Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΧΙ στo διάλογο με τα εθελόδουλα κόμματα του Μνημονίου


άρθρο του Χρήστου Καπούτση

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα, που ασκούν ή ορέγονται την Κυβερνητική εξουσία (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥ, ΑΝΕΛ), ερμήνευσαν το εκλογικό αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών με αφόρητα κοινότοπο τρόπο, σαφώς προβλέψιμο, αλλά και παραπλανητικό. Ακόμη και την πιθανολογούμενη αποχώρηση από το Υπουργείο Οικονομικών του Β. Σόιμπλε, του εκφραστή των συμφερόντων του Γερμανικού κεφαλαίου, αξιολόγησαν με εντυπωσιακή … «ελαφρότητα»!
Οι ανισσόροποι  διαξιφισμοί των πολιτικών αρχηγών στην Βουλή, η κομματική ωραιοπάθεια, η υποκρισία και η προκλητική αδιαφορία για τον λαό που πένεται, που χάνει την περιουσία του από το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, είναι τα εμφανή συμπτώματα της παρακμής του κατεστημένου πολιτικού  συστήματος  στην χώρα μας.
Είναι τα πολιτικά κόμματα και τα στελέχη τους, που ενώ κατά την εναλλαγή τους στην Κυβερνητική εξουσία,  υλοποιούν τις βασικές αρχές του νεοφιλελευθερισμού, δεν το παραδέχονται δημόσια, ώστε να ενημερώσουν με ειλικρίνεια τον Λαό, που υφίσταται τις συνέπειες τις πιο βάρβαρης οικονομικής πολιτικής. Είναι  αδιαμφισβήτητη έκφραση των αρχών του νεοφιλελευθερισμού, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η ανεργία, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας, καταφύγιο για τους οικονομικά αδύναμους, η βίαιη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η παραχώρηση δημόσιων οργανισμών στους επιχειρηματίες κερδοσκόπους. Αποδεικνύεται ότι οι μνημονιακοί πολιτικοί, είναι και  εραστές της φιλαυτίας, της βουλιμικής αρχομανίας και του  ακόρεστου ναρκισσισμού.
Είναι οι πολιτικοί που ψηφίζουν ασύστολα Μνημόνια και ευθυγραμμίζουν τις κυβερνητικές οικονομικές επιλογές στις υπαγορευόμενες πολιτικές του καπιταλισμού της πλουτοκρατίας (ΤΡΟΙΚΑ, Ε.Ε., Δ.Ν.Τ., Σόιμπλε, Ντράγκι) , που παράγει κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες. Όμως, διεύρυνση της κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας , κατάργηση  και απαξίωση των ατομικών δικαιωμάτων, είναι εκείνα τα αποτελέσματα, που παγιώνουν μια κοινωνία ανισοτήτων, άναρχη, ζωώδη, αφού ο ισχυρότερος καταταράζει τον πιο αδύναμο, καθότι ο καπιταλισμός είναι από τη φύση ατομοκεντρικός και ανθρωποκτόνος.  Αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι  η Δημοκρατία, που αργά ή γρήγορα, με ευθύνη των πολιτών, θέτει ή πρέπει να θέσει, εκτός νόμου τον καπιταλισμό, όχι μόνο ως αντιπαραγωγικό οικονομικό-κοινωνικό μοντέλο, αλλά και ως απάνθρωπο πολιτικό σύστημα, μη συμβατό με μια  κοινωνία αρχών και αξιών, όπου αναγνωρίζεται ο Άνθρωπος ως μοναδική αυταξία και η Ζωή ως ανεπανάληπτη εμπειρία, με αυτονόητο το δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια.
Και το χειρότερο είναι ότι, ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων, χειραγωγούμενος από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, κατηγορεί τον εαυτό του και τους συμπολίτες του,  για όλα τα δεινά της χώρας. Είναι η πλήρης αντιστροφή, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι  Πολίτες να θεωρούν ότι είναι θύτες και όχι θύματα! Για παράδειγμα, έχει επικρατήσει σε πολλούς η αντίληψη ότι,   η χρεοκοπία της χώρας οφείλεται στο ότι ο ιδιωτικός τομέας, συντηρούσε τον σπάταλο και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα, που αποτελούνταν  από τεμπέληδες και άχρηστους δημόσιους υπαλλήλους! Άθλια προπαγάνδα των αναίσχυντων φοροαπατεώνων επιχειρηματιών , που διακινείται από  τα ελεγχόμενα,  από το επιχειρηματικό κεφάλαιο ΜΜΕ και τους αργυρώνητους δημοσιογράφους.
Είναι γνωστό και εν πολλοίς αποδεκτό, ότι ο διάλογος και γενικά η ανταλλαγή απόψεων, πολιτικο-ιδεολογικών και κοινωνικών, προάγει τη Δημοκρατία, την ισχυροποιεί, την καθιστά ελκυστική και περισσότερο λειτουργική. 
Όμως,  ο διάλογος για να είναι ειλικρινής και παραγωγικός απαιτεί ένα ορθολογικό πλαίσιο, με αρχές και  με κανόνες κοινά αποδεχτούς.   Είναι αδιανόητη κάθε μορφή διαλόγου, με κόμματα και πολιτικούς, που ψήφισαν Μνημόνια, που υλοποίησαν εντολές των τεχνοκρατών της ΤΡΟΙΚΑΣ και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών , πολιτικές λιτότητας που  εξουθένωσαν και εξαθλίωσαν τους έλληνες πολίτες. Πολιτικοί του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού φάσματος , που όχι μόνο επέτρεψαν , αλλά και είχαν ενεργό συμμετοχή στο ειδεχθές έγκλημα του ξεπουλήματος  της κρατικής περιουσίας. Δεν είναι αποδεκτός, οποιοσδήποτε με όποια μορφή διάλογος, των αντιμνημονιακών ηγετών (κομματικών και πνευματικών), με τον εσμό των πολιτικών απατεώνων , που με προσωπική ιδιοτέλεια αξιοποίησαν την χρεοκοπία της χώρας μας,  ως επικερδή «μπιζνα»  (επένδυσαν στην χρεοκοπία της χώρας και αρκετοί πλούτισαν … οι άθλιοι!). Επομένως, κανένας  διάλογος με δαύτους,  μόνο για την περιφρόνησή μας είναι άξιοι, όπως άλλωστε και όλοι οι δωσίλογοι κάθε εποχής. Και εδώ έρχεται ως αναγκαιότητα και  ευθύνη των αντιμνημονιακών , λαϊκών και δημοκρατικών δυνάμεων , των στελεχών, των συλλογικοτήτων , των επαγγελματικά και κοινωνικά καταξιωμένων πολιτών , κυρίως αυτών που εκφέρουν δημόσιο λόγο,  να πείσουν  τον Ελληνικό Λαό, υποδεικνύοντας τα αίτια και αποκαλύπτοντας τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της καταστροφής της πατρίδας μας και της περιθωριοποίησης και φτωχοποίησης  μεγάλων κοινωνικών συνόλων. Διάλογος και συνεχής επικοινωνία με τον Λαό, που υποφέρει και αγωνιά για το αύριο, για το μέλλον του τόπου του, της πατρίδας του, ώστε να διαμορφωθεί η αναγκαία κοινωνική δύναμη ανατροπής της σημερινής κακοφορμισμένης πολιτικής κατάστασης και  οι πολίτες να ανακτήσουν τα δικαιώματά τους, όπως το δικαίωμα σε ένα βίο αξιοπρεπή με ποιοτικά χαρακτηριστικά και η πατρίδα μας να γίνει κυρίαρχη , ανεξάρτητη και αυτάρκης.  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα