Η σχέση των Δημοσιογράφων με την Κυβερνητική εξουσία

Ένα δύσκολο ερώτημα, είναι αν πρέπει, οι επαγγελματίες Δημοσιογράφοι, μέλη δημοσιογραφικών ενώσεων, να εργάζονται ως  σύμβουλοι επικοινωνίας του προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού,   σε γραφεία υπουργών ή υφυπουργών. Και το ερώτημα καθίσταται πολύπλοκο, διότι, ο εργαζόμενος, χωρίς να αποποιείται της δημοσιογραφικής του ιδιότητας, θα αμείβεται από το Δημόσιο, για να προπαγανδίζει το κυβερνητικό έργο.

Εκτιμώ ότι, δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ενημερώνει αντικειμενικά την κοινή γνώμη, να αναδεικνύει τις σκοτεινές πλευρές μιας σοβαρής είδησης και κυρίως, να ελέγχει αυστηρά την εκάστοτε Κυβερνητική εξουσία.  Ασφαλώς και υπάρχει «αντικειμενική αλήθεια», που πρέπει πιστά να υπηρετείται. Όμως, ταυτόχρονα, υπάρχει και η άποψη του υπογράφοντος, που μπορεί να υπηρετεί την αλήθεια και να την αναδεικνύει  και  ΟΧΙ να την διαστρεβλώνει, να παραπλανά , να προπαγανδίζει, να δημιουργεί ψευδο- άλλοθι  ή  να ψηφοθηρεί  ιδιοτελώς.

Η πρόσληψη δημοσιογράφων ως εμμίσθων συμβούλων επικοινωνίας (σχετικά υψηλές αποδοχές) σε υπουργικά γραφεία και κυρίως στο Μέγαρο Μαξίμου και μάλιστα, δημοσιογράφων, που έκαναν εμετική προπαγάνδα υπέρ του Κυβερνώντος κόμματος, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, αποτελεί (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) άθλια συναλλαγή. Μάλιστα δε, στην περίπτωση που οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι εργάζονταν σε κρατικά ή δημοτικά ΜΜΕ, τότε, η συναλλαγή, συνιστά πράξη εξαχρείωσης και ηθικού και επαγγελματικού – δημοσιογραφικού ξεπεσμού, με το επιβαρυντικό στοιχείο της κατασπατάλησης δημοσίου Χρήματος. Πρόκειται για εξαγορά! «Οι γλάροι ακολουθούν τις τράτες επειδή πιστεύουν ότι θα ρίξουν σαρδέλες στη θάλασσα», είπε ο Eric Cantona (Γάλλος ποδοσφαιριστής), αναφερόμενος σε επιτυχημένους  «κολαούζους» δημοσιογράφους.

Δυστυχώς οι σοβαροί,  έντιμοι και ικανοί δημοσιογράφοι, που δεν εξαργυρώνουν την δουλειά τους με κυβερνητικές θέσεις, που διαθέτουν αρχές και ήθος, είναι συνήθως άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι. Και το δίλημμα ανεργία ή συναλλαγή συνιστά  κάκιστο παράδειγμα για τους νέους δημοσιογράφους, αλλά και αφορμή για δικαιολογημένα αρνητικά σχόλια από τους πολίτες χρήστες των ΜΜΕ.

Ένα συναφές θέμα είναι, ο διορισμός Γενικών Διευθυντών, επαγγελματιών  δημοσιογράφων,  σε κρατικά και δημοτικά ΜΜΕ.

Η επιλογή ενός προσώπου, για μια υψηλόβαθμη, υπεύθυνη και καλά αμειβόμενη θέση (η αμοιβή με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων), μπορεί να γίνει και γίνεται με διάφορα κριτήρια όπως: αξιοκρατικά, αναξιοκρατικά, ρουσφετολογικά, κομματικά, ευνοιοκρατικά, εξαγοράς, ή επιβράβευσης της προσωπικής ακτινοβολίας,  της κοινωνικής και πνευματικής προσφοράς ή και της επαγγελματικής επιτυχίας. Ο τρόπος λοιπόν, που αναλαμβάνει κάποιος μια Δημόσια θέση στα ΜΜΕ, έχει φυσικά τη σημασία του, αλλά δεν είναι και το πιο βασικό. Το βασικό είναι τι έκανες κατά την διάρκεια της θητείας σου. Ποιο αξιόλογο και αξιολογήσιμο έργο αφήνεις φεύγοντας. Το «Αρχή άνδρα δείκνυσι», (παντού και πάντα) το γνωμικό που αποδίδεται στον Βίαντα τον Πριηνέα, έναν εκ των επτά σοφών της Αρχαίας Ελλάδας, προφανώς ισχύει και για τις γυναίκες. Επομένως, το μείζων είναι, ο τρόπος που αποχωρείς, από την θέση που σου εμπιστεύτηκε η Κυβέρνηση, η Περιφερειακή ή Δημοτική Αρχή. Κάποιοι φεύγουν με το κεφάλι ψηλά και με την ανυπόκριτη επιδοκιμασία των εργαζομένων. Κάποιοι άλλοι νύχτα σαν κλέφτες. Κάποιοι βγάζουν ακόμη και ανακοινώσεις που αποθεώνουν τον εαυτό τους και τρέφουν τον αδικαιολόγητο ναρκισσισμό τους. «Αποθεώνονται» μόνο από την μικρή και ευέλικτη ομάδα των σκανδαλωδώς ευνοουμένων, των «αυλοκολάκων»!!! Κάποιοι επηρμένοι «ξεχνούν» να πουν ένα «ευχαριστώ» στους ανθρώπους που ταλαιπώρησαν αδικαιολόγητα, άξιους εργαζόμενους που παρότι παραγκώνισαν και απαξίωσαν επαγγελματικά για λόγους που ερμηνεύει η ψυχοπαθολογία, εργάστηκαν ευσυνείδητα ή, ακόμη χειρότερα,  δεν βρήκαν το κουράγιο να ψελλίσουν  ένα ταπεινό συγγνώμη σε αυτούς που χαιρέκακα έστειλαν στην ανεργία... « Ύβρις φυτεύει τύραννον» (Η αλαζονεία δημιουργεί τον τύραννο) λέει ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα. Θλιβερά παραδείγματα,  που οι δημοσιογραφικές ενώσεις, δεν θα έπρεπε, επ' ουδενί ,  να ανέχονται ...

 Χρήστος Καπούτσης