Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ... (κριτική στο βιβλίο «Εδώ μιλούν τα γεγονότα» του Χρήστου Α. Καπούτση)

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ...

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021 ΚΟΝΤΡΑ

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ... (κριτική στο βιβλίο «Εδώ μιλούν τα γεγονότα» του Χρήστου Α. Καπούτση)

 

ΜΕΣΣΗΝΙΟΣ, ΓΙΟΣ ΦΤΩΧΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ορφανός από 7 χρονών, έφηβος βιοπαλαιστής, πεισματάρης σπουδαστής, στρατιωτικός καριέρας, που καθαιρέθηκε µε απόφαση στρατοδικείου, μαθηματικός στην εκπαίδευση, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, στρατιωτικός συντάκτης καριέρας, πατέρας δύο γιών, δημοκράτης Έλληνας και πολίτης του κόσμου. Πως γίνεται να χωράει µια ζωή σε λίγες γραµµές και μάλιστα µια ζωή που αφιέρωσε τη ζωή της στο να γράφει για τις ζωές των ανθρώπων; Σε καιρό Ειρήνης και καιρό πολέμων...

Ο Χρήστος Καπούτσης, ήταν και παραμένει ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου. Πρωτάκουσα γ΄ αυτόν το 1986, όταν εργαζόμουν στο Έθνος. Δημοσιεύτηκε κείμενό του µε προτάσεις, καλόπιστες, αλλά ρηξικέλευθες για την εποχή εκείνη, εκδημοκρατισμού των Ενόπλων Δυνάμεων.

Το αποτέλεσμα ήταν στρατοδικείο! Καλύτερα από ψυχιατρική κλινική που σκέφθηκαν να τον κλείσουν. Τόσο αδιανόητο ήταν για την εποχή εκείνη, αυτό που τόλμησε. Η απόφαση ήταν καθαίρεση (σημ.

ανατράπηκε αργότερα από αναθεωρητικό δικαστήριο), που το στοίχισε τα γαλόνια. Τον έχασε ο στρατός για να τον ξανακερδίσει λίγα χρόνια αργότερα -και µέχρι σήµερα- σαν δημοσιογράφο.

Ἡ Δημοσιογραφία ευγνωμονούσα την Πατρίδα και τις ένοπλες δυνάμεις για το αναπάντεχο δώρο! Γιατί, ποιος μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα τη λογική των στρατιωτικών από έναν συνάδελφο τους και ποιος µπορεί να είναι πιο αγέρωχα έντιμος και πιστός στο επάγγελμά που διάλεξε να υπηρετήσει, από ένα φλογερό µυστακυφόρο λοχαγό, που τελικά κατάφερε να μείνει ολόκληρη τη ζωή του στο στρατό χωρίς να είναι στρατιωτικός;;

Με την ιδιότητα του πολεμικού ανταποκριτή και του συντάκτη του περίφημου τραστ-τότε—ΓΕΣ, ΓΕΑ και ΓΕΝ, στάθηκαν για πολλά χρόνια... Κλαρίνα, μπροστά στην εντιμότητα, το θάρρος, την ευπρέπεια τη γνώση και το κύρος της πέννας του Καπούτση. Θυμάσαι στο Έθνος, τον αξέχαστο καλό συνάδελφο Στράτο Καλογερόπουλο, να µας λέει στην αίθουσα σύνταξης: «Ό Λοχαγός είναι παλληκάρι, αλλά τρελό παλικάρι. Θα την πληρώσει την αποκοτιά». Όλη η εφημερίδα συζητούσε τα του στρατοδικείου κι όλοι λυπηθήκαμε µε την κατάληξη.

Οι δρόμοι µας διασταυρώθηκαν ξανά, χωρίς, όμως, να συναντηθούμε, καθώς εκείνος ήταν µε τον Τρίτση κι εγώ υποψήφια µε τη Μελίνα στον αγώνα για τη δημαρχία της Αθήνας. Χάσαμε από τα πιο ωραία και πιο…οραματικά µουστάκια της Αθήνας και εγώ γύρισα στον δημοσιογραφικό πάγκο. Πολιτιστικό κι Άγιος θεός.

0 Καπούτσης, όμως, ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα της Ελληνικής δημοσιογραφίας. Γύρισε όλο τον Κόσμο. Έγραψε για πολύ σημαντικά γεγονότα των τελευταίων 40 χρόνων και τώρα από την απόσταση του χρόνου και της ωριμότητας τα παρουσιάζει συγκεντρωμένα σε ένα εξαιρετικό και πολλαπλά ενδιαφέρον Βιβλίο, µε τίτλο «Εδώ μιλούν τα γεγονότα».

Και πώς αλλιώς, δηλαδή, αφού στο ρεπορτάζ, µόνο τα γεγονότα επιτρέπεται να μιλούν και αφού ο Καπούτσης με μία σοβαρότητα δυσεύρετη και µία Ιδιαίτερη, εκ των έσω γνώση ανθρώπων, διαδικασιών και γεγονότων στο χώρο του Στρατού. Έτσι υπηρέτησε την πιο μεγάλη και πιο ουσιαστική θητεία της ζωής του, τη Δημοσιογραφία! Φαντάρος, λοχαγός και στρατηγός ίδιος στο ρεπορτάζ του, ο συγγραφέας κέρδισε γρήγορα εύσημα, ως παράσημα, από τις πηγές του, αλλά κυρίως από τους συναδέλφους. Σημαντικό να σε αναγνωρίζει και να σε σέβεται το σινάφι σου.

Το κέρδισε µε το σπαθί του, αυτό, ο Καπούτσης. Οικογενειάρχης και μοναχικός. Γλεντζές και αυστηρός, ο καλός συνάδελφος κατάφερε να συνταιριάξει δύο σε ένα: τη δωρική συμπεριφορά του στρατιωτικού µε την περίτεχνη γοητεία και ευωχία μιας παράστασης στην Επίδαυρο ή μιας οινοποσίας σε λαϊκό πανηγύρι, καταφέρνοντας να µην περάσει τα όρια αυτών, που ευτυχώς αρκετοί ακόμη στο επάγγελμά µας ονομάζουμε Αρχές.

Το βιβλίο του, από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη, κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση και εύχομαι να πάει σε πολλές ακόμη γιατί είναι µόνο τα ίδια τα Γεγονότα που μιλούν, σε ροή απλών διηγήσεων βιωματικών περιστατικών και της αληθείας όσων έζησε ως χαλκέντερος δημοσιογράφος.

Συντίθεται σε εννέα κεφάλαια µε τίτλους. Στρατός. Κυπριακό. Εδώ είναι... Βαλκάνια. Εγγύς και Μέση Ανατολή. Πως λύθηκε το Σκοπιανό και η FYROM έγινε Βόρειος Μακεδονία. Ελληνοτουρκικά. Καμένα 2007. Μάτι.

Ο ίδιος συνοψίζει την θέση του για την ζωή του όλη, στη Δημοσιογραφία, µε τα παρακάτω λόγια:

«Είναι συγκλονιστικό, συναρπαστικό το επάγγελμά του δημοσιογράφου, αρκεί να πιστεύεις ότι επιτελείς το «λειτούργημα» τη αντικειμενικής ενημέρωσης της κοινής γνώμης χωρίς να είσαι ενταγμένος στο σύστημα. Ο δημοσιογράφος πρέπει να μελετά διαρκώς, να ενημερώνεται ακατάπαυστα, να εκβαθύνει στην είδηση, να την διασταυρώνει, να στέκεται κριτικά απέναντι στα γεγονότα, να είναι «ευαίσθητος» στα εθνικά θέματα και κυρίως να µην χειραγωγείται από κόμματα, πολιτικούς, επιχειρηματίες και εργοδότες. Ο δημοσιογράφος δεν μετέχει σε χλιδάτα πάρτι, δεν καταδέχεται πληρωμένες διακοπές σε πολυτελή ξενοδοχεία. Δημοσιογράφος, είναι ο «μαχητής» της αλήθειας, που δεν υποκύπτει στα θέλγητρα της εξουσίας, που δεν εκθειάζεται από οργανωμένα συμφέροντα και που είναι δίπλα στον αδύναμο και αδικημένο πολίτη, ενεργός συμπαραστάτης του. Ο δημοσιογράφος έχει µόνο ένα αφεντικό, τη συνείδησή του και σε αυτή µόνον απολογείται. Ο δημοσιογράφος προτιμά το λιτό και µονήρη Βίο, ώστε να ελέγχει πεισματικά την εξουσία. Ὁ δημοσιογράφος είναι τέλος, ο αυτόπτης μάρτυς στη «γέννα» των ιστορικών γεγονότων, γι΄ αυτό ῃ καταγραφή της ιστορικής Πραγματικότητας πρέπει να είναι ανυστερόβουλη και αντικειμενική. Αλώστε, «Τα γεγονότα μιλούν...».

Άποψη, που ενστερνίζομαι και ζηλεύω τον συνάδελφο που μπόρεσε να κρατήσει για τόσο πολλά χρόνια τη σημαία ψηλά.

 

ΥΓ: Ό τίτλος στο κείμενο µου, από το γνωστό τραγούδι µε τον Στέλιο Καζαντζίδη, σε στίχους Άκη Πάνου.

 

Ἡ ζωή µου/του όλη είναι µια ευθύνη, πιστεύω Πως τον αντιπροσωπεύει. Ίσως γιατί στην τελική, η ζωή του όλη ήταν ένα τσιγάρο που και το γουστάριζε και το φουμάριζε...

 

Ελένη Σπανοπούλου  δημοσιογράφος