στο … σπίτι τους! 

Πιστεύαμε, αφελώς όπως αποδεικνύεται,  ότι τέτοια φαινόμενα πολιτικού αμοραλισμού ανήκουν πλέον στο παρελθόν, ως δομικά στοιχεία ενός φαύλου,  διεφθαρμένου  και πολλαπλώς ανυπόληπτου πολιτικού συστήματος,  που έχει καταρρεύσει. Διαψευστήκαμε …

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Βουλευτής Επικρατείας της ΔΗΜ.ΑΡ. κ. Σπύρος Λυκούδης. Τοποθετήθηκε επικεφαλής της λίστας των Βουλευτών Επικρατείας , με βασικό προσόν την ιδιότητα του Γραμματέως του κόμματος και ουσιαστικά διορίστηκε βουλευτής. Ο Σπ. Λυκούδης αποφάσισε , για διάφορους λόγους (κομματικούς, πολιτικούς, προσωπικούς) να αποχωρήσει από τη ΔΗΜΑΡ. Η βασική διαφωνία του είναι η  αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την Κυβέρνηση Α. Σαμαρά.  Δικαίωμά του. Η Βουλευτική έδρα όμως που κατέχει,  καθότι διορισμένος Βουλευτής, δεν του ανήκει, δεν την έχει κατακτήσει με τις ψήφους των ελλήνων πολιτών, συνεπώς η έδρα ανήκει στο κόμμα.  Όμως, σε πείσμα της λογικής και της Κοινοβουλευτικής ηθικής, ο Σπ. Λυκούδης αποφάσισε και το δήλωσε με παρρησία, ότι θα κρατήσει την Βουλευτική  Έδρα.

Στη Βουλή, οι Βουλευτές εκπροσωπούν τους ψηφοφόρους τους   – εντολείς τους,  ή μόνο το κόμμα τους στην περίπτωση που είναι διορισμένοι Βουλευτές Επικρατείας. Ο Σπ. Λυκούδης, ποιον εκπροσωπεί; Τον εαυτό του    και μόνο…  Και αυτό το πολιτικό φαινόμενο, αναρωτιέμαι, αποτελεί άραγε  καύχημα για το Κοινοβουλευτικό μας σύστημα, ειδικά μάλιστα  όταν ο πρωταγωνιστής,  είναι κατά δήλωσή του αριστερός; Με ποιο πολιτικό κύρος και  ηθικό ανάστημα, θα μπορέσουν να  προσφέρουν στην αναγκαία εξυγίανση του πολιτικού μας συστήματος,  πολιτικοί,  που με τη συμπεριφορά τους αυτό- κατατάσσονται στους  θεσιθήρες της εξουσιαστικής αριστεράς; Η αριστερά της εξουσιολαγνείας και της εξουσιομανίας, απέχει έτη φωτός από την αριστερά των κοινωνικών αγώνων.   

Τα στελέχη της αριστεράς , όπως διακηρύσσουν οι ταγοί της, δεν έχουν στόχο τα αξιώματα, αλλά τις θέσεις ευθύνης και   ανιδιοτελούς προσφοράς  προς το κόμμα και την Πατρίδα. Το πολιτικό ήθος θα πρέπει να είναι το βασικό αναγνωρίσιμο προσόν στην Κυβερνώσα αριστερά. Διαφορετικά,  θα επαληθευτεί κατά τρόπο δραματικό  η διαπίστωση  Κομμουνιστή ηγέτη ότι: “Στην πολιτική ήθος δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα» (Λένιν Β.)