Είναι Φλεβάρης του 1997, είμαι στα Τίρανα, όπου επικρατεί ΧΑΟΣ... και ΑΝΑΡΧΙΑ. Έχει καταρρεύσει το κράτος, διάφοροι κατσαπλιάδες και ένοπλες συμμορίες, κάνουν κουμάντο. Όλη νύχτα ακούγονται πυκνοί πυροβολισμοί και η κυκλοφορία έχει απαγορευτεί από τις 8 το βράδυ μέχρι τις 6 το πρωί. Είμαι στην Αρχιεπισκοπή στο κέντρο των Τιράνων και έχω ραντεβού στις 5 το απόγευμα με των Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιο. Μπαίνω στο γραφείο του, ένα απέριττο γραφείο στον τελευταίο όροφο μα μεγάλες τζαμαρίες και με θέα την πρωτεύουσα της Αλβανίας. Απέναντι μου κάθεται ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, Μια Άγια, ασκητική μορφή, ευγενέστατος, πράος, ταπεινός, πολύγλωσσος, ωκεανός γνώσεων, μια ανοιχτή βιβλιοθήκη ... Θυμάμαι ότι στην αρχή της συνέντευξης – διάλεξης, μου έδειξε από το παράθυρο τον ...τάφο του! «Ζω σημαίνει σκέφτομαι και προσφέρω στον Άνθρωπο, είτε είναι Χριστιανός είτα είναι Άθεος, είτε είναι Μουσουλμάνος , είτε είναι Έλλην , είτε ε...