Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αν η Τουρκία προκαλέσει «θερμό» επεισόδιο στο Αιγαίο…


Άρθρο του Χρήστου Καπούτση

Η αντιμετώπιση μιας σοβαρής εθνικής απειλής, θα πρέπει να έχει ιδεολογικο- κομματικό  «χρώμα» ή πατριωτικό (υπερκομματικό); Και σε ποια περίπτωση η Εθνική στρατηγική θα πρέπει να είναι αποχρωματισμένη από ιδεολογικά στερεότυπα και κομματικές στοχεύσεις; Αφού απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα,  πάμε παρακάτω.
Στην ερώτηση, αν υπάρχει πιθανότητα ενός «θερμού» (στρατιωτικού) επεισοδίου στο Αιγαίο, η απάντηση είναι μάλλον  θετική. Και μάλιστα, η Ελλάδα, δεν θα είναι η χώρα που θα το προκαλέσει. 
Η ένταση στο Αιγαίο, είναι σχεδιασμένη από το στενό επιτελείο του προέδρου της Τουρκίας Τ. Ερντογάν και θα κλιμακώνεται,  καθώς θα πλησιάζει η 16η Απριλίου, ημερομηνία Δημοψηφίσματος στην Τουρκία, όπου εφόσον επικρατήσει το «ΝΑΙ»,  ο  τούρκος Πρόεδρος θα μετατραπεί σε Σουλτάνο.
Έχει ανάγκη ο Τ. Ερντογάν να πολώσει το κλίμα στο εσωτερικό της Τουρκίας , να συσπειρώσει το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα ΑΚΡ,  να «γοητεύσει» τους όψιμους υποστηριχτές του,  τους εθνικιστές «Γκρίζους Λύκους»  και να προσελκύσει το  σκληροπυρηνικό εθνικοπατριωτικό  τμήμα των κεμαλιστών.  Ο Τ. Ερντογάν, χρησιμοποιεί το Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο, ως χώρους εφαρμογής των Στρατηγικών σχεδίων με ασφαλή, κατά την εκτίμησή του, αποτελέσματα, διότι στα άλλα μέτωπα, όπως στη Συρία και στο Κουρδικό, η Τουρκία, έχει να επιδείξει στρατιωτικές απώλειες και διπλωματικές ήττες.
Ο Τ. Ερντογάν αντιλαμβάνεται ότι δεν θα αποφύγει την ίδρυση μιας ακόμη αυτόνομης Κουρδικής οντότητας στα τουρκοσυριακά σύνορα και ακόμη, ότι τα σχέδιά του για τον έλεγχο της Μοσούλης  ναυαγούν, αφού οι αμερικανοί δεν επιτρέπουν καμιά ανάμειξη της Τουρκίας στις στρατιωτικές  επιχειρήσεις εναντίον των  τζιχαντιστών του ISIS, σε αυτή την περιοχή του Ιράκ.  Επειδή όμως ο Τ. Ερντογάν θέλει να πείσει ότι διαθέτει Στρατηγική, ότι  έχει όραμα,  για μια μεγάλη ισλαμική Τουρκία, ώστε  να τονώσει το εθνικό φρόνημα των τούρκων πολιτών και να εγκρίνουν τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις του στο Δημοψήφισμα, έχει επιλέξει , ως εύκολο στόχο, την παραπαίουσα λόγω οικονομικής κρίσης Ελλάδα και την ασθενή στρατιωτικά Κύπρο, προκειμένου, είτε με την απειλή , είτε με την χρήση στρατιωτικής βίας,  να εφαρμόσει την πάγια επεκτατική πολιτική της, προσδοκώντας μάλιστα να έχει και απτά αποτελέσματα σε βάρος του ελληνισμού, που θα τα αξιοποιήσει στο εσωτερικό!
Εντυπωσιάζουν οι ιδιαίτερα αιχμηρές και  προσωπικές επιθέσεις κατά του Έλληνα υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου, κατά του υπουργού Εξωτερικών Ν.Κοτζιά και γενικότερα κατά της Ελλάδας,  από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου που δήλωσε προκλητικά πως, «η Ελλάδα, ξέρει πολύ καλά, τι μπορεί να κάνει ο τουρκικός στρατός. Οι Έλληνες στρατιώτες που έχουν τοποθετηθεί σε διάφορα μικρά νησιά είναι καταληψίες τουρκικών εδαφών».  
Ο  ηγέτης του Εθνικιστικού κόμματος (MHP) Ντεβλέτ Μπαχτσελί και υποστηριχτής των μεταρρυθμίσεων Ερντογάν δήλωσε ότι, «η Κύπρος είναι τουρκική. Και οι έλληνες να φύγουν από την Κύπρο και να πάνε να ενωθούν με την Ελλάδα». Επίσης, ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί αναφερόμενος στην ένταση στο Αιγαίο είπε πως «αν οι Έλληνες θέλουν να ξαναπέσουν στην θάλασσα, ο τουρκικός στρατός είναι έτοιμος. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες, τι συνέβη το 1921 και το 1922». Οι παραπάνω δηλώσεις, δεν αποτελούν προσωπικές απόψεις κάποιων, ίσως και γραφικών τούρκων πολιτικών, αλλά απηχούν τις πολιτικές θέσεις της ισλαμικής Κυβέρνησης,  του Προέδρου Ερντογάν, του εθνικιστικού κόμματος, αλλά και του  αντιπολιτευόμενου Κόμματος των Κεμαλιστών
Ακόμη και οι ΥΠΕΞ της Ε.Ε. εξέφρασαν την έκπληξη και την ανησυχία τους, για την επίσκεψη του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ της Τουρκίας την περιοχή των Ιμίων  και την πρόσθεσή του να ανέβει στην βραχονησίδα! Επίσης, οι Υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, συμφώνησαν ότι η  εκτέλεση βολών  με πραγματικά πυρά από τουρκικό πολεμικό πλοίο εντός  των ελληνικών χωρικών υδάτων είναι ακραία πρόκληση της Τουρκίας σε βάρους συμμάχου χώρας. Ενημερώθηκαν οι σύμμαχοί μας ότι, επανάληψη παρομοίου περιστατικού από την Τουρκία, η Ελλάδα θα απαντήσει , όχι μόνο σε διπλωματικό επίπεδο. Βέβαια η ανησυχία των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ, δεν προκύπτει από το ενδιαφέρον τους για τα απειλούμενα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, αλλά επειδή απειλείται η συνοχή στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Η εκτίμηση επιτελών στο ΓΕΕΘΑ, αλλά και διπλωματών,  είναι ότι η τουρκική προκλητικότητα,  πιθανότατα  να γίνει πιο εντυπωσιακή, ώστε να αξιοποιηθεί αναλόγως και από τα τουρκικά ΜΜΕ, στα πλαίσια της τουρκικής επικοινωνιακής προπαγάνδας. 
Για αυτό ακριβώς, απαιτείται από την ελληνική πλευρά «Στρατηγική Ψυχραιμία» στις τουρκικές προκλήσεις και απειλές, όχι πανικός και σπασμωδικές κινήσεις, μέχρι το διεθνές περιβάλλον και η γεωπολιτική κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο σταθεροποιηθεί. Η Τουρκία αντιδρά επιθετικά, διότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Εκτός και αν προκύψει ευθεία προσβολή ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από τουρκικά στρατιωτικά μέσα. Στην περίπτωση αυτή, η ελληνική αντίδραση, θα πρέπει να είναι σαφώς προσδιορισμένη από τώρα και κατά το δυνατόν , να είναι καθολικής αποδοχής, από τα πολιτικά κόμματα και πρωτευόντως,  από τον Ελληνικό Λαό.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα