Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

τι δεν πήγε καλά και εγινε η Μεγάλη Έκρηξη και Δημιουργηθηκε το ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΠΕΙΡΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ;;

ρ
0

Αν όλα εξελίσσονταν όπως προέβλεπαν οι νόμοι της φύσης κατά την διαδικασία του Big Bang, τότε στο απέραντο σύμπαν δεν θα υπήρχε τίποτα, παρά μόνο ενέργεια. Γαλαξίες, αστέρες, πλανήτες, άνθρωποι και ο,τι άλλο απτό αποτελούν ένα... ανεξήγητο λάθος.
Η στιγμή της «Μεγάλης Εκρηξης» και η... απροσδόκητη δημιουργία του κόσμου
Οταν ακόμα τίποτα δεν είχε ξεκινήσει, την στιγμή που ολόκληρη η «μάζα» του σύμπαντος βρισκόταν συμπυκνωμένη σε ένα απειροελάχιστο «πρωταρχικό άτομο» και ετοιμαζόταν η μεγάλη έκρηξη, τα πάντα βρίσκονταν στην απόλυτη ισορροπία. Μια ισορροπία που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την ύπαρξη μας.
Η... συμπύκνωση όμως κάποτε έφτασε στα όρια της, η ώρα της μεγάλης έκρηξης ήρθε και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το σύμπαν. Υλη και αντιύλη εκτοξεύονταν προς κάθε κατεύθυνση, αλληλοκαταστρέφονταν και δημιουργούσαν εκρήξεις που δεν θα μπορέσει ποτέ να συλληφθεί ο ανθρώπινος νους. Οταν δύο αντίθετα «σώματα» συγκρούονταν, καταστρέφονταν εξ ολοκλήρου αφήνοντας πίσω τους ένα τεράστιο ποσό ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.
Σε κάθε μεμονωμένο άτομο ύλης αντιστοιχούσε, και ακόμα αντιστοιχεί, ένα άτομο αντιύλης. Η πανάρχαια αυτή μάχη ήταν απόλυτη ισορροπημένη, όμως κάτι δεν λειτούργησε σωστά για τα αρνητικά σωματίδια. Αν όλα είχαν κυλήσει βάσει σχεδίου, τότε το σύμπαν θα ήταν ένα... ατελείωτο φως. Η ύλη όμως υπερτέρησε
οριακά και έτσι, ευτυχώς για το σύμπαν και την ανθρωπότητα, δημιουργήθηκε κάθε τι υλικό.
Πως προέκυψε όμως αυτή η παράδοξη ασυμμετρία; Αυτό είναι μάλλον το μεγαλύτερο και το δυσκολότερο ερώτημα στην φυσική επιστήμη. Ικανό να διεγείρει την φαντασία κάθε επιστήμονα, το φαινόμενο της ύπαρξης μας έχει... εξηγηθεί από αμέτρητες, αναπόδεικτες θεωρίες. Οσο ευφάνταστες και να είναι όμως οι σκέψεις των επιστημόνων, δεν μπορούν να εντοπίσουν και να εξηγήσουν αυστηρά το λάθος που προηγήθηκε, ώστε να δημιουργηθούν τα πάντα.
Ανολοκλήρωτες θεωρίες και εικασίες γύρω από τα... υπαρξιακά μας ερωτήματα – Γιατί μπορεί να μην απαντήσουμε ποτέ
Η αντιύλη υπάρχει στο σύμπαν μας, όμως δεν εμφανίζεται σε ποσότητες αντίστοιχες της ύλης. Αυτό δεν μπορεί να χωρέσει στον ορθολογικό νου των επιστημόνων. Κάπως λοιπόν πρέπει να δικαιολογήσουν αυτήν την ανωμαλία της φύσης. Ενα παράλληλο, ξεχωριστό σύμπαν γεμάτο με την  αντιύλη που λείπει από το δικό μας θα μπορούσε να είναι μια πιθανή εξήγηση. Ωστόσο αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδειχτεί ούτε από εμάς, αλλά ούτε και από τους πιθανούς... «αντιανθρώπους» εφόσον είναι αδύνατη η ανακάλυψη ενός κόσμου πέραν των συμπαντικών μας ορίων.
Στραφήκαμε λοιπόν σε άλλες ιδέες, πιο πιθανές να αποδειχτούν. Μια θεωρία υποστηρίζει πως στην μεγαλύτερη «μάχη» της ιστορίας ένα ελάχιστο ποσό ύλης που αντιστοιχεί στο 1/1.000.000.000 της συνολικής, κατάφερε να ξεφύγει από την αντιύλη. Εικάζουν λοιπόν πως με κάποιο μυστήριο τρόπο, η ύλη κατάφερε να δημιουργήσει μεγαλύτερη «μάζα» από την αντιύλη, λόγω κάποιων συγκεκριμένων συνθηκών.
Παρομοιάζουν την διαδικασία αυτή, με το στρίψιμο απείρου αριθμού νομισμάτων. Αν πετάξουμε ένα νόμισμα στον αέρα άπειρες φορές, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως τις μισές θα εμφανιστεί η κορώνα και τις υπόλοιπες τα γράμματα. Σε περίπτωση όμως που για ένα μικρό διάστημα οι συνθήκες μεταβάλλονταν, κάνοντας για παράδειγμα το νόμισμα πιο βαρύ από την μια μεριά, τότε μια από τις δύο όψεις θα εμφανιζόταν πιο συχνά, γεγονός που θα επηρέαζε έστω και ελάχιστα το τελικό αποτέλεσμα.
Η θεωρία αυτή θα μπορούσε να λύσει τις υπαρξιακές μας ανησυχίες, όμως δεν έχει βρεθεί ακόμα ποια συνθήκη θα μπορούσε να γείρει τον ισοσταθμισμένο ζυγό προς την μεριά της ύλης. Μέχρι λοιπόν οι ερευνητές να την βρουν, η εικασία τους δεν έχει επιστημονική βαρύτητα.
Σε αντίθεση με τις εντελώς θεωρητικές υποθέσεις, πριν μερικά χρόνια οι ερευνητές εντόπισαν το πρώτο σωματίδιο που θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες. Ο λόγος για το «καόνιο», ένα υποατομικό σωματίδιο με την ικανότητα να «μεταλλάσσεται» σε «αντικαόνιο». Μετά από πολλά πειράματα αποδείχτηκε πως το η μεταμόρφωση του καονίου σε αντικαόνιο συναντάται λίγες περισσότερες φορές από την αντίστροφη.
Το πρώτο ρήγμα στην σταθερή ισορροπία του σύμπαντος ανακαλύφθηκε. Τα καόνια όμως δεν είναι ικανά να δικαιολογήσουν ένα τόσο μεγάλο ποσό ύλης. Η επίδραση τους στην συνολική σχέση ύλης-αντιύλης είναι σχεδόν αμελητέα, όμως η μοναδική, ως τώρα, ιδιότητα τους δίνει ελπίδες στους θεωρητικούς φυσικούς.
Από ο,τι φαίνεται, η πορεία για την ανακάλυψη αυτού του... μεγάλου λάθους της φύσης βρίσκεται ακόμα σε αρχικό στάδιο. Το πιθανότερο σενάριο, σύμφωνα και με τους επιστημονικούς κύκλους, υποστηρίζει πως... δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το λόγο που δημιουργηθήκαμε.
Ενα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα στην ανθρωπότητα, ίσως να μην απαντηθεί ποτέ. Ισως απαντηθεί μετά από αιώνες μελέτης, πειραμάτων και φαντασίας. Πάντως το σίγουρο είναι πως, για καλή μας τύχη, ένα μικρό λάθος... τεραστίων διαστάσεων μετέτρεψε την φύση μας από ενεργειακή σε υλική.
Δείτε ένα βίντεο που εξηγεί την αλληλεπίδραση της ύλης με την αντιύλη:

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα