Π. Ήφαιστος, Πραξικόπημα / εισβολή 1974 στην Μεγαλόνησο Κύπρο.

  Προπαγάνδα, μύθοι, η αλήθεια και οι συνέπειες αναγνώρισης των παράνομων τετελεσμένων της βίας* http://wp.me/p3OlPy-1ES

By ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ on 20/07/2017

Επί τέσσερις δεκαετίες μετά το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο το 1974 η Τουρκική προπαγάνδα δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς. Αντίθετα σύνδρομα ηττοπάθειας, σύνδρομα κατευνασμού του τουρκικού αναθεωρητισμού και η ανυπαρξία ουσιαστικά επικοινωνιακής στρατηγικής οδηγούν σε ακινησία και σε τουρκικό προπαγανδιστικό μονοπώλιο.
Σε μια σειρά ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής κύριο εκ των οποίων είναι το Κυπριακό ζήτημα δεν υπερασπιζόμαστε επαρκώς τα συμφέροντάς μας. Ιδιαίτερα εάν ληφθούν υπόψη κριτήρια και παράγοντες όπως ο παράνομος χαρακτήρας των Τουρκικών επιθετικών ενεργειών, οι σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας για το κυπριακό –ιδιαίτερα του 1983 όταν ανακηρύχθηκε το παράνομο ψευτοκρατίδιο στα κατεχόμενα– και το γεγονός ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι μέλη της ΕΕ.
Αφορμή για το παρόν είναι Τουρκικό προπαγανδιστικό βίντεο για την παράνομη εισβολή στην Μεγαλόνησο Κύπρο το 1974 στην διεύθυνση https://youtu.be/ser3Fll5UJQ. Σε 2-3 μέρες προσπάθησα να το δω ξανά και γράφει: «Αυτό το βίντεο καταργήθηκε επειδή παραβαίνει την πολιτική του YouTube σχετικά με το βίαιο ή περιγραφικό περιεχόμενο». Προφανώς για ποικίλους λόγους αφαιρέθηκε αλλά σίγουρα είναι αναρτημένο κάπου αλλού.
Η ουσία είναι πως το βίντεο αυτό όπως και άλλα προπαγανδιστικά Τουρκικό βίντεο περιέγραφε την παράνομη, εγκληματική και βάρβαρη εισβολή ως και να ήταν μια περίπου απελευθερωτική στρατιωτική πράξη που οδήγησε σε μια περίπου ανθόσπαρτη προέλαση. Τους Έλληνες τους εμφάνιζε ως περίπου δειλούς οι οποίοι παραδίδονταν αμαχητί ο ένας μετά τον άλλο. Πρόκειται για μια απόλυτη διαστρέβλωση της αλήθειας που θα ζήλευαν και ναζί προπαγανδιστές.
 Παρά το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες που γεννήθηκαν μετά το 1974 ελάχιστα γνωρίζουν για το πραξικόπημα, την εισβολή και τα αποτελέσματά τους, δεν θα μας απασχολήσει εδώ. Υπάρχουν αναρίθμητες αναλύσεις και ο ενδιαφερόμενος μπορεί εύκολα να βρει βιβλία και αναρτήσεις στο διαδίκτυο για να αποκτήσει μια σωστή και αληθή εικόνα.
Για παράδειγμα, κάθε ενδιαφερόμενος καλά κάνει να πληροφορηθεί α) ότι η χούντα εκτελώντας το πραξικόπημα υποκινήθηκε από εξωτερικές δυνάμεις, β) ότι η Βρετανία είτε δήλωσε ουδέτερη είτε συνεργάστηκε με τις παράνομες Τουρκικές στρατιωτικές ενέργειες και  γ) ότι σε κάθε περίπτωση η Τουρκική στρατιωτική δράση έπρεπε να τερματιστεί και τα Τουρκικά στρατεύματα να αποχωρήσουν λίγες μέρες μετά την πτώση της ξενοκίνητης Χούντας των Αθηνών και όταν πλέον η συνταγματική τάξη στην Κύπρο είχε αποκατασταθεί. Είναι εξάλλου πολύ γνωστό το γεγονός ότι το παρανοϊκό πραξικόπημα της ξενοκίνητης χούντας δεν στρεφόταν κατά των Τουρκοκυπρίων και για πολλούς λόγους ούτε θα μπορούσε να στραφεί. Αναμφίβολα, η Τουρκική προπαγάνδα για το 1974 δεν είναι εκτός λογικής εάν κανείς την θεωρήσει ως μέρος της εθνικής Τουρκικής στρατηγικής και των σκοπών της ως προ τα Ελληνοτουρκικά διακρίνονται από αναθεωρητική συνέχεια και συνέπεια.
Πιο συγκεκριμένα, ως προς την Κύπρο οι στρατηγικοί σκοποί της Τουρκίας ήταν ήδη γνωστοί, μεταξύ άλλων, στις θέσεις του Νιχάτ Ερίμ (κλικ εδώ για στοιχειώδεις αναφορές). Επίσης σε ένα πολύ κατατοπιστικό βιβλίο που διατίθεται δωρεάν από την «Κίνηση για Δικαιοσύνη και Ελευθερία στην Κύπρο» (κλικ εδώ). Οι Τουρκικοί αυτοί στόχοι έγιναν ακόμη πιο σαφείς στο βιβλίο του πρώην Τούρκου πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου «Το Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας» όπου και με σαφήνεια δηλώνει ότι και να μην υπήρχε έστω και ένας Τουρκοκύπριος στο νησί για την Άγκυρα είναι στρατηγικός χώρος που θεωρεί αναγκαίο να ελέγχει.
Για τα γεγονότα του 1974 όλοι οι υπηρετούντες την εποχή εκείνη αξιωματικοί υπέβαλαν έκθεση στο ΓΕΕΘΑ. Για παράδειγμα, στην έκθεση του τον Δεκέμβριο 1974 ο τότε Ταγματάρχης και σήμερα αντιστράτηγος ε.α. Δημήτρης Αλευρομάγειρος του οποίου το Τάγμα μαζί με άλλες μονάδες αντιμετώπισε τους εισβολείς στην Πράσινη Γραμμή Λευκωσίας επισημαίνει το μη αξιόμαχο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Βλ. και σχετική ανάρτηση στην  Αεροπορική Επιθεώρηση Δεκ. 2009 σελ. 32 https://drive.google.com/file/d/0B2Vf7Ad7I1njamZYcnUwSTlCUFU/view. Επίσης κείμενό του στο περιοδικό NEXUS Ιούλιος 2017.
Εδώ με συντομία θα θίξω και θα αντικρούσω την προπαγάνδα του προαναφερθέντος τουρκικού βίντεο αναφορικά με το γεγονός ότι οι Τούρκοι εμφανίζουν την Ελληνική πλευρά ως συνονθύλευμα δειλών οι οποίοι έντρομοι παραδίδονταν ο ένας μετά τον άλλο. Δεν θα αναφερθώ σε πρωτογενείς προσωπικές εμπειρίες καθότι το 1974 ήμουν επιστρατευμένος στον πόλεμο, αλλά μόνο σε γεγονότα που είναι ευρέως γνωστά και που καταμαρτυρούν ότι παρά τα μεγάλα μας προβλήματα η αντίσταση ήταν τέτοιας έντασης και τόσο μεγάλου κόστους για την Τουρκία ούτως ώστε να θεωρείται από κάποιους στρατιωτικό μυστήριο και μεγάλη ήττα για τον μεγάλο Τουρκικό στρατό.
Αναφέρω μόνο χαρακτηριστικά ότι δέκα χρόνια μετά, το 1984, υπηρετώντας στην διπλωματική αποστολή στις Βρυξέλλες, συναντήθηκα σε δεξίωση με ισραηλινό διπλωμάτη ο οποίος το 1974 υπηρετούσε στην Λευκωσία. «Αφού ήσουν εκεί μπορείς να μου πεις, τι συνέβη το 1974», με ρώτησε εμφατικά και με νόημα. Και συνέχισε: «Μια δεκαετία μετά, όλοι οι στρατοί του κόσμου προσπαθούν να καταλάβουν πως είναι δυνατό μια χούφτα σκόρπιων και ασυντόνιστων στρατιωτών να νικήσουν τον τρίτο ισχυρότερο στρατό του κόσμου! Στρατιώτες μάλιστα οι οποίοι λίγες μέρες πριν βρίσκονταν σε εμφύλιο πόλεμο και των οποίων τα όπλα μεταφέρθηκαν νότια για τις ανάγκες του πραξικοπήματος, ενώ γνωρίζουμε ότι οι δικές σας πληροφορίες ήταν μηδέν. Οι αντίπαλοί σας επιπλέον γνώριζαν ότι εσείς λέγατε και ότι αποφασίζατε. Πως γίνεται με αυτή την δύναμη πυρός της Τουρκίας να χρειαστούν ενάμιση μήνα για να προχωρήσουν μόνο 15 χιλιόμετρα ενώ οι απώλειές τους ήταν δυσανάλογες με τις δικές σας!»
Δεν ξενίζει βέβαια η ακρίβεια με την οποία μιλούσε ο Ισραηλινός διπλωμάτης γιατί είναι γνωστή η σιδερένια εθνική στρατηγική των Ισραηλινών και το απέραντο σύστημα πληροφοριών. Για το τελευταίο, ο πρώην πρόεδρος Νίξον στα απομνημονεύματά του γράφει ότι η CIA μπροστά στην Μοσσάντ είναι περίπου παιδική χαρά. Οι ισραηλινοί πάντα ενδιαφέρονταν όπως και σήμερα για την Τουρκία και παρακολουθούν όσο κανένα άλλο κράτος τα περιφερειακά στρατηγικά δρώμενα.
Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη ότι το 1974 εν μέσω Ψυχρού Πολέμου ήταν πολύ λογικό τα εκατέρωθεν κράτη του Ψυχρού Πολέμου να ενδιαφέρονταν για την αποτελεσματικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων των αντιπάλων τους. Η Τουρκική βασικά ήττα στην Κύπρο λογικό ήταν να προκαλέσει πολλά ερωτήματα για την ικανότητα των δυνάμεων της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ που παραδοσιακά λειτουργούσαν ως ανάχωμα σε κάθε εκδήλωση ενδιαφέροντος της Σοβιετικής Ένωσης να κατέβει στα θερμά νερά της Μεσογείου και του κόλπου.
Για μια σειρά λόγους σε μερικούς από τους οποίους θα μπορούσαμε να αναφερθούμε η Τουρκική προπαγάνδα διαστρέφει την πραγματικότητα και την αλήθεια: Ο πρώτος και κύριος είναι το γεγονός ότι λόγω εμφυλίου οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν σκόρπιες, η διοίκησή τους εμφύλια και διχασμένη και για την συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας αμφιλεγόμενες λόγω του παρανοϊκού πραξικοπήματος και των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν (πρωτίστως από στελέχη της ΕΟΚΑ Β).
Ο καθείς που βρέθηκε εκεί γνωρίζει ότι ο δρόμος προς το μέτωπο ήταν γεμάτος με μπλόκα της ΕΟΚΑ Β τα οποία είχαν στηθεί τις προηγούμενες μέρες. Το πρωί της εισβολής σε αυτά τα μπλόκα και ενώ τα τουρκικά αεροπλάνα έχοντας το μονοπώλιο των αέρων σφύριζαν δαιμονισμένα στον ουρανό μερικοί μουρμούριζαν ότι η εισβολή της Τουρκίας είναι … διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Αυτό μνημονεύοντας θέλω να κάνω σαφές ότι δεν ενοχοποιώ την πλειονότητα όσων ήταν μέλη της ΕΟΚΑ Β. Οι πρωτεργάτες ήταν μερικές δεκάδες ενώ οι πλείστοι, δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα των μελών, ήταν νέα παιδιά τα οποία πείστηκαν ότι η δράση της οργάνωσης αυτής θα έφερνε, δήθεν, την ένωση με την Ελλάδα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους νέους με τον ένα ή άλλο τρόπο βρέθηκαν στο μέτωπο πολεμώντας για την πατρίδα τους.
Στο σημείο αυτό να πούμε ότι σε κάθε πόλεμο Ελληνικό ή όχι, αυτοί που πολεμάνε ηρωικά υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους, τον τόπο τους, την οικογένειά τους και ότι άλλο τους ανήκει, δεν είναι οι φωνακλάδες. Οι φωνακλάδες, εάν ιδιαίτερα έχουν έστω και προσωρινά το πάνω χέρι, είναι στα μετόπισθεν.
Αυτοί που πολεμάνε και συχνά πεθαίνουν εάν χρειαστεί είναι αυτοί που έχουν υψηλό αίσθημα φιλοπατρίας (και αυτό καλλιεργείται πριν ένα πιθανό πόλεμο τον οποίο ο αμυνόμενος προσπαθεί να αποτρέψει) και αυτοί που όντας υπηρετώντας την κανονική θητεία τους η τύχη τους φέρνει στην πρώτη γραμμή χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Παρά το γεγονός ότι δεν πρέπει να γενικεύουμε καθότι δεν υπάρχει μεζούρα για να μετρήσει κανείς τον πατριωτισμό, το θάρρος των ανθρώπων και τις εκδηλώσεις αυτοθυσίας, η πλειονότητα των ανθρώπων που η τύχη τους έταξε να βρεθούν στην πρώτη γραμμή στην Κύπρο το 1974, αγωνίστηκαν σαν λιοντάρια απέναντι σε ένα ασύγκριτα ισχυρότερο στρατό.
Απέναντί τους ήταν ένας σύγχρονος στρατός των τριών όπλων, ναυτικό, αεροπορία και πεζικό, συν πληροφορίες που συχνά καταμαρτυρήθηκε ότι κατείχαν γνωρίζοντας έτσι τις κινήσεις μας και παγιδεύοντας πολλούς στρατιώτες. Στην Ελληνική πλευρά ελάχιστα όπλα απέμειναν ενεργά μετά το πραξικόπημα. Κάποιες μονάδες δεν πρόλαβαν να πάνε στις προγραμματισμένες τους θέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μοίρα πυροβολικού 253 στον Καραβά μερικά χιλιόμετρα από το σημείο απόβασης η οποία εάν βρισκόταν έγκαιρα στα υπάρχοντα παράκτια πυροβολεία δύσκολα θα ανέβαιναν στην Κύπρο τα τουρκικά αποβατικά στρατεύματα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η μοίρα αυτή αποδεκατίστηκε από την τουρκική αεροπορία στον παραλιακό δρόμο (πρωτογενής πληροφόρηση) και 3-4 πυροβόλα που απέμειναν κάτω από ελιές και χαρουπιές μαζί με ηρωικούς μαχητές στο σημείο απόβασης που κρατούσαν όπλα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου –ή οι ειδικές δυνάμεις που συνήθως έχουν μόνο πιστόλια κα μαχαίρια– κράτησαν την απόβαση για τρεις ολόκληρες μέρες.
Πρέπει να πούμε εδώ, επίσης, ότι κατά την διάρκεια των πρώτων ημερών της Τουρκικής εισβολής μερικά λεωφορεία επιστρατευμένων που όδευαν προς την απόβαση στον ίδιο παραλιακό δρόμο κτυπήθηκαν από την Τουρκική αεροπορία και πολλοί αγνοούνται (ένας εξ αυτών ήταν και συγκάτοικός μου συμφοιτητής μου στο Παγκράτι το ράφι των βιβλίων του οποίου φύλαξα και έχω αυτή την στιγμή απέναντί μου).
Τις επόμενες μέρες και ενώ η Ελληνική πλευρά μετά τον αιφνιδιασμό άρχισε να ανασυντάσσεται –βασικά όσες στρατιωτικές μονάδες δεν αποσυναρμολογήθηκαν πλήρως και άλλες που διαμορφώνονταν τάχιστα στην πρώτη γραμμή– οι πολεμιστές μας στις πρώτες γραμμές επί εβδομάδες έγραψαν μια από τις ενδοξότερες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας.
Η πλειοψηφία ξέχασε τον καταραμένο εμφύλιο και κυριολεκτικά με νύχια και με δόντια συχνά έτρεπε τον υπερσύγχρονο και πάνοπλο Τουρκικό στρατό σε φυγή. Οι Τουρκικές οπισθοχωρήσεις τον ενάμιση μήνα των μαχών είναι μνημειώδεις. Θα ήταν άσκοπο και όχι ορθό να δώσουμε εξιστόρηση των μαχών για τις οποίες είχαμε άμεση αντίληψη καθότι υπήρξαν πολλές άλλες μάχες και ασταμάτητες επί ενάμιση μήνα. Πολλές μάχες έχουν εξάλλου καταγραφεί –βλ. και πιο πάνω μερικές βιβλιογραφικές αναφορές–, όπως έχουν επίσης τύχει περιγραφής ηρωικές στάσεις μεμονωμένων στρατιωτών η μαχητικότητα των οποίων δεν οφειλόταν σε κάποιο θρησκευτικό ή εθνικιστικό φανατισμό αλλά σε γνήσια φιλοπατρία.
Με καθαρά στρατιωτικούς όρους είναι ακριβές να ειπωθεί πως ο υπερσύγχρονος Τουρκικός στρατός λόγω απρόσμενης σθεναρής και ηρωικής αντίστασης όσων Ελλήνων βρέθηκαν στα πεδία των μαχών, προέλαυνε με ρυθμούς χελώνας. Οι απώλειές τους ήταν εξαιρετικά μεγάλες και δυσανάλογες με τα στρατιωτικά μέσα που διέθετε η Ελληνική πλευρά. Δεν γνωρίζω εάν έγινε ποτέ γνωστός ο ακριβής αριθμός των απωλειών τους αλλά ήταν σίγουρα πολλές χιλιάδες.
Πρόκειται για τυπική περίπτωση πολλών άλλων παρόμοιων στιγμών της Ελληνικής ιστορίας: Διχασμένοι, ενίοτε συγκρουόμενοι μεταξύ μας και ενίοτε κάποιοι να Μηδίζουν αδιάντροπα, πλην οι τυπικοί φορείς των Ελληνικών πολιτικών παραδόσεων, δηλαδή οι «μέσοι» Έλληνες πολίτες, να στέκονται ως Λεωνίδες στις Θερμοπύλες που τους έταξε η μοίρα. Για τον μέσο Έλληνα την κρίσιμη στιγμή η πατρίδα είναι έσχατη λογική και πέραν όλων των άλλων ακόμη και της ζωής του.
Ακαριαία βέβαια τίθεται το ερώτημα τι είναι αυτό που κάνει «των Ελλήνων τις Κοινότητες» –οι οποίες επί χιλιάδες χρόνια διαιωνίζονταν κάτω από δύσκολες καταστάσεις και που παρέμειναν φορείς του διαχρονικού πολιτικού πολιτισμού της Ελληνικότητας– να αδυνατούν να συγκροτήσουν ένα σύγχρονο κράτος μέσα στο οποίο όπως και οι Εβραίοι μπορούν να είναι «χάβρα των Εβραίων», πλην στον ανελέητο κρατοκεντρικό κόσμο που ζούμε να είναι αταλάντευτα και προγραμματικά ενωμένοι σαν μια γροθιά υπερασπιζόμενοι την εθνοκρατική τους ασφάλεια.
Λέμε αυτό γιατί είναι περισσότερο από γνωστό ότι δύο αιώνες μετά την Ελληνική Επανάσταση και ιδιαίτερα μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, δεν κατορθώσαμε να οικοδομήσουμε σύγχρονες και αποτελεσματικές κρατικές δομές που να μπορούν να χαράξουν εθνική στρατηγική η οποία να προασπίζεται την ακεραιότητα του κράτους και των ομοεθνών εκτός του νεοελληνικού κράτους.
Πρόσφατα μάλιστα σε συνέδριο στο πολεμικό Μουσείο ο υποφαινόμενος χρησιμοποιώντας την φράση του Σόϊμπλε δήλωσα mea culpa: «Είμαι ηλίθιος γιατί επί τρεις δεκαετίες γράφω για Ελληνική Εθνική Στρατηγική και δεν είχα αντιληφθεί ή δεν ήθελα να το πιστέψω ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν διαθέτει δικό της ανεξάρτητο κράτος». Της στρατηγικής προηγείται η ύπαρξη ισχυρού και αποτελεσματικού κράτους. «Για να υπάρχει στρατηγική πρέπει να υπάρχει οργανωμένο κράτος, υπερισχύουσα κρατική θεωρία υπέρ της έσχατης λογικής υπεράσπισης και επιβίωσης της Επικράτειας και ιεραρχημένοι εθνικοί σκοποί που υπερασπίζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις».
Μέχρι τώρα πολλοί στο νεοελληνικό κράτος πλην γνωστών εξαιρέσεων –και αυτές δυστυχώς λόγω ιδεολογικών κινήτρων συχνά διεθνιστικών και όχι λόγω κατανόησης της σημασίας του κράτους στον σύγχρονο κόσμο– επέδειξαν αδιαφορία για την ξένη εξάρτηση ενώ ακόμη περισσότεροι για να επιβιώσουν του κράτους προχώρησαν σε πελατειακή συναλλαγή μαζί του (βλ. το εξαιρετικό βιβλίο του Β. Κοροβίνη, «Νεοελληνική Φαυλοκρατία»).
Εν μέσω εμφυλίων, διαιρέσεων, παρελάσεων με ξένες σημαίες και έξωθεν υποκινούμενων ηγεσιών όπως το πραξικόπημα στην Κύπρο και όχι μόνο, συρρικνώθηκε ή και εξαφανίστηκε ο Ελληνισμός εκτός συνόρων. Ο Ελληνισμός των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας το 1922 της Μέσης Ανατολής και εν μέρει και της Κύπρου με το «η Κύπρος είναι μακριά και οι κύπριοι αποφασίζουν (να αυτοκτονήσουν) και η Ελλάδα να … συμπαρίσταται» που κατέστησε το νεοελληνικό κράτος τελεσίδικα αναξιόπιστο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια από τις δυνητικά μεγαλύτερες πηγές ισχύος στο εξωτερικό, η Ελληνική διασπορά, όχι μόνο εγκαταλείφθηκε αλλά στις ΗΠΑ ενίοτε καθοδηγήθηκε από την Μητρόπολη να εξυπηρετεί τις κατευναστικές προσεγγίσεις της Αθήνας (βλ. το σχετικό εξαιρετικό κείμενο του Βαγγέλη Κουφουδάκη, “Reverse Influence”).
Το δράμα είναι ότι αυτή η αδιαφορία όσο και η παράλειψη έστω και δύο αιώνες μετά την Ελληνική Επανάσταση να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο θεσμικά και πολιτικά ισχυρό νεοελληνικό κράτος, οδήγησε στην τραγική καταστολή και των εντός συνόρων μελών της νεοελληνικής κοινωνίας η οποία μιας και οι ιθύνοντες επέδειξαν διαπραγματευτική αναπηρία (βλ. http://wp.me/p3OlPy-O1) βλήθηκε από τους ίδιους τους συμμάχους της Ελλάδας στην Ευρώπη και στην συνέχεια από τους κερδοσκόπους και τους τοκογλύφους που ωφελήθηκαν όσο κανείς άλλος από τα απανωτά μνημόνια. Στο ίδιο πλαίσιο άγνωστες είναι ακόμη οι προεκτάσεις της «μεταναστευτικής γενοκτονίας» εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ελλήνων για την επιστημονική εκπαίδευση των οποίων δαπανήσαμε γιγαντιαίους πόρους.
Τελειώνω διερωτώμενος για το έλλειμμα επικοινωνιακής στρατηγικής. Έστω και 4 δεκαετίες μετά απαιτείται να αποκατασταθεί η αλήθεια, να αντικρουστεί η Τουρκική προπαγάνδα για το έπος του 1974, να μάθουν την ιστορία τους οι νέοι που δεν την γνωρίζουν και να ανυψωθεί το ηθικό των πολιτών. Να γίνει πιο γνωστό ότι το 1974 παρά τα μεγάλα μας προβλήματα λόγω χούντας και εμφύλιων διενέξεων οι Έλληνες πολεμιστές έγραψαν μεγάλο έπος υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους. Μια συνολική εκτίμηση είναι ότι δεν αντικρούστηκε επαρκώς η Τουρκική προπαγάνδα για τους λόγους της εισβολής, δεν έγιναν επαρκώς γνωστά τα βάρβαρα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν και δεν εδραιώθηκε μια συνολική απάντηση που με θεμιτό και νομιμοποιημένο τρόπο θα στήριζε την επικοινωνιακή πολιτική μιας εθνικής στρατηγικής αντίκρουσης του Τουρκικού αναθεωρητισμού. Θα μπορούσαν να προστεθούν και τα εξής:
Πρώτον, μια σωστή και αληθής περιγραφή και εξιστόρηση θα μπορούσε να αποτελέσει, ταυτόχρονα αυτοκριτική των συνεπειών των συχνών εμφύλιων διαιρέσεών μας, κατάδειξη της σημασίας κατάληψης της εξουσίας από άτομα σπιθαμιαίου αναστήματος ή και πράκτορες, ανάδειξη και αντιδιαστολή της χούντας με τις σημερινές Ένοπλες Δυνάμεις οι στρατιωτικοί λειτουργοί των οποίων –σε αντίθεση με κάποιες κακόπιστες γνώμες– πέραν της προσήλωσής τους στις δημοκρατικές αρχές τιμούν το λειτούργημά τους. Η αληθής περιγραφή θα τονίσει και καταδείξει, επιπλέον, την ανάγκη τόσο ορθολογικής οργάνωσης του κράτους όσο και χάραξης εθνικής στρατηγικής.
Δεύτερον, η αποκατάσταση της αλήθειας και η αντίκρουση της Τουρκικής προπαγάνδας που θα αποτυπώσει επίσης πλήρως τα πραγματικά γεγονότα του 1974 όσον αφορά την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων που βρέθηκαν στα πεδία τω μαχών. Αντίσταση η οποία όπως είπαμε παρά την κολοσσιαία διαφορά στρατιωτικών μέσων έγραψαν μεγάλο έπος ενώ πολλοί Ελλαδίτες και Έλληνες της Κύπρου επέδειξαν αυτοθυσία και έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι για την ελευθερία της πατρίδας.
Τρίτον να αντικρουστεί η παιδαριώδης τουρκική προπαγάνδα η οποία διαστρεβλώνει και αποσιωπά το γεγονός ότι η Τουρκία παραμόνευε και ευκαιρίας δοθείσης εκτέλεσε ένα επιθετικό και επεκτατικό πόλεμο. Οι εισβολείς διέπραξαν βάρβαρα εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων και αιχμαλώτων και παρά την ασυμμετρία στρατιωτικών μέσων κατ’ ουσία ηττήθηκαν.
Τέταρτον, να κατανοήσουν όσοι είναι αδιάφοροι και όσοι δεν γνωρίζουν την σημασία της Κύπρου ποιες είναι συνέπειες εάν όχι μόνο νομιμοποιηθούν τα τετελεσμένα της παράνομης βίας του 1974 αλλά επιπλέον όλη η Μεγαλόνησος τεθεί υπό Τουρκική επικυριαρχία. Οι συνέπειες για τους Έλληνες της Κύπρου θα είναι άμεσες και θανάσιμες ενώ το νεοελληνικό κράτος θα παγιδευτεί στρατηγικά ανεπίστροφα εάν οι σκοποί της Τουρκίας για έλεγχο όλου του νησιού εκπληρωθούν μέσα από την δική μας υποχωρητική και κατευναστική αντί αποτρεπτική στάση.
Πέμπτο, για να συνειδητοποιηθεί ότι η τροχιά κατευνασμού συνιστά κατά βάση αχρείαστη και άσκοπη σταδιακή παραχώρησης! της Κύπρου στην Τουρκία.  Αποκορυφώθηκε στην τελευταία συνάντηση στην Ελβετία (όταν ο ίδιος ο Κύπριος πρόεδρος έδωσε προτάσεις που δημιουργούσαν ένα μη βιώσιμο εάν όχι τερατώδες κρατίδιο). Τελικά στην Ελβετία ως συνήθως η απόλυτη Τουρκική αδιαλλαξία και πλεονεξία ανέβαλε το μοιραίο. Τίποτα δεν διασώζεται, όμως, εάν οι εν λόγω «προτάσεις μας» δεν αποσυρθούν (όπως εξάλλου ειπώθηκε ως όρος εάν δεν γίνουν αποδεκτές από τους Τούρκους). Συναφώς, όπως γνωρίζουμε μετά το 1974 ενώ οι Τούρκοι παραμένουν ακλόνητοι στις αδιάλλακτες θέσεις τους σε κάθε νέο «διάλογο» η Ελληνική πλευρά υποχωρεί και οι Ελληνικές υποχωρήσεις … μένουν στο τραπέζι.

Στην δύσκολη διεθνή, ευρωπαϊκή και περιφερειακή συγκυρία που διανύουμε η ανασύνταξη των νεοελλήνων και η χάραξη νέας στρατηγικής είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Αυτό απαιτεί ειρηνική πολιτική επανάσταση και νέους κοσμοθεωρητικούς προσανατολισμούς που θα στερεώσουν μια κρατική θεωρία επιβίωσης και ασφάλειας και που θα αντιστρέψουν τον κατήφορο.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε δύο σειρές την 19^η και 20^η Ιουλίου στο On Alert A΄ Μέρος http://www.onalert.gr/stories/kypros-syndroma-akinhsias-eisbolh-1974-propaganda-mythoi-alhtheia/58059. και Β Μέρος http://www.onalert.gr/stories/kypros-eisbolh-barbara-egklhmata-synepeies-nomimopoihshs/58081 Στο εδώ αναρτημένο κείμενο έγιναν κάποιες επιπρόσθετες επισημάνσεις ή διευκρινίσεις μερικά σημεία.