Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, λένε οι επιστήμονες


17:58
Στα ανώτερα επίπεδα της πολυπλοκότητας, η φυσική - ακόμα και για τους φυσικούς - φαίνεται αρκετά μπερδεμένη.
Στα ανώτερα επίπεδα της πολυπλοκότητας, η φυσική - ακόμα και για τους φυσικούς - φαίνεται αρκετά μπερδεμένη. Αλλά, φυσικά, δεν παραιτούνται. Όπως είπε κάποτε ο Ρίτσαρντ Φάινμαν, «είναι καθήκον μου να σας πείσω να μην φύγετε επειδή δεν καταλαβαίνετε. Βλέπετε ότι οι μαθητές μου στη φυσική δεν καταλαβαίνουν... Κι αυτό επειδή ούτε εγώ καταλαβαίνω. Κανείς δεν καταλαβαίνει».
Μια νέα θεωρία που βασίζεται σε εικασίες δεκαετιών μπορεί να ανατρέψει και πάλι τα δεδομένα. Οι ακαδημαϊκοί στο Πανεπιστήμιο Griffith της Αυστραλίας δημοσίευσαν μια εργασία που αναφέρει ότι όχι μόνο υπάρχουν άπειρα παράλληλα σύμπαντα, αλλά και αυτοί κόσμοι στην πραγματικότητα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους συνεχώς - και αυτή η αλληλεπίδραση είναι που κάνει οτιδήποτε άλλο να μην έχει νόημα.
Η θεωρία των πολλών κόσμων προτάθηκε για πρώτη φορά το 1957 από τον Χιου Έβερετ, ο οποίος είπε ότι η ικανότητα των κβαντικών σωματιδίων να καταλαμβάνουν δύο καταστάσεις φαινομενικά ταυτόχρονα θα μπορούσε να εξηγηθεί από το γεγονός ότι οι δύο καταστάσεις συνυπάρχουν σε διαφορετικά σύμπαντα. Αντί για μια «σύγκρουση κυματομορφής» στην οποία τα κβαντικά σωματίδια «αποφασίζουν» να καταλάβουν μία κατάσταση ή μία άλλη, στην πραγματικότητα καταλαμβάνουν και τις δύο, ταυτόχρονα. Και ένα νέο παράρτημα ανοίγει κάθε φορά που λαμβάνεται μια τέτοια «απόφαση».
Αυτή η θεωρία έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής απ’ όταν απορρίφθηκε αρχικά και ενώ αποτελεί ακόμα θέμα έντονης συζήτησης, μια νέα εργασία επιδιώκει να φέρει νέα δεδομένα στην επιφάνεια. Στη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Physical Review Χ, οι καθηγητές Χάουαρντ Γουάιζμαν και Μάικλ Χολ από το κέντρο Κβαντικού Δυναμικού του Γκρίφιθ, και ο δρ Ντιρκ- Αντρέ Ντέκερτ από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ισχυρίζονται ότι οι παράλληλοι κόσμοι δεν είναι απλά ένα παράξενος όρος που κάνει την κβαντική μηχανική τόσο περίεργη. Υποστηρίζουν ότι η ίδια η ύπαρξή τους εξηγεί την κβαντομηχανική.
Όπως λένε, τα παράλληλα σύμπαντα είναι σε θέση να απωθούνται μεταξύ τους με μια λεπτή δύναμη. Η αλληλεπίδραση αυτών των Νευτώνειων κόσμων δημιουργεί μία πιο πολύπλοκη κβαντική υποκατασκευή. «Στην περίφημη ‘ερμηνεία των πολλαπλών κόσμων’, το κάθε παράλληλο σύμπαν διακλαδώνεται σε μια δέσμη νέων συμπάντων κάθε φορά που γίνεται μια κβαντική μέτρηση» δήλωσε ο δρ Γουάιζμαν στο Phys.org. «Όλες οι δυνατότητες είναι, επομένως, κατανοητές - σε κάποια σύμπαντα ο αστεροειδής που αφάνισε τους δεινόσαυρους δεν πέτυχε τη Γη. Σε άλλα, η Αυστραλία αποικήθηκε από τους Πορτογάλους. Αλλά οι επικριτές αμφισβητούν την πραγματικότητα αυτών των άλλων συμπάντων, δεδομένου ότι δεν επηρεάζουν το σύμπαν μας καθόλου. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσέγγιση οι ‘πολλοί κόσμοι που αλληλεπιδρούν’ είναι εντελώς διαφορετική, όπως υποδηλώνει το όνομα».
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι ο κόσμος μας είναι απλώς ένας από τους πολλούς, αλλά ότι η άπωση μεταξύ τους οδηγεί στην κβαντική μηχανική που μπερδεύει τόσο τους φυσικούς.
«Η ομορφιά της προσέγγισής μας είναι ότι αν υπάρχει μόνο ένας κόσμος η θεωρία μας υποβαθμίζεται στην νευτώνεια μηχανική, ενώ αν υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός κόσμων αναπαράγει την κβαντομηχανική», δήλωσε ο Χολ. Υποστηρίζει ότι οι φυσικοί θα μπορούσαν ακόμη και να είναι σε θέση να ελέγξουν την ύπαρξη αυτών των άλλων κόσμων - και ότι με την μοντελοποίηση της ύπαρξής τους μπορεί να είμαστε σε θέση να εξερευνήσουμε νέες μορφές των μαθηματικών και της φυσικής, ενδεχομένως με πρακτικές συνέπειες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα