Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τ. Ερντογάν : «προειδοποιούμε όσους κάνουν το λάθος βήμα στην Κύπρο και το Αιγαίο, να μην ξεπερνούν τα όρια»

άρθρο του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ


Ειρωνικός στην απάντησή του  ο πρόεδρος της Τουρκίας Τ. Ερντογάν,  ερωτηθείς για το περιστατικό στα Ίμια από δημοσιογράφους, μετά την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του. «Υπήρξε ένα γεγονός στα Ίμια, αλλά όχι κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Δυστυχώς, οι Έλληνες πάλι απόρησαν. Τα ελληνικά πλοία πάνε κι έρχονται στα Ίμια. Μην κάνετε τέτοια πράγματα. Θα μας βάλετε σε… μπελάδες. Φυσικά, οι Δυνάμεις μας έκαναν το καθήκον τους και πάλι χθες το βράδυ», ήταν η απάντηση του Τούρκου Προέδρου. Νωρίτερα, απευθυνόμενος σε στελέχη του κόμματος ΑΚΡ είχε πει: «Προειδοποιούμε αυτούς που ξεπερνούν τα όρια στην Κύπρο και στο Αιγαίο να μην κάνουν το λάθος βήμα. Να μη νομίζουν ότι δεν παρατηρούμε τις κινήσεις για την αναζήτηση αερίου ανοιχτά της Κύπρου και τις κινήσεις στο Αιγαίο με τις βραχονησίδες. Εμείς προειδοποιούμε όσους κάνουν το λάθος βήμα στην Κύπρο και το Αιγαίο, να μην ξεπερνούν τα όρια».  Επίσης, αυστηρή προειδοποίηση απεύθυνε και προς τις πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην ΑΟΖ της Κύπρου. «Οι μαγκιές τους είναι μέχρι να δουν τα καράβια, το στρατό και τα αεροσκάφη μας», επισήμανε με έμφαση ο Τ. Ερντογάν. Οι δηλώσεις του προέδρου της Τουρκίας Τ. Ερντογάν, είναι αποκαλυπτικές της κυρίαρχης «φιλοσοφίας» του συστήματος εξουσίας της γειτονικής χώρας, που είναι ότι, η Τουρκία είναι μια ηγεμονική περιφερειακή δύναμη, που θα πρέπει να έχει «φινλανδοποιημένα» κράτη – δορυφόρους ( «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αυτονομία Θράκης), όπως η Β. Συρία, το Β. Ιράκ, η Κύπρος και η Ελλάδα. Η  μεγαλομανής νεοοθωμανική Τουρκία,  δεν ανέχεται να είναι  εγκλωβισμένη στα δυτικά της σύνορα από μια μικρότερη χώρα και στα νότια της από την μικρή και αδύναμη Κύπρο. Η έμπρακτη  αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου από την Τουρκία, είναι ένα σαφές μήνυμα προς Αθήνα και Λευκωσία, ότι η Άγκυρα, με την στρατιωτική της ισχύ  μπορεί να τους επιβάλει τις επιλογές της.
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, η εισήγηση της στρατιωτικής ηγεσίας είναι η ανταπόδοση κάθε τούρκικης πρόκλησης,  που στρέφεται ευθέως κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.  Την πρόταση των στρατιωτικών απέρριψε   ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας («διαρροή» από Μαξίμου), εκτιμώντας ότι  θα προκαλούνταν μία απολύτως ανεξέλεγκτη κατάσταση.  Η Ελληνική Κυβέρνηση,  έχει επιλέξει μία ψύχραιμη στάση, «Στρατηγική ψυχραιμία» την ονομάζει απέναντι τις ιταμές τουρκικές προκλήσεις, θεωρεί ότι είναι η απάντηση της λογικής απέναντι στον απρόβλεπτο Ερντογάν, επισημαίνοντας ταυτόχρονα, ότι  προετοιμάζεται,  για να αποφύγει  πιθανή αιφνιδιαστική επιθετική  τουρκική ενέργεια,  που θα δημιουργήσει τετελεσμένα σε βάρος της Εθνικής μας κυριαρχίας.  
Ελπίζουμε να μην επαληθευτεί η πρόβλεψη του αείμνηστου Π. Κονδύλη , σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ότι «η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή». Και να διαψευστούν οι «Κασσάνδρες» ότι κάθε σοβαρή κρίση,  οδηγεί σε εθνικές περιπέτειες με οδυνηρή κατάληξη.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα