Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια «τυχαία» πολιτική συζήτηση με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη



Του Χρήστου Καπούτση

Είναι καλοκαίρι του 1993 και σε εκδήλωση των Ενόπλων Δυνάμεων παρίσταται ο Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, υπουργοί, βουλευτές   και η στρατιωτική ηγεσία.  «Τύχη αγαθή» με έφερε «πρόσωπο με πρόσωπο» με τον Πρωθυπουργό, που για άγνωστο μέχρι σήμερα λόγο, για  20λεπτα περίπου, μου έκανε μια πλήρη πολιτική ανάλυση που με άφησε άφωνο. Αναλυτική σκέψη,  ρεαλιστική, διεισδυτική στην ουσία των γεγονότων, που προκαλούσαν, τότε,  σοβαρές πολιτικές εξελίξεις, όπως το Σκοπιανό, η οικονομία , οι εσωκομματικές έριδες της Ν.Δ.. Μάλιστα, μου είχε πει ότι είναι πολύ πιθανές οι πρόωρες εκλογές (προέβλεψε σωστά, αφού  ο Α. Σαμαράς και μια ομάδα Βουλευτών της Ν.Δ. , με πρώτο τον Γ. Σιμπιλίδη,  καταψήφιζαν την Κυβέρνησή τους ).  
Ανατρέχω στις σημειώσεις μου, από εκείνη την συνάντηση – έκπληξη με τον Κ. Μητσοτάκη και παραθέτω κάποιες από τις  απόψεις του.
ΣΚΟΠΙΑΝΟ:   
 Ο Κ. Μητσοτάκης έκανε μια εκτενή αναφορά για το Σκοπιανό και την εξέλιξή του. Μου είπε, ότι η αφετηρία του Σκοπιανού είναι η απόφαση των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΟΚ να διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία. Η απόφαση αυτή των ευρωπαίων υπουργών, θα έπρεπε να ήταν διαφορική. (σ.σ.  Στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, συνέρχονται στις Βρυξέλλες οι υπουργοί Εξωτερικών των «12» της Ε.Ο.Κ., και με επιμονή του Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας  Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, αποφασίζουν να αναγνωρίσουν το δικαίωμα ανεξαρτητοποίησης των επί μέρους Ομόσπονδων Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών (Σλοβενίας - Κροατίας), ουσιαστικά, αποφάσισαν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Την απόφαση (ομόφωνη) προσυπέγραψε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Α. Σαμαράς, που αργότερα επικρίθηκε από τον Κ. Μητσοτάκη, υποστηρίζοντας ότι  δεν τον είχε ενημερώσει!!  Στις 19 Δεκεμβρίου, δύο μόλις ημέρες μετά την ανακοίνωση της απόφασης της Ε.Ο.Κ. συνέρχεται η βουλή των Σκοπίων και εγκρίνει διακήρυξη της ανεξαρτησίας και ίδρυση κράτους με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και σημαία τον Ήλιο της Βεργίνας).
 Ο Κ. Μητσοτάκης μου υπενθύμισε τη δήλωσή του, αμέσως μετά την απόφαση της Βουλής των Σκοπίων. (σ.σ πράγματι ο Κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει ότι, «για να αναγνωρισθεί η νεότευκτη Δημοκρατία των Σκοπίων θα έπρεπε να εκπληρώνονται τρεις προϋποθέσεις: να εγγυάται το Σύνταγμα της καινούριας Δημοκρατίας,  ότι δεν τρέφει εδαφικές αξιώσεις έναντι της Ελλάδας, να διευκρινίσει ρητά ότι δεν υπάρχει «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα και, τέλος, να αλλάξει το όνομά της κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις σε ό,τι αφορά την ιστορική συνέχεια».)
Επίσης, όπως προκύπτει από τις σημειώσεις μου από εκείνη τη συνάντηση, ο Κ. Μητσοτάκης, μου είχε πει ότι η Γερμανία κάνει λάθος που θέλει να επιβάλει τις απόψεις της, στους συμμάχους της στην Ευρώπη  και ότι η γερμανική πολιτική στηρίζεται σε οικονομικά συμφέροντα. Και είναι πολύ πιθανόν, η Ευρώπη να μπει σε περιπέτειες , λόγω της πολιτικής της Γερμανίας ,που αισθάνεται και είναι πολύ ισχυρή. (σ.σ.  η έκπληξή μου ήταν, ότι ο Κ. Μητσοτάκης, άσκησε έντονη κριτική στην Γερμανία, ενώ τα ελληνικά ΜΜΕ τον χαρακτήριζαν ως γερμανόφιλο πολιτικό). Στη συνέχεια ο Κ. Μητσοτάκης μου είπε, ότι το Σκοπιανό, δηλαδή  η εκκρεμότητα με το όνομα, θα πρέπει να λυθεί άμεσα και ότι θα λυθεί από την κυβέρνησή του (δεν επιβεβαιώθηκε).
ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.  Κατά την άποψη του Κ. Μητσοτάκη, η χώρα πρέπει να διαθέτει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις με σύγχρονο εξοπλισμό, ώστε να εκπληρώνει τις συμμαχικές υποχρεώσεις της. Η Ελλάδα, μου είχε πει ο τότε Πρωθυπουργός,  θα πρέπει να συμμετέχει σε όλες τις στρατιωτικές αποστολές του ΝΑΤΟ, διότι έτσι ενισχύεται το διεθνές κύρος της χώρας.
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ: Στην συνέχεια  τον είχα ρωτήσει αν αξιολογεί ως σοβαρή την απειλή από την Τουρκία. Ο Κ. Μητσοτάκης, χωρίς να το σκεφτεί πολύ, απάντησε κατηγορηματικά  και μονολεκτικά ΟΧΙ. Οι τούρκοι πολιτικοί, μου είχε πει ο Κ. Μητσοτάκης , υπερβάλλουν , για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. Και συνέχισε, δεν υπάρχουν θέματα  «ταμπού»  στην εξωτερική πολιτική, γι αυτό, θα πρέπει να κάνουμε  ειλικρινή διάλογο με την Τουρκία. Είμαι βέβαιος ότι , υπάρχει η δυνατότητα της συνεννόησης. Το πρόβλημα δεν είναι η Τουρκία, δεν ανησυχώ.  Πρόβλημα, πρόσθεσε ο Κ. Μητσοτάκης και μάλιστα πολύ σοβαρό,   είναι τα Βαλκάνια, λόγω του λαϊκισμού και του εθνικισμού των πολιτικών των κρατών της Βαλκανικής.  Δεν πρέπει να επιτρέψουμε, ως Ελλάδα, ως Ευρώπη, ως ΝΑΤΟ, να ξεφύγει η κατάσταση και γίνει πόλεμος.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Στη συνέχεια, ο Κ. Μητσοτάκης, μου μίλησε αρκετά αναλυτικά για την οικονομία,  χαρακτηρίζοντάς την, ως το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα. Χρειάζεται επειγόντως  συμμάζεμα η οικονομία. Και το κράτος δεν μπορεί να υποκαθιστά τον επιχειρηματία. (σ.σ. κατά την περίοδο διακυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη μειώθηκε δραστικά το έλλειμμα του προϋπολογισμού, από 19,8% το 1990, σε 13,8% το 1993.  Επίσης  ιδιωτικοποιήθηκαν 15  από τις 69 επιχειρήσεις που ανήκαν σε κρατικές τράπεζες, καθώς και  Ναυπηγεία Ελευσίνας).
Για τα εσωκομματικά της Ν.Δ.,  μου είχε πει εμφατικά, ότι στελέχη του κόμματος,  υπονομεύουν την κυβέρνησή του , υποκινούμενοι από οικονομικά συμφέροντα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα