Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τα στρατιωτικά σχέδια ανακατάληψης της Μοσούλης και η Τουρκία



Με ταυτόχρονη επίθεση σε πολλά σημεία περιμετρικά της Μοσούλης, ξεκίνησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ανακατάληψης της πόλης που βρίσκεται  στο Β. Ιράκ και  κατέχουν από το 2014 οι    τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, Islamic State of Iraq and Al-Sham's (ISIS ή ISIL) . 
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις οργανώνονται και διεξάγονται από τις κρατικές  δυνάμεις Ασφαλείας του  Ιράκ, με την καθοδήγηση αμερικανών στρατιωτικών συμβούλων. Ο ιρακινός Στρατός συμμετέχει στις επιχειρήσεις με τρεις Μεραρχίες  την 9η,την 15η και την  16η Μεραρχία, που έχουν εκπαιδευτεί από αμερικανούς , διαθέτουν σύγχρονα αμερικανικά όπλα και είναι οι μόνες σχετικά ετοιμοπόλεμες Μονάδες. Όμως, στην «πρώτη γραμμή» βρίσκονται οι Κούρδοι  «Πεσμεργκά»,  δηλαδή ο Στρατός της αυτόνομης Κουρδικής περιοχής  του Β. Ιράκ.  Βασικός στόχος των επιχειρήσεων είναι να υποχρεώσουν  τους τζιχαντιστές του ISIS  να εγκαταλείψουν τα χωριά  γύρω από τη Μοσούλη και να εκδιωχθούν  από την κοιλάδα της Νινευή.  Στις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των τζιχαντιστών μετέχουν και “Συμμαχικές Δυνάμεις”, κυρίως Αμερικανοί στρατιώτες (ειδική δύναμη πεζοναυτών, σύμβουλοι στρατιωτικών Διοικητών), αλλά και μια δύναμη του Γαλλικού Στρατού (Πυροβολικό).  Καταγράφεται μεγάλη συγκέντρωση αμερικανικών αρμάτων Μάχης και ερπυστριοφόρων  μεταφοράς προσωπικού ΤΟΜΠ. Βέβαια, η κύρια μάχη θα δοθεί, μέσα στην Μοσούλη, όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις θα προχωρήσουν στην εκκαθάριση της πόλης από τις δυνάμεις των τζιχαντιστών. Πρόκειται για την πιο  δύσκολη και χρονοβόρα φάση της επιχείρησης, καθώς η ανακατάληψη κατοικημένων πόλεων, είναι η δυσκολότερη  στρατιωτική επιχείρηση, με πολλά θύματα μεταξύ των κατοίκων,  κυρίως διότι, οι άμαχοι χρησιμοποιούνται ως ασπίδα για εκείνους που υποχωρούν,  δηλαδή τους τζιχαντιστές.  Στην Μοσούλη κατοικούν  1,5 εκατομμύρια άνθρωποι και δεν αποκλείεται η επιχείρηση  να εξελιχθεί σε μακελειό με χιλιάδες νεκρούς.
Η επιχείρηση  ανακατάληψης της Μοσούλης έχει ειδικό ενδιαφέρον για την Τουρκία. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας πιέζει, για τη συμμετοχή του τουρκικού στρατού στις επιχειρήσεις, αλλά, επισήμως τουλάχιστον, συναντά την επίμονη άρνηση του σιίτη Ιρακινού Πρωθυπουργού.  «Θα αποτελέσουμε μέρος της επιχείρησης, θα είμαστε στο τραπέζι για την επόμενη μέρα της Μοσούλης. Είναι εκτός συζήτησης να μείνουμε απ' έξω», δήλωσε ο τούρκος Πρόεδρος Τ. Ερντογάν στη διάρκεια ομιλίας του που μεταδόθηκε από όλα τα τουρκικά τηλεοπτικά δίκτυα.
 Ο σιίτης Ιρακινός πρωθυπουργός Χάιντερ αλ Αμπάντι χαρακτηρίζει τα τουρκικά στρατεύματα «δύναμη κατοχής» και ζητεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιβάλει την αποχώρησή τους, προειδοποιώντας ότι η παρουσία τους στο Β. Ιράκ απειλεί να προκαλέσει «περιφερειακό πόλεμο».  Η στάση αυτή του Αμπάντι έχει προκαλέσει την οργή της Τουρκίας, που δικαιολογημένα  στρέφεται  εναντίον της Ουάσιγκτον,  καθώς ο Πρωθυπουργός του Ιράκ δεν θα είχε αυτή τη συμπεριφορά χωρίς την ενθάρρυνση των ΗΠΑ.
Η επίσημη πολιτικο-διπλωματική άποψη της Τουρκίας είναι ότι, η Μοσούλη θα πρέπει να παραμείνει στους σουνίτες Άραβες, σουνίτες Τουρκομάνους και σουνίτες Κούρδους. Και δεν  θα πρέπει να επιτραπεί στους σιίτες ένοπλους να εισέλθουν στην πόλη. Η Άγκυρα καλεί Ιδιαίτερα τη Σαουδική Αραβία  να συνεργαστούν,   για την επόμενη μέρα της Μοσούλης.  Η Τουρκία, για δεκαετίες, προβάλει αιτήματα μερίσματος των πετρελαίων του Κιρκούκ και της Μοσούλης. Επιδιώκει να έχει στρατιωτική παρουσία σε αυτή την  περιοχή του Β. Ιράκ, με το πρόσχημα της προστασίας της τουρκμενικής μειονότητας. Οι Τουρκμένοι του βορειοδυτικού Ιράκ έχουν ιδρύσει το Ιρακινό Τουρκμενικό Μέτωπο (πολιτικό κόμμα) και διεκδικούν ως τουρκμενικά εδάφη τις πόλεις Κιρκούκ (Kirkuk), Τελ Αφάρ (Tel Afar), την κουρδική πρωτεύουσα Ερμπίλ (Erbil) και  τη Μοσούλη (Mosul). Το Κιρκούκ και η Μοσούλη, δύο πόλεις του Ιράκ με κουρδική πλειοψηφία,  αλλά με ισχυρή τουρκμενική μειονότητα,   αποτελούν διαρκή Στρατηγικό στόχο της τουρκικής διπλωματίας, με «βλέψεις» στα πλούσια πετρελαϊκά αποθέματα της περιοχής.
Χρήστος Καπούτσης 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι «μπουκαδόροι» του Υπουργείου Άμυνας

Του Χρήστου Καπούτση Υπάρχουν όρια στην παρακμή, στη σήψη , στη βλακεία; Υπάρχει κάποιο οριακό σημείο, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί; Δύσκολη η απάντηση, αφού και σε αυτό τον τομέα,    οι «δυνατότητες» των ανθρώπων είναι απεριόριστες. Ωστόσο, συνιστά έσχατο σημείο παρακμής και παραλογισμού, η εκθεμελίωση θεσμών, η απαξίωση αρχών και η τυφλή βία εναντίον ανθρώπων. Αναφέρομαι στην βίαιη εισβολή   κάποιων απόστρατων στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, φαινόμενο πρωτοφανές παγκοσμίως!! Η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική της Κυβέρνησης πλήττει τους Δημόσιους υπαλλήλους και του ευρύτερου και του στενού Δημόσιου τομέα. Άρα και τους στρατιωτικούς, εν ενεργεία και απόστρατους. Οι απόστρατοι υποστηρίζουν ότι έχουν μειωθεί οι συντάξιμες αποδοχές τους κατά 40%. Πιθανόν να έχουν δίκαιο. Όμως το ίδιο έχει συμβεί και με ΟΛΟΥΣ τους συνταξιούχους του Δημόσιου τομέα.    Οι απόστρατοι ζητούν να εξαιρεθούν από τις μειώσεις των αποδοχών τους, επειδή υπηρέτησαν στις Ένοπλες Δυνάμεις!    Γιατί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί