Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αποκρύπτεται το μείζον από τη Συμφωνία των Πρεσπών

άρθρο του Χρήστου Καπούτση

 Η περιώνυμη Συμφωνία των Πρεσπών, που τώρα συζητείται στη Βουλή, μια συζήτηση που συσκοτίζει  και παραπλανά, αντί να φωτίζει,  που αποκρύπτει επιμελώς από  όσους Έλληνες πολίτες ενδιαφέρονται και την παρακολουθούν,  το πραγματικό της διακύβευμα  της Συμφωνίας και τα συνοδευτικά αρνητικά της στοιχεία.
Είναι εντυπωσιακό ότι, το σύνολο των μνημονιακών κοινοβουλευτικών κομμάτων, εξαντλούν την κριτική τους στην εκχώρηση του ονόματος, στην παραχάραξη της ιστορίας, στην αναγνώριση στοιχείων του «Μακεδονισμού», όπως γλώσσα και  εθνοτική ταυτότητα, κατά τρόπο απόλυτα υποκριτικό. Η κριτική προσέγγιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, από τα κόμματα εξουσίας   ( ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΑΝΕΛ και νεοΠΑΣΟΚ )   γίνεται αποκλειστικά με γνώμονα τα κομματικά συμφέρονται,  που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον ψυχαναγκαστικό στόχο της κατάληψης ή διατήρησης  της Κυβερνητικής Εξουσίας.  Ένα πολύ σοβαρό Εθνικό θέμα εργαλειοποιείται, για την προώθηση κομματικών συμφερόντων και αυτό συνιστά διακριτό στοιχείο παρακμής του πολιτικού μας συστήματος. Μάλιστα στην κριτική κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών πλειοδοτούν οι  εθνικιστές απόψεις εθνοπαραφρόνων και φασιστοειδών ή εθνομηδενιστών από την άλλη πλευρά.
Όμως,  τι επιμελώς αποκρύπτουν οι ρήτορες των μνημονιακών κομμάτων στη Βουλή. Το μείζον, το αδιαμφισβήτητο γεγονός,   ότι η Συμφωνία των Πρεσπών επιβλήθηκε  από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία , ώστε η γειτονική χώρα να ενταχθεί, το συντομότερο στο ΝΑΤΟ, προκειμένου να περιοριστεί η πολιτική επιρροή της Ρωσίας.  Και κανένα από τα παραδομένα πολιτικά κόμματα  στην Στρατηγική της ευρωατλαντικής  συμμαχίας και στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού, δεν προέβαλαν την παραμικρή αντίσταση, δεν είχαν καμιά απολύτως αντίρρηση στην επιλογή της Ουάσιγκτον,  να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ.  Η σπουδή των αμερικανών να επεκταθεί το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, είναι που «γέννησε» τη Συμφωνία των Πρεσπών και αυτή παρήγαγε σοβαρά προβλήματα,  που εφάπτονται  ακόμη και με ευαίσθητα θέματα εκχώρησης της ελληνικής Εθνικής Κυριαρχίας.
Ας απαντήσει κάποιος από τους λαλίστατους βουλευτές επικριτές ή υποστηριχτές της Συμφωνίας των Πρεσπών, γιατί η ένταξη της «Βόρειας Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ, εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και γιατί,  η επέκταση και κυριαρχία του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, θα συμβάλει στη σταθερότητα και την Ειρήνη της περιοχής;  Γιατί;
 Επίσης, επιμελώς αποκρύπτεται από τους Βουλευτές, ότι είναι τόσο «γερά» δεμένη η Συμφωνία των Πρεσπών, ώστε σε περίπτωση που ΔΕΝ θα ψηφιστεί στη Βουλή, τότε: επειδή η Συμφωνία των Πρεσπών καταργεί την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 του ΟΗΕ, που επιβάλλει στα Σκόπια το προσωρινό όνομα πΓΔΜ, αν δεν ψηφιστεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, τότε,  τα Σκόπια δεν θα έχουν πλέον την υποχρέωση του προσωρινού ονόματος  FYROM και ανακτούν το  δικαίωμα να μετονομαστούν σε Δημοκρατία της Μακεδονίας! Παρεμπιπτόντως,  είναι ανεύθυνος και ατεκμηρίωτος ο ισχυρισμός της Κυβέρνησης ότι δήθεν έχει απαλείψει τις αλυτρωτικές   αναφορές  στο τροποποιημένο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, όταν αποδέχεται το βασικό όχημα του αλυτρωτισμού που είναι το όνομα της ταυτότητας. Και είναι γελοία η προσπάθεια της Ν.Δ., να τεκμηριώσει την καταψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ενώ συμφωνεί απόλυτα με το ουσιαστικό περιεχόμενό της.
Και μια επισήμανση: Η κομματική πειθαρχία και η πολιτική σκοπιμότητα, αναμφίβολα  υπονομεύουν το κύρος του Κοινοβουλίου και την ποιότητα της δημοκρατίας και επιπλέον, αποκτούν εφιαλτικές διαστάσεις,  όταν έτσι  διασπάται η ενότητα λαού, κοινωνίας, πολιτικών ,  για θέματα  ζωτικής εθνικής σημασίας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα