Μόνο ένα ισχυρό κράτος – έθνος , μπορεί να αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες εξωτερικές απειλές.

Άρθρο του Χρήστου Καπούτση

Η χώρα μας ανήκει σε μια, γεωπολιτικά ασταθή, γεωγραφική περιοχή. Από την Ουκρανία, τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή μέχρι και τις μεσογειακές ακτές της Αφρικής,  μαίνονται οι ένοπλες συγκρούσεις , που μάλλον θα κλιμακωθούν επικίνδυνα.  Κοινό χαρακτηριστικό των Λαών αυτής της περιοχής είναι, η φτώχεια, η εκμετάλλευση από διεφθαρμένες πολιτικές φατρίες, η λεηλασία των φυσικών πόρων και οι επεμβάσεις (στρατιωτικές, πολιτικές, οικονομικές), έμμεσες ή άμεσες,  ισχυρών συμμαχικών δυνάμεων, που ανοίγουν το δρόμο στις  πολυεθνικές εταιρείες, που δραστηριοποιούνται στον κερδοφόρο τομέα της ενέργειας.

 Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον, που είναι άναρχο, συγκρουσιακό και ασταθές, που οι συμμαχικές και διμερείς σχέσεις αναπροσαρμόζονται,  όπου δεν καταλύονται, στη βάση εθνικών, γεωπολιτικών  και οικονομικών (ιδιωτικών – ταξικών) συμφερόντων, αναδεικνύεται, εκ των πραγμάτων,  ο ρόλος του κράτους, ως μηχανισμός υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, της εδαφικής ακεραιότητας, αλλά  και της ασφάλειας των πολιτών. Ένα ισχυρό, οικονομικά , πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά κράτος-έθνος, έχει τη δυνατότητα να είναι Ελεύθερο, ανεξάρτητο και Κυρίαρχο και κυρίως, να ακυρώσει σχέδια υποδούλωσης και εξαθλίωσης των πολιτών. Η Ελλάδα και ο ελληνικός Λαός αποτελεί «ζωντανό» παράδειγμα άγριας λεηλασίας του εθνικού πλούτου της χώρας, κατάλυσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας και ανελέητης τιμωρίας της πλειοψηφίας των πολιτών, από τους «αλληλέγγυους» συμμάχους μας  της Ε.Ε. , φυσικά με την ανοχή των Μνημονιακών γκαουλάιτερς (οι ξενόδουλοι πολιτικοί) του Σόιμπλε! Πέρα όμως από την βαθειά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, εξίσου σημαντικές, αν όχι και σημαντικότερες,  είναι οι απειλές και οι κίνδυνοι στα «λεγόμενα» εθνικά – πατριωτικά θέματα.  

Τα μεγάλα προβλήματα του Ελληνισμού (Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη κ.ά), που σχετίζονται με εδαφικά κυριαρχικά δικαιώματα, βρίσκονται υπό το βάρος της απειλής της αναθεωρητικής και επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας του Τ. Ερντογάν, αλλά και της προωθούμενης λύσης του Κυπριακού. Λογίζεται ως επιβαρυντικός παράγοντας η αστάθεια που επικρατεί στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή μας. Η αστάθεια βαθαίνει επικίνδυνα, καθώς ο μεγάλος άγνωστος παραμένει η αμερικανική εξωτερική πολιτική και ποιες είναι οι προτεραιότητες της υπερδύναμης (συμμαχίες, ασφάλεια, ενέργεια), στην διακεκαυμένη περιοχή μας. Είναι μια περίοδος αβεβαιότητας, ανακατατάξεων και πιθανής  αλλαγής κρατικών συνόρων.  Όμως, οι συνθήκες αυτές είναι «ιδανικές» , προκειμένου ο Τ. Ερντογάν, να υλοποιήσει τις τυχοδιωκτικές πολιτικές του, σε βάρος του Ελληνισμού. Ακόμη και με την ενθάρρυνση ή ανοχή των ευρωατλαντικών «συμμάχων» μας. Η εμμονή του Τ. Ερντογάν  στην αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης, της παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο και μετά   τη «λύση» του Κυπριακού και οι δημόσιες  δηλώσεις του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ, ότι 130 νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου, δεν έχουν ξεκάθαρο κυριαρχικό καθεστώς και «η Ελλάδα ως κράτος-  πειρατής τις έχει καταλάβει» (εφημερίδα ΧΟΥΡΙΕΤ), είναι ανάγλυφες πτυχές της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας, που περιμένει την κατάλληλη  ευκαιρία,  για να εκδηλωθεί και  όπως πιστεύουν  τούρκοι αναλυτές,  τώρα είναι η ευκαιρία να αποκατασταθεί η αδικία σε βάρος της Τουρκίας (δεκάδες άρθρα στους ιστότοπους των τουρκικών ΜΜΕ).

 Αν το προσεχές διάστημα η Τουρκία επιχειρήσει ένα βίαιο στρατιωτικό επεισόδιο στο Αιγαίο (ας υποθέσουμε ότι ο τουρκικός στρατός καταλαμβάνει δύο ελληνικές βραχονησίδες), ο Έλληνας Πρωθυπουργός, που  θα αναζητήσει βοήθεια, ώστε να αποκατασταθεί ο εδαφικός ακρωτηριασμός της χώρας; Στην Ε.Ε.  της ανυπάρκτου Εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής Άμυνας; Στους  «φίλους μας» Σόιμπλε και Α. Μέρκελ; Μήπως στο ΝΑΤΟ που κατά πάγια τακτική στα ελληνοτουρκικά κρατάει ουδέτερη στάση, για να μην υπάρξει πρόβλημα συνοχής στην νοτιοανατολική πτέρυγα της Συμμαχίας; Στις ΗΠΑ, που έχουν «αμαρτωλό» παρελθόν, όπως στο Κυπριακό το 1974 και στα Ίμια το 1996; Πιστεύουμε σοβαρά ότι ο  Πρόεδρος Ντ. Τράμπ θα στέρξει σε βοήθεια της Ελλάδας σε βάρος της Τουρκίας; Και αν συμβεί, τι ανταλλάγματα θα ζητήσει και θα λάβει από την Ελλάδα; Να προσθέσω, ότι είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα, μπορεί να αναζητήσει το δίκιο της και να βρει ανταπόκριση στον ΟΗΕ; Ας θυμηθούμε ποια ήταν η  αποτελεσματικότητα από τα δεκάδες ψηφίσματα του Σ.Α. του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Μήπως να προστρέξουμε στα Διεθνή Δικαστήρια των «στημένων» πολιτικών αποφάσεων; Θα πρέπει επίσης, αντλώντας παραδείγματα από την πρόσφατη ιστορία, να επισημάνουμε ότι, η Τουρκία εκδήλωσε την επιθετικότητά της σε βάρος της Ελλάδας με τη χρήση ή την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, όταν η Ελλάδα διένυε περίοδο σοβαρής εσωτερικής πολιτικό-κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. 

Σε αυτή λοιπόν τη δυσμενή διεθνοπολιτική συγκυρία, όπου η διεθνής νομιμότητα κατακρεουργείται από τους ισχυρούς (ΗΠΑ, Γερμανία κ.ά), αποτελεί μονόδρομος, η ενίσχυση του Κράτους και των δομών ασφάλειας που διαθέτει, παράλληλα με την ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιων .  Επιβάλλεται να ενισχυθεί η αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων μας Δυνάμεων και ειδικότερα να εκσυγχρονιστεί  το σύστημα αεράμυνας της χώρας.  Σε αυτή την «ταραγμένη»  χρονική περίοδο, οι δαπάνες για την άμυνα,  θα πρέπει να θεωρούνται επένδυση στην Ειρήνη, στη σταθερότητα και την ασφάλεια των πολιτών.  Ειδικά μάλιστα, όταν υφίσταται ως πιθανό ενδεχόμενο η έξοδος  της χώρας από την ευρωζώνη, είτε από επιλογή, είτε από «ατύχημα» …