Π. ΉΦΑΙΣΤΟΣ, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ Η ΙΕΡΑΡΧΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ROMILLY: «Η ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ»

(Εκδόσεις Παπαδήμα)

By ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ on 04/08/2015

Δεν νομίζω να υπάρχει σοβαρός και αξιοπρεπής άνθρωπος που να θέλει να χάνει τον χρόνο του με τις ασυναρτησίες, γνώμες και προπαγάνδες του καθενός. Θα ήθελε, υποθέτω, να διαβάζει αναλύσεις που βαθμολογούνται υψηλά στην κλίμακα των σημασιών της πολιτικής σκέψης για τον άνθρωπο, το κράτος και την διεθνή πολιτική.
Εν τούτοις, τα «σκουπίδια της πολιτικής σκέψης» των Νέων Χρόνων σίγουρα είναι πιο υψηλά από το Έβερεστ. Δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο. Όποιος πάντως θέλει να κατανοήσει εις βάθος το κύριο αίτιο –το οποίο εκτιμούμε ενέχει βαθύτατες προεκτάσεις για την εξέλιξη του κόσμου μετά την πτώση της Βυζαντινής Οικουμένης– μπορεί να ενδιατρίψει στο δύσβατο έργο του Παναγιώτη Κονδύλη «Η Κριτική της Μεταφυσικής στην Νεότερη Σκέψη». «Δύσβατο» γιατί κείμενα υψηλής κλάσης αναπόδραστα ενέχουν κάποιο βαθμό δυσκολίας. Βασανιστικά, ο μέγας σύγχρονος στοχαστής θεμελιώνει το γεγονός πως οι νεοτερικοί στοχαστές μη γνωρίζοντας επαρκώς τον Αριστοτέλη είχε ως συνέπεια οι πλείστοι μοντερνιστές στοχαστές να κινηθούν αντί-Αριστοτελικά.
Δική μας εκτίμηση είναι ότι σε αυτό το «ιστορικό στοχαστικό ατύχημα» (βλ. «Κοσμοθεωρία των Εθνών» – https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos κεφ. 4) οφείλεται τόσο η κυριαρχία της «πολιτικής θεολογίας» που έπληξε καίρια την πολιτική σκέψη των Νέων Χρόνων, όσο και το ιδεολογικό φαινόμενο που παρήγαγε εκατομμύρια πλατωνίζοντες αναλυτές οι οποίοι με κωμικοτραγικό τρόπο και μύριες σοφιστείες ισχυρίζονται πως γνωρίζουν πως «κατασκευάζονται άνθρωποι» και πολιτικές ανθρωπολογίες.
Αυτή η στοχαστική και πολιτική ασθένεια, υποστηρίζεται, είναι το κύριο πρόβλημα της κρατικής και διεθνούς πολιτικής όπως κινούμαστε στον 21ο αιώνα (ibid «Κοσμοθεωρία των Εθνών» ιδ. κεφ. 7). Στην διεθνή πολιτική οι ηγεμονικές δυνάμεις κατέστησαν τις «ιδεολογίες» κύριο εργαλείο οικουμενικίστικου παραμυθιάσματος» των υπόλοιπων κοινωνιών και ροκανίσματος της κρατικής σφαίρας των λιγότερο ισχυρών κρατών με στρατηγικές soft power κάθε είδους. Το φαινόμενο αυτό αποκορυφώθηκε κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αλλά η «γνωστική» κεκτημένη ταχύτητα εκατομμυρίων ιδεολογικά γαλουχημένων αναλυτών δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται

Mearsheimer John J., Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων

Για μια εκτενή κριτική προσέγγιση βλ. ιδιαίτερα το κείμενό μας «Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης, διαδρομή, αντικείμενο,  περιεχόμενο και γνωσιολογικό υπόβαθρο» https://www.facebook.com/diethneis.sxeseis.ifestos. Για την κορυφαία και ίσως τελεσίδικη εξέταση του ίδιου προβλήματος στα πεδία της διεθνούς πολιτικής κανείς μπορεί να καταφύγει με ασφάλεια στα βιβλία του Kenneth Waltz «Ο άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος – https://www.facebook.com/kratos.polemos.waltz» και «Θεωρία διεθνούς πολιτικής – https://www.facebook.com/Waltz.theoria.diethnous».
Τα τρία επίπεδα ανάλυσης –άνθρωπος, το κράτος και η διεθνής πολιτική– και ο συνδυαστικός τρόπος περιγραφής και ερμηνείας τους δεν είναι το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο. Ελάχιστοι το επιτυγχάνουν στην σύγχρονη διεθνή βιβλιογραφία και οι περισσότεροι εκτροχιάζονται μεθοδολογικά / επιστημολογικά με τρόπο συχνά ιλαροτραγικό, κωμικό και ενάντια στην κοινή λογική (τα έργα του Kenneth Waltz που αναφέραμε μόλις, ιδιαίτερα το πρώτο, εξηγούν αυτή την πτυχή ολιστικά). Γι’ αυτό η σωστή κατανόηση του Θουκυδίδη και των αξιωμάτων του είναι κύριας σημασίας για πολιτικά ορθολογιστικό στοχασμό.