Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Έτος Μαθηματικών το 2018 με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυση της ΕΜΕ

Το Υπουργείο Παιδείας ανακήρυξε το 2018 ως έτος Μαθηματικών, επειδή συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας (ΕΜΕ). Η ΕΜΕ ιδρύθηκε το 1918 στην Αθήνα με πρώτο γενικό γραμματέα το Νείλο Σακελλαρίου, ο οποίος ήταν πρόεδρος της ΕΜΕ από το 1929 ως το θάνατό του, στις 16 Μαρτίου 1955. Η λειτουργία της ΕΜΕ βασίζεται στην εθελοντική προσφορά και μέλη της μπορούν να είναι πτυχιούχοι μαθηματικοί. Σκοπός της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας είναι η προαγωγή και η διάδοση των διαφόρων κλάδων της Μαθηματικής Επιστήμης.
Η ανακήρυξη του 2018 ως ‘Έτους Μαθηματικών δίνει την ευκαιρία στην ελληνική πολιτεία να αναπτύξει έναν βαθύ αναστοχασμό σχετικά με τους στόχους, το περιεχόμενο και τις πρακτικές της μαθηματικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες.     Να κοιτάξει κριτικά τα αποτυχημένα μοντέλα επεξεργασίας και άσκησης εκπαιδευτικής πολιτικής που έχουν οδηγήσει μεγάλο αριθμό νέων σε γνωσιακή αποθάρρυνση και μαθησιακή απομάκρυνση από τα μαθηματικά.
Η  πανηγυρική τελετή έναρξης του 2018 ως έτους Μαθηματικών, έγινε  στο αμφιθέατρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ). Βασικός ομιλητής  ο μεγάλος Έλληνας Μαθηματικός και ένας από τους σημαντικότερους μαθηματικούς στο κόσμο, ο Δημήτρης Χριστοδούλου, με θέμα: «Τα Μαθηματικά και η περιγραφή των φυσικών φαινομένων – μερικά στιγμιότυπα».
Ο Δ. Χριστοδούλου δίδαξε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον,  στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας, στο CERN, στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για τη Φυσική και στο Πολυτεχνείο στη Ζυρίχη.
Ο Δημήτριος Χριστοδούλου τιμήθηκε με το Βραβείο Μποχέρ (Bôcher Memorial Prize) της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας, για  τη δουλειά του στα σφαιρικώς συμμετρικά βαθμωτά πεδία και στην ευστάθεια του χωροχρόνου Minkowski.
Στην διάλεξη που έδωσε στο ΕΙΕ κατά την τελετή έναρξης των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΕΜΕ, ο Δ. Χριστοδούλου, αναφέρθηκε στις προσπάθειες μεγάλων ερευνητών όπως ο Αρχιμήδης, ο Νεύτων, ο Αϊνστάιν, ο Χάιζενμπεργκ, να ερμηνεύσουν και να αποδείξουν με μαθηματικές σχέσεις, διάφορα φυσικά  φαινόμενα.  Για παράδειγμα, η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη, όχι επειδή είναι θυμωμένος ο ερωτύλος Ποσειδώνας, αλλά επειδή συμβαίνει ένα φυσικό φαινόμενο, που είναι πλήρως κατανοητό και αποτυπώνεται σε μια απλή μαθηματική σχέση.  Όσο τα μαθηματικά θα είναι τα εργαλεία για να στοχάζονται, να μελετούν και να αποδεικνύουν, τα αίτια που προκαλούν τα φυσικά φαινόμενα οι επιστήμονες – ερευνητές, τόσο η Επιστήμη θα  περιορίζει το εύρος της   δογματικής Θρησκειολογίας, της μεταφυσικής και της παραψυχολογίας. 
Ο Δημ. Χριστοδούλου στην διάλεξή του χρησιμοποίησε πολύπλοκες μαθηματικές σχέσεις και  μαθηματικές έννοιες, μη προσβάσιμες σε όσους δεν  διαθέτουν μαθηματική παιδεία.  Στη διάλεξή  του αναφέρθηκε στα έργα του,  στις μη γραμμικές μερικές διαφορικές εξισώσεις στη λορεντζιανή και τη ριμάνεια γεωμετρία, και στις εφαρμογές τους στη γενική σχετικότητα και την τοπολογία. Και ακόμη ο Δ.  Χριστοδούλου αναφέρθηκε μέσω εξισώσεων  στο βραβευμένο έργο του πάνω στη δημιουργία μελανών οπών από ισχυρότατα βαρυτικά κύματα.

Χρήστος Καπούτσης Μαθηματικός (μέλος της ΕΜΕ)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα