Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

τα σχολια του ΣΤΑΘΗ για τον τύπο

Γράφει, λέει και προβάλλει ψέματα ο Τύπος; Βεβαιότατα και σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ομως πάλι στον ίδιον αυτόν Τύπο υπάρχουν οι δυνάμεις που αποκαλύπτουν τα εν λόγω ψέματα.
Βρίθει παθολογιών και παθογένειας ο Τύπος; Γίνονται μέσω του Τύπου προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης; προπαγάνδας, διαμόρφωσης mainstream; ομογενοποίησης της σκέψης; Προσπαθεί συχνά ο Τύπος, αντί να ελέγχει τις τρεις εξουσίες να εμπλέκεται μαζί τους ως τέταρτη τοιαύτη κι έτσι να επωφελείται οικονομικώς και να αποκτά ισχύ; Βεβαιότατα! Κι από ποιον τα μαθαίνουμε όλα αυτά; Από τον Τύπο.
Υπάρχουν δημοσιογράφοι σκατάδες, ραγιάδες, αμόρφωτοι, αργυρώνητοι, πρακτόρια, κυνικοί και αποβράσματα; Υπάρχουν δημοσιογράφοι καλλιεργημένοι, έντιμοι, ιδεολόγοι, εργατικοί, σεμνοί «την πίστη των ενδεδυμένοι»; Υπάρχουν εκδότες άσχετοι με τη δημοσιογραφία (ή και σχετικοί) που τη χρησιμοποιούν για μπίζνες; Υπάρχουν άλλοι που πάνε με τον σταυρό της δημοσιογραφικής δεοντολογίας στο χέρι; Υπάρχουν κι εκείνοι που είναι και απ’ τα δύο;Υπάρχουν! Διότι όλα αυτά συμβαίνουν και στην κοινωνία. Η ταξική πάλη που διεξάγεται στην κοινωνία διεξάγεται και μέσα στον Τύπο (που επιπροσθέτως την περιγράφει).
Υπάρχουν κομματικές εφημερίδες που είναι υπερήφανες για αυτό; Βεβαίως και καλά κάνουν. Υπάρχουν εφημερίδες, ράδια και τηλεοράσεις που ελέγχονται από κόμματα που τα ελέγχουν εταιρείες; Βεβαίως. Παρά ταύτα, σε ορισμένες απ’αυτές τις εφημερίδες υπάρχει πλουραλισμός; δημοσιεύεται η αντίθετη άποψη; Συχνά έως πολύ συχνά! Γιατί; Διότι σε ένα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αν δεν θέλει το ίδιο να γίνει δελτίο Τύπου (οποιουδήποτε) και συνεπώς να εγκαταλειφθεί από τους αναγνώστες του, τους ακροατές του, τους θεατές του. Διότι
η σπουδαιότερη ιδιότητα του Τύπου είναι (έστω κι άθελά του) να οξύνει τα κριτήρια των πολιτών, ώστε (ανάμεσα στα άλλα) να κρίνουν και τον Τύπο. Ο Τύπος αναπαράγει όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, αλλά δεν παράγει πρόβατα. Αντιθέτως, διακινεί το αγαθό της πληροφορίας, εμβαθύνει σε αυτό με αναλύσεις, σχόλια, έρευνες, σκίτσα, άρθρα, απόψεις, προσφέροντας έτσι αναπόφευκτες υπηρεσίες στην πολιτική, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό και τις κοινωνίες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα