Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γιατί επιμένει στις προκλήσεις η Τουρκία


άρθρο του Χρήστου Καπούτση

Η αυξημένη Τουρκική δραστηριότητα στο Αιγαίο, σε συνδυασμό, με την εν γένει παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα, αξιολογούνται από αρμόδιους επιτελείς των Υπουργείων Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών, ως μια μεθοδευμένη κλιμάκωση της κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Μάλιστα, οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών, πάνω από ελληνικά Νησιά, ανήμερα της εορτής των Χριστουγέννων,  αποτελεί απόδειξη,   ότι η Τουρκία  δεν σέβεται το μορατόριουμ, δηλαδή την συμφωνία των δύο κρατών,  να αποφεύγονται εκατέρωθεν, οι στρατιωτικές δραστηριότητες, την περίοδο των Μεγάλων Θρησκευτικών Εορτών.
Στόχος των τουρκικών στρατιωτικών ελιγμών, είναι τα νησιά και οι βραχονησίδες, Οινούσες, Παναγιά, Αγαθονήσι, Φούρνοι, Αρκοί, Καστελόριζο και άλλα. Δηλαδή, ελληνικά νησιά, που η Τουρκία θεωρεί ότι ανήκουν στις «γκρίζες ζώνες» του Αιγαίου, που κατά την άποψη της Τουρκίας, είναι αμφισβητούμενης εθνικής κυριαρχίας. Και όταν το Σύστημα Εξουσίας του Τ. Ερντογάν, μιλάει για διάλογο με την Ελλάδα, εννοεί και εμπράκτως το δηλώνει, διάλογο για την εθνική κυριαρχία, νησιών , νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου, που σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της Ελληνικής Επικράτειας. 
Οι καθημερινές και με αυξανόμενο ρυθμό και ένταση, υπερπήσεις των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών, πάνω από ελληνικά νησιά, δηλαδή, πάνω από ελληνικά εδάφη, είναι ακραία πρόκληση και συνιστά, ευθεία αμφισβήτηση, ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και μάλιστα, με την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος από την Τουρκία. Η συγκυριαρχία, το μοίρασμα του Αιγαίου, είναι Στρατηγικός στόχος της επιθετικής και επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας.
Φυσικά, η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, αγρυπνά και τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη, σε πλήρη επιχειρησιακή δράση, αναχαιτίζουν τα τουρκικά αεροσκάφη και μάλιστα καταγράφονται και εικονικές αερομαχίες, που αποτελούν, από  τη φύση τους, μια ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέλιξη της διαδικασίας της  αεροπορικής αναχαίτισης. Επίσης, και η παρουσία, των Ελλήνων στρατιωτών, στα στρατιωτικά φυλάκια, ειδικά  στις ακατοίκητες βραχονησίδες στην εσχατιά του Αιγαίου, στέλνουν  ένα ξεχωριστό μήνυμα προς την  Τουρκία, ένα μήνυμα αποφασιστικότητας στην υπεράσπιση της Εθνικής κυριαρχίας.
Η Τουρκία, είναι σαφές, ότι πέρα από τις βλέψεις της στο Αιγαίο και την Ελληνική ΑΟΖ,  θέλει επίσης, να αναβαθμίσει γεωπολιτικά, τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, να αναβαθμίσει τον γεωστρατηγικό  και τον στρατιωτικό τους ρόλο, ώστε  να χρησιμοποιηθούν, ως προγεφύρωμα ανάμεσα στις δύο ηπείρους, την ΑΦΡΙΚΉ  και την ΑΣΊΑ. Άλλωστε,  αυτός είναι και ο λόγος,  που η Τουρκία έστειλε και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα  drones («προϊόντα» της τουρκικής στρατιωτικής βιομηχανίας) στα κατεχόμενα, αλλά και προχώρησε σε  ενέργειες,  για δημιουργία ναυτικής βάσης στο Τρίκωμο, περιοχή της Βόρειας Κύπρου.

Η πιο μεγάλη δυσκολία,  που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική διπλωματία, στην προσπάθειά της, να περιορίσει τις βλαπτικές,  για τα ελληνικά και ελληνοκυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα και εθνικά συμφέροντα, από τις τουρκικές έκνομες δραστηριότητες είναι η εξής:
Η Τουρκία δεν προβάλει τις αναθεωρητικές αξιώσεις της σε βάρος της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας, εντός του πλαισίου των ευρωατλαντικών θεσμών, δηλαδή της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
Η  Τουρκία του Τ. Ερντογάν,  διεκδικεί ένα είδος αναγνώρισή της, ως περιφερειακής δύναμης στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή και δεν ενδιαφέρεται, ούτε  για την  αναβάθμισή της εντός του ΝΑΤΟ, ούτε φυσικά για την ένταξή της στην Ε.Ε..
Έτσι εξηγείται, γιατί η Τουρκία μπορεί να  αμφισβητεί τις αμερικανικές κυρώσεις, γιατί αγνοεί την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, γιατί  μπορεί να προχωράει σε τακτικές συμπράξεις με τη Ρωσία και το Ιράν ή γιατί μπορεί να έρχεται σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ. Και ακόμη, να προωθεί τα αυτοκρατορικά της σχέδια, εξευτελίζοντας τη διεθνή νομιμότητα και απειλώντας ότι με τη χρήση στρατιωτικής βίας, θα επιβάλει τη «δική της» νομιμότητα. Όμως, αυτή η διεκδίκηση αυτόνομου ηγετικού περιφερειακού ρόλου κάνει την Τουρκία,  πιο επιθετική,  στην προβολή των «αναθεωρητικών» της απόψεων,  πιο ανεξέλεγκτη στις κινήσεις της και γενικά πιο απρόβλεπτη.
Η Τουρκία θέλει να προκαλέσει κλιμάκωση στην κρίση με την Ελλάδα,  για να προκαλέσει πανικό στον ελληνικό Λαό και φόβο στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας. Και έτσι, με την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ή ακόμη και πολεμικής σύρραξης,  να πειθαναγκάσει την Ελλάδα,   να σπεύσει  πανικόβλητη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.  Δηλαδή να διαπραγματευθούμε, τις αξιώσεις της Τουρκίας σε βάρος μας , σε βάρος του Ελληνισμού.
Εκτιμώ ότι, η Τουρκία, θα περιορίσει τις απαράδεκτες προκλήσεις της σε βάρος της Ελλάδας, μόνο αν πειστεί, ότι αν ξεπεράσει τα όρια, η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να αντιδράσει με κάθε διαθέσιμο μέσο και κατά τρόπο αποτελεσματικό. Και ότι, παρά τις δραστικές μειώσεις των μνημονιακών Κυβερνήσεων (απαράδεκτη πολιτική επιλογή), στον προϋπολογισμό του ΥΕΘΑ, είναι βέβαιο, ότι το έμψυχο δυναμικό των Ενόπλων Δυνάμεων, με τα μέσα που διαθέτει, εξακολουθεί να έχει τη δυνατότητα, συντριπτικού στρατιωτικού πλήγματος στην Τουρκία, εφόσον η Τουρκία, επιχειρήσει με την χρήση στρατιωτικής βίας, να ανατρέψει το υφιστάμενο, νομικό και κυριαρχικό καθεστώς στο Αιγαίο ή και να προωθήσει τις αναθεωρητικές βλέψεις της στην ... Θράκη!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αναξίμανδρος (610-540 π.X.)

Γέννηση, θάνατος, άπειρο », 23 Μαΐου 2011 Επιστήμες / Μορφές της Επιστήμης & της Τεχνολογίας   Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας και των Φυσικών Επιστημών - Πανεπιστήμιο Αθηνών Στράτος Θεοδοσίου Στην φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, το άπειρο, που ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, ήταν η πρωταρχική κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά επιστρέφουν τα πάντα. Από αυτό γεννιούνταν και σε αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. των Στράτου Θεοδοσίου, επίκουρου καθηγητή, και Μάνου Δανέζη , αναπληρωτή καθηγητή, Τμήμα Φυσικής – Πανεπιστήμιο Αθηνών και Milan Dimitrijevic , Astronomical Observatory of Belgrade, Serbia Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε, επίσης στην Μίλητο, ο μαθητής και διάδοχος στην Σχολή του, ο Αναξίμανδρος (610-540 π.X.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του διδασκάλου του και ο πρώτος που μαζί

Είχε Δίκιο η Αντιγόνη ή ο Κρέων;

Επανερχόμαστε   στα παλιά ερωτήματα. Είχε άραγε κάπου δίκιο η Αντιγόνη (ή εξ ολοκλήρου δίκιο); Και είχε άραγε ο Κρέων κάποιο άδικο (ή εξ ολοκλήρου άδικο); Δεν είναι βέβαιο ότι αυτά είναι τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που θα μπορούσε κανείς να θέσει για το έργο, τουλάχιστον έτσι ωμά διατυπωμένα. Ή μάλλον θα μπορούσε ο Σοφοκλής ο ίδιος να τα έχει κάνει πιο ενδιαφέροντα —και πιο δύσκολα— όμως οι επιλογές του ήταν άλλες. Υπήρχε σύγκρουση —μια σύγκρουση εγελιανού τύπου— μεταξύ των δικαιωμάτων της οικογένειας και των δικαιωμάτων της πολιτείας. Και αρχικά φαίνεται σαν ο Σοφοκλής να πρόκειται να αναπτύξει το έργο του με βάση αυτή τη σύγκρουση, όταν η Αντιγόνη εμφανίζεται στον Πρόλογο του δράματος προσηλωμένη ειδικά στην οικογένεια και έκδηλα αδιάφορη απέναντι στην πολιτεία, ενώ ο Κρέων με το διάγγελμα του αμέσως μετά την Πάροδο (πολύ σημαντική τοποθέτηση σε αρχαίο ελληνικό δράμα) αναλαμβάνει τη θέση του εκφραστή της πόλεως, με την έκκληση έξαφνα που απευθύνει να υποταχθούν οι προσωπικέ

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του δεν περνά στην ανυπαρξία, ο νεκρός δεν είναι «μηδέν», αλλά μετέχει στο «είναι» έχει την ικανότητα να αισθάνεται και αναμένει (μέσω της μετεμψύχωσης) την επιστροφή του στον ορατό κόσμο.

O ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης εκθέτει τη φιλοσοφία του σε έμμετρο λόγο (δακτυλικό εξάμετρο), επιθυμώντας πιθανώς να την παρουσιάσει ως αποτέλεσμα θείας αποκάλυψης. Στο προίμιο του ποιήματoς περιγράφεται το ταξίδι του ποιητή πάνω σε άρμα, καθοδηγούμενο από κόρες του ΄Ηλιου σε μια ανώνυμη θεά. Ακολουθεί η Αλήθεια, στην οποία μιλά η θεά επιχειρώντας μια προσέγγιση της καρδιάς της αλήθειας.     «αλλά ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα θα έπρεπε να είναι απολύτως δεκτά, όλα δεκτά στο σύνολό τους ως όντα». Παρουσιάζοντας τα φα