Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο φιλόσοφος Δαμάσκιος

Με τι παράδοξα θέματα είχε ασχοληθεί ο αρχαίος Έλληνας ρητοροδιδάσκαλος και φιλόσοφος Δαμάσκιος;

Ο Δαμάσκιος από τη Δαμασκό δεν ήταν απλά ένας ρητοροδιδάσκαλος και φιλόσοφος. Το περίεργο είναι ότι έγραψε και ένα παραδοξογραφικό έργο για θαυ­μαστά και παράξενα πράγματα, για αποκρυφι­σμό κ.ά. Χάθηκαν επίσης βιβλία του για χαλδαϊκά μαντεία και για τον αριθμό, τον χώρο και τον χρόνο (!!).
Ο Δαμάσκιος από τη Δαμασκό, όπως είναι γνωστό, ήταν ένας ρητοροδιδάσκαλος και φιλόσοφος του 5ου αι. μ.Χ. Γεννήθηκε γύρω στο 458 στη Δαμασκό. Στην αρχή ήταν δάσκαλος της ρητορικής στην Αλεξάνδρεια. Ο Ισίδωρος από την Αλεξάνδρεια και ο Αμμώνιος, ο γιος του Ερμεία, τον εισήγαγαν στη φιλοσο­φία· ύστερα δίδαξε και ο ίδιος εκεί· αργότερα ανέλαβε τη διεύθυνση της Ακαδημίας στην Αθή­να και ήταν ο τελευταίος της διευθυντής.
Το 529 όταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός διέταξε το "κλείσι­μο" της Ακαδημίας, για την οποία έχουμε γράψει ειδικό άρθρο, στην αρχή ο Δαμάσκιος πήγε στην Περσία, το 533 όμως επέστρεψε στο ρωμαϊκό κράτος.
Οι φιλοσοφικές εργασίες του Δαμάσκιου στοχεύουν σε μια όλο και πιο λεπτόλογη διαίρεση και περι­γραφή του Ενός, του Υπερβατικού, όπου όμως είχε πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι απένα­ντι στο λογικά ασύλληπτο δεν έχουν καμιά απο­λύτως αξία τα κατασκευασμένα από μας βοηθη­τικά νοητικά σχήματα: Απορίαι και λύσεις περί τών αρχών είναι ο τίτλος ενός έργου του. Έγρα­ψε επίσης μια βιογραφία του προκατόχου του Ισίδωρου από την Αλεξάνδρεια και από ένα υπό­μνημα στους πλατωνικούς διάλογους Παρμενί­δης, Φαίδων και Φίληβος (αυτά παλιότερα απο­δίδονταν στον Ολυμπιόδωρο), καθώς και στον Τίμαιο (αυτό χάθηκε).
Το περίεργο είναι ότι έγραψε και ένα παραδοξογραφικό έργο για θαυ­μαστά και παράξενα πράγματα, για αποκρυφι­σμό κ.ά.
Χάθηκαν επίσης βιβλία του για χαλδαϊκά μαντεία και για τον αριθμό, τον χώρο και τον χρόνο. - Μαθητές του Δαμάσκιου ήταν ο Πρισκιανός από τη Λυδία και ο Σιμπλίκιος από την Κιλικία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα