Έκτορας και Ανδρομάχη Το τέλειο ερωτικό ζευγάρι και το τέλος της Ανδρομάχης

Έκτορας και Ανδρομάχη Το τέλειο ερωτικό ζευγάρι και το τέλος της Ανδρομάχης.   Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις.

Το τέλειο ερωτικό ζευγάρι-Δημήτρης Λιαντίνης -(ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ)
Παρόμοιο συναπάντημα τελειότητας,  σε άλλο επίπεδο,  ο λατίνος ποιητής Μαρτιάλης το ‘βρισκε στην ερωτική σμίξει του Έκτορα και της Ανδρομάχης
Ο Έκτορας και η Ανδρομάχη ήταν, έλεγε, το πιο τέλειο ερωτικό ζευγάρι του αρχαίου κόσμου, γιατί έκλεινε τις κατηγορίες του ποσού και του ποιού ολόκληρες και ακραίες. 
Τη νεότητα, την εμορφιά, τη δράση, την απειλή, την καθαρότητα, το θάνατο.
Ο τρόπος, δε, που παράστησε το ερωτικό σμίξιμο του Έκτορα και της Ανδρομάχης έδωκε στο λεξικό του έρωτα μία νέα ορολογία: την αποκαλούμενη "ιππαστί στάση". Μία επινόηση της συζύγου για την ξεκούραση του πολεμιστή από την καθημερινή καταπόνηση στα πεδία των μαχών:

Masturbabantur post ostia frygii servi,
Hectoreo quotiens sederat uxor equo.
Λαγνοβοούν πίσω απ' την πόρτα οι φρυγικοί υπηρέτες
τις νύχτες που η σύνευνη ιππεύει το εκτόρειο άλογο.

 Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις.

'

“Γκέμμα” - Δ. Λιαντίνης Δημήτρη Λιαντίνη

Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου."
“Γκέμμα” - Δ. Λιαντίνης Δημήτρη Λιαντίνη

Στο αστέρι και στη Γκέμμα του:

Σελ 51

Καταπώς έχουν να μας διδάξουν οι σοφοί και οι

 ποιητές, αλλά και καταπώς έχει να μας δείξει η

 προσωπική μας εμβίωση και εμπειρία, η

δοκιμασία της ζωής δηλαδή, δύο είναι οι

ψηλότερες κορυφές της καταδρομικής πορείας

του βίου μας. Η πείρα του έρωτα, και η πείρα

του θανάτου.

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές

απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας.

Ποτέ  δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική

τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο

τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση

του θανάτου.

 

Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν.

Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.

Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος.

Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης.

Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει.

Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου."

“Γκέμμα” - Δ. Λιαντίνης

   **

Η Ανδρομάχη ήταν η σύζυγος του Έκτορα. Η Ανδρομάχη θρήνησε για τον θάνατό του όταν ο Αχιλλέας τον έσερνε πίσω από το άρμα του στο Ίλιον Πεδίον, και πάλι όταν ο πεθερός της Πρίαμος, βασιλιάς της Τροίας, έφερε τη σορό του στο ανάκτορο, πρώτη εκείνη, κρατώντας το κεφάλι του μέσα στις χούφτες της (Ιλιάδα, Ω 725-745). 

Η ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ήταν Ο ιδανικός τύπος της ομηρικής γυναίκας.  Αφοσιωμένη και πιστή σύζυγος, τρυφερή μητέρα, πανέμορφη,  Λευκόχερη , άψογη συμβία , πολύδωρη, σεμνή ,αξιοπρεπής,  συνετή, Ψύχραιμη και συγκρατημένη , προνοητική και έξυπνη. Αγωνιά και φοβάται για την τύχη του Έκτορα , τον οποίο η Ανδρομάχη λατρεύει ως ΘΕΟ και δίνει  αφειδώς όρκους αιωνίας πίστης και αφοσίωσης.

  

Μετά την άλωση της Τροίας, η Ανδρομάχη πιάστηκε αιχμάλωτη και, στη διανομή ανάμεσα στους νικητές, έπεσε στον κλήρο του Νεοπτόλεμου, γιου τού νεκρού πια Αχιλλέα. Ο Νεοπτόλεμος την οδήγησε στη Φθία, όπου την έκανε γυναίκα του και απέκτησαν μαζί ένα παιδί, τον Μολοσσό (Παυσ. Α 11, 1) ή τον Αμφίαλο (Υγίνος, Fabulae 123). Λιγότερο επικρατούσες εκδοχές αναφέρουν και άλλα δύο τέκνα τους, τον Πίελο και τον Πέργαμο.

Μετά τον θάνατο και του Νεοπτόλεμου, η Ανδρομάχη έφυγε με τον Έλενο, τον αδελφό του Έκτορα, στην Ήπειρο. Εκεί έχτισαν μαζί τη νέα Τροία. Ο Αινείας τους συνάντησε στο ταξίδι του για την Ιταλία (Αινειάδα, 3, 294 κ.ε.). Μυθολογείται πως και με τον Έλενο έκανε παιδί η Ανδρομάχη, τον Κεστρίνο (Παυσ. Β 23, 6). Η Ανδρομάχη έζησε ακόμα και του Έλενου τον θάνατο, οπότε μετά, κατά μία εκδοχή, μετανάστευσε με τον γιο της Πέργαμο στην Τευθρανία της Μυσίας. Εκεί ο Πέργαμος νίκησε τον βασιλιά Άρειο και έδωσε στην πόλη το δικό του όνομα. Ο Παυσανίας γράφει ότι εκεί σωζόταν μνημείο της Ανδρομάχης μέχρι την εποχή του (Α 11, 2).