Η Κύπρος προδόθηκε και παραδόθηκε στην Τουρκία το 1974. Άρθρο του Χρήστου Καπούτση

Στις 20 Ιουλίου 1974 όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, διακήρυξε ότι στόχος της ήταν «η αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης και η προστασία της τουρκοκυπριακής (μειονοτικής) κοινότητας».  Στις 23-24 Ιουλίου 1974 με την πτώση της Χούντας του Ιωαννίδη και του πραξικοπηματικού καθεστώτος στη Λευκωσία,  ανέλαβε καθήκοντα Προεδρεύοντος της Δημοκρατίας ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Γλαύκος Κληρίδης ο οποίος εισηγήθηκε στον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς την επαναφορά του Συντάγματος του 1960.  Ο Ντενκτάς και η Άγκυρα, είχαν προ-αποφασίσει - ότι είναι πολύ αργά.

Οι παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός και η προέλαση των τουρκικών δυνάμεων εισβολής συνεχίσθηκαν, ενώ στην Ελλάδα είχαμε κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό την Πρωθυπουργία του Κωνσταντίνου Καραμανλή , αλλά Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέμενε  ο Στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης.  Οι εξελίξεις ήταν δραματικές.  Λάμβανε ήδη χώρα η εφαρμογή ενός συγκεκριμένου σχεδίου κατάληψης εδαφών και εθνοκάθαρσης. Μέχρι 16 Αυγούστου κατελήφθη το 36% του Κυπριακού εδάφους. Εάν ο πραγματικός λόγος της εισβολής ήταν «η αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης και η προστασία της τουρκοκυπριακής (μειονοτικής) κοινότητας», η Τουρκία θα μπορούσε να είχε αποδεχθεί την εισήγηση Κληρίδη και να μην γινόταν λόγος σήμερα για κατοχή.

Ήταν πλέον ξεκάθαρος ο στόχος της Άγκυρας για παραμερισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάσταση της με ένα νέο κρατικό μόρφωμα το οποίο κατ’ ουσίαν θα ήταν τουρκικό προτεκτοράτο. Το τελεσίγραφο της Τουρκίας δεν έγινε αποδεκτό το βράδυ της 13ης Αυγούστου 1974 και η Άγκυρα προχώρησε σε μια δεύτερη στρατιωτική επιχείρηση από ξηράς, θαλάσσης και αέρος. Με το τέλος του καλοκαιριού του 1974 η Κύπρος βρισκόταν ενώπιον μιας βιβλικής καταστροφής: χιλιάδες νεκροί, αγνοούμενοι, εκτοπισμένοι ενώ πολλοί πήραν τον δρόμο του ξενιτεμού.

 

  η μεγαλύτερη προδοσία       

Αυτή ήταν η μεγαλύτερη προδοσία σε βάρος της Κύπρου. Μια προδοσία τις επιπτώσεις της οποίας βιώνουμε μέχρι σήμερα. Ένα μεγάλο τμήμα της Κύπρου  είναι υπό κατοχή, χιλιάδες πρόσφυγες παραμένουν διά της βίας μακριά από τα σπίτια τους. Η τύχη των αγνοουμένων παραμένει αδιευκρίνιστη, αν και η διαδικασία ταυτοποίησης προχωρά, έστω και με εμπόδια. Ο τουρκικός στρατός κατοχής συνιστά μόνιμη επεκτατική απειλή, παρόλο που κάποιοι εκτός Κύπρου φαίνεται να έχουν «ξεχάσει» την παρουσία του.

Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1974( 15 Ιουλίου ανατροπή Μακαρίου, 20 Ιουλίου τουρκική στρατιωτική εισβολή και 16 Αυγούστου κατάληψη εδαφών), συνιστούν μια θλιβερή επετειακή αναδρομή. Αυτή η επέτειος, που κάθε χρόνο θυμίζει την προδοσία, την κατοχή, θα «κυνηγά» για πάντα τους Έλληνες.  Για όσα έγιναν σε βάρος της Κύπρου, αλλά και για όσα δεν έγιναν για να αποτραπεί η τραγωδία.

 

Και ως κατακλείδα: Η μόνη οδός για τον Ελληνισμό της Κύπρου παραμένει διαχρονικά η ανάγκη αποκατάστασης των δικαιωμάτων, η δικαίωση, η απελευθέρωση του Βόρειου τμήματος της Μεγαλονήσου  από την κατοχή.Μόνο έτσι θα δικαιωθούν οι νεκροί και όσοι αγωνίστηκαν υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας, υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και την  ακεραιότητα  της Κύπρου. Η προτεινόμενη, από το σύστημα εξουσία του Τ. Ερντογάν ως λύση  του Κυπριακού την Συνομοσπονδία των δυο κρατών ή κρατικών οντοτήτων, δεν είναι απλά χειρότερη του σχεδίου Ανάν, είναι αίσχιστη αφού στοχεύει στην ολοκλήρωση της κατάληψης της Κύπρου  , με πολιτικο-στρατιωτικά μέσα, δηλαδή πρόκειται για τον ΑΤΤΙΛΑ 3. Η Κύπρος προδόθηκε και παραδόθηκε στην Τουρκία το 1974. Το χρέος όλων είναι η μη αποδοχή των τετελεσμένων και η ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και ΟΧΙ ο επονείδιστος συμβιβασμός...