Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τη νύχτα που η Ελλάδα πόνεσε και μίκρυνε (31 Ιανουαρίου 1996)


άρθρο του Χρήστου Καπούτση

·     22 χρόνια και ακόμη δεν έχουν αποδοθεί ούτε καν οι πολιτικές  ευθύνες της Εθνικής ταπείνωσης.

 Χαρακτηριστικό του  ευτελούς πολιτικού ήθους των πολιτικών των κομμάτων που άσκησαν εξουσία, είναι ότι μετά 22 χρόνια από  την Εθνική ταπείνωση που προκάλεσαν τα τραγικά γεγονότα της  νύχτας των Ιμίων στη χώρα μας, ουδείς πολιτικός έχει αναλάβει την πολιτική έστω ευθύνη.  Παρότι έχουμε απώλεια Εθνικού εδάφους, ουδείς  εκ των υπευθύνων λογοδότησε ,  στην Τακτική, αλλά  ούτε στην Στρατιωτική,  Δικαιοσύνη.
Ας θυμηθούμε τα κωμικοτραγικά γεγονότα εκείνης της νύχτας, όπου το κράτος διασύρθηκε  από την ανικανότητα της ηγεσίας του.
Είναι νύχτα 30-31 Ιανουαρίου 1996,  η Τουρκία εκμεταλλευόμενη μια δύσκολη πολιτική συγκυρία για την Ελλάδα, (είχε παραιτηθεί ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου και ο νέος Πρωθυπουργός Κ.Σημίτη δεν είχε πάρει καν ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή),  πραγματοποίησε στρατιωτική απόβαση επί αφύλαχτου ελληνικού εδάφους και κατέλαβε μια από τις βραχονησίδες των Ιμίων. Οι Τούρκοι στρατιώτες αποχώρησαν το πρωί κατόπιν συμφωνίας και ενώ τρία στελέχη του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού είχαν χάσει τη ζωή τους. Οι συνέπειες του συμβάντος είναι ότι, από την επομένη η Τουρκία,  εφηύρε την καινοφανή θεωρία των «γκρίζων ζωνών», δηλαδή περιοχών, νησίδων, βραχονησίδων και νησιών του Αιγαίου, που  είναι αδιευκρίνιστης εθνικής κυριαρχίας! Στην ουσία, η Τουρκία μετά τα Ίμια και μέχρι σήμερα, αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία, σε δεκάδες Ελληνικά νησιά και βραχονησίδες του Αιγαίου.  Και μάλιστα, δεν επιτρέπει ο τουρκικός στόλος και η τουρκική ακτοφυλακή να προσεγγίσουν τις βραχονησίδες των Ιμίων, ούτε καν οι έλληνες ψαράδες.  Οι βραχονησίδες ΙΜΙΑ  έχουν  de facto βιαίως αποκοπεί από την ελληνική επικράτεια.
 Το κόστος, εκείνης της θυελλώδους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, νύχτας των Ιμίων,  αποδείχτηκε πολύ  βαρύ για την Ελλάδα. Τη νύχτα εκείνη η Ελλάδα πόνεσε,  μάτωσε, διασύρθηκε, προδόθηκε , μίκρυνε! Τρία στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού οι Χ. Καραθανάσης, Ε. Γιαλοψός, Π. Βλαχάκος, θα χάσουν τη ζωή τους, εκτελώντας εντολές της Κυβέρνησης. Είναι το πλήρωμα του ελικοπτέρου, που εκτέλεσε αποστολή αναγνώρισης στα Ίμια και κατά την επιστροφή του, θα συντριβεί στη θάλασσα, κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι και σήμερα συνθήκες.  Η Ελλάδα υποχρεώθηκε, για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο,  να υποστείλει την ελληνική σημαία από τμήμα της ελληνικής επικράτειας, τα ΙΜΙΑ. Μάλιστα ο Πρωθυπουργός της χώρας είχε την άποψη, ότι η ελληνική σημαία  που υπήρχε στα Ίμια, θα έπρεπε να την υποστείλει άγημα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων!!   Όταν ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης έδωσε εντολή στον Α/ΓΕΕΘΑ Ναύαρχο Χρ. Λυμπέρη να στείλει καταδρομείς  και να υποστείλουν  την Ελληνική σημαία από τα ΙΜΙΑ, ο Α/ ΓΕΕΘΑ του απάντησε , ότι αυτό δεν γίνεται,  διότι εξευτελίζονται οι Ε.Δ. και θα είναι ντροπή να το μάθει ο ελληνικό λαός. Τότε , παρενέβη ο ΥΠΕΞ Θ. Πάγκαλος  και είπε «Θα πούμε Αρχηγέ, ότι ο αέρας πήρε την ελληνική σημαία και τη χάσαμε»!!! Επίσης, τα  γεγονότα στα Ίμια κλόνισαν την εμπιστοσύνη του Λαού , αλλά και της στρατιωτικής ηγεσίας στην αξιοπιστία της  κυβέρνησης, ειδικά,  όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ευχαρίστησε από το βήμα της Βουλής τους Αμερικανούς,  για τον καταλυτικό τους ρόλο στην αποκλιμάκωση της έντασης.
Αναμφίβολα, δύο είναι οι βασικές πτυχές των γεγονότων των Ιμίων: η στρατιωτική και η πολιτική.
Το γεγονός ότι οι Τούρκοι κατόρθωσαν να αποβιβάσουν στρατιωτική ομάδα στη μία των βραχονησίδων Ίμια συνιστά σοβαρή αποτυχία της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας. Πρόκειται για σφάλμα τακτικής του τότε Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Ναύαρχου Χρ. Λυμπέρη. Και ακόμη, το γεγονός ότι η ελληνική στρατιωτική ηγεσία έμαθε την κατάληψη της βραχονησίδας από την τηλεόραση,  συνιστά παταγώδη αποτυχία των δυνάμεων επιτήρησης της περιοχής, αλλά και των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών. Παραθέτουμε όμως το εξής ενδιαφέρον περιστατικό .  Ο αείμνηστος Ναύαρχος Λεωνίδας Βασιλακόπουλος, τότε επικεφαλής της ΕΥΠ, είχε μεταβεί  στο Μέγαρο Μαξίμου και ζητούσε  να ενημερώσει επειγόντως τον πρωθυπουργό,  για μια πολύ σοβαρή πληροφορία, σχετικά με τα ΙΜΙΑ.  Ο Κ.Σημίτης δεν του επέτρεψε να μπει στην Αίθουσα και τον παρέπεμψε,  να ενημερώσει τον Τ. Μαντέλη, ο οποίος του είπε,  αργότερα, διότι ήταν  ότι είναι πολύ απασχολημένος! Ο Αρχηγός της ΕΥΠ, ο Λ. Βασιλακόπουλος, είχε την πληροφορία, ότι επίκειται η απόβαση στη μία από τις δυο βραχονησίδες των ΙΜΙΩΝ!! Την ίδια στιγμή έμπαιναν στον χώρο συνεδρίασης του ΚΥΣΕΑ διάφοροι  κομματικοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ,  από περιέργεια, έτσι για να μάθουν τι γίνεται «ρε σύντροφε» …
Ενδεικτικό της κωμικοτραγικής συνεδρίασης του «ΚΥΣΕΑ» υπό τον Κ. Σημίτη στο Μέγαρο Μαξίμου είναι,  ότι κείνο το βράδυ έγινε μερική επιστράτευση τοπικών εφεδρειών στον Έβρο και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, εν αγνοία του πρωθυπουργού και των υπουργών που μετείχαν στο ΚΥΣΕΑ, με εξαίρεση του ΥΠΕΘΑ Γερ. Αρσένη που είχε συναινέσει προφορικά(!!) στην πρόταση του Υφυπουργού και πρώην Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Πτέραρχου ε.α. Νίκου Κουρή, αλλά «ξέχασε» ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας  να ενημερώσει τον πανικόβλητο Πρωθυπουργό. !!!
Όπως έγινε γνωστό,  οι Μονάδες Τεθωρακισμένων, Πεζικού και Πυροβολικού στον Έβρο και τα Νησιά του Αιγαίου, είχαν μετακινηθεί  στις θέσεις Μάχης και οι Διοικητές τους είχαν λάβει Πολεμική Αποστολή και πάλι εν αγνοία του ΚΥΣΕΑ!! Για να είμαστε ειλικρινείς το ΚΥΣΕΑ δεν συνεκλήθητε εκείνη τη νύχτα, καθώς αντικαταστάθηκε από ομάδα συμβούλων του Κ. Σημίτη!! Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο. Ο Κ.Σημίτης επιχείρησε να επιρρίψει τις πολιτικές ευθύνες της Κυβέρνησής του  στις Ένοπλες Δυνάμεις!! Πράξη ανέντιμη, ανήθικη και χαμερπούς πολιτικού διαμετρήματος…
Γενικά, η πολιτική ηγεσία , Πρωθυπουργός  και Υπουργοί Εξωτερικών και Εθνικής  Άμυνας, αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, ανίκανοι να διαχειριστούν μια Εθνική κρίση.
Αναμφίβολα 22χρόνια μετά τα ΙΜΙΑ δεν έχουν κλείσει οι πληγές που άνοιξαν εκείνη τη νύχτα  στο σώμα της Πατρίδας.  Και οι υπεύθυνοι «περιφέρονται» ακόμη ανενόχλητοι...
Τις συνέπειες της  πολιτικοστρατιωτικής κρίσης των Ιμίων υφίσταται και σήμερα η χώρας μας. Η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις της σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και απαιτεί την παράδοση, τουλάχιστον 18,  νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Οι τουρκικές κυβερνήσεις όλων των κομματικών και ιδεολογικών αποχρώσεων επιχειρούν απροκάλυπτα και  με  την απειλή χρήσης   στρατιωτικής βίας , να αλλάξουν  το υφιστάμενο νομικό και κυριαρχικό καθεστώς του Αιγαίου. Η Τουρκική αναθεωρητική πολιτική συνιστά σοβαρή απειλή για τα  κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Και η αποτελεσματική αντιμετώπιση  των τουρκικών απειλών απαιτεί λαϊκή επαγρύπνηση, κοινωνική συνοχή,  αξιόπιστη διπλωματική κινητικότητα και στρατιωτική ετοιμότητα.  Κύρια δύναμη αντίστασης στην τουρκική επιθετικότητα  είναι η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων , των πολιτών και των κοινωνικών φορέων, αποκλειομένων των υστερικών και ημιπαραφρόνων πολεμοκάπηλων .  

Χρήστος Καπούτσης δημοσιογράφος (διπλωματικός και στρατιωτικός συντάκτης) και  απ. Αξιωματικός του Στρατού.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα