“Κυβέρνηση τεχνοκρατών”, είναι η απάντηση στην αντιμετώπιση σοβαρών κρίσεων; · Πιθανή στρατιωτικοποίηση τη Ουκρανικής κρίσης, θα επιδεινώσει τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία και την Τουρκία του Χρήστου Καπούτση

 

Έχουμε μπει σε μία νέα εποχή, όπου θα πρέπει να εξοικειωθούμε, αφού πρώτα εμβαθύνουμε και κατανοήσουμε,  έννοιες όπως: Ψηφιακός καπιταλισμός, πράσινη Μετάβαση, ανθεκτικότητα, παρέμβαση των κολοσσών του διαδικτύου στις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων, τεχνητή νοημοσύνη, Κυβερνοπόλεμος, υβριδικές απειλές, οι Πολεμικές Βιομηχανίες παράγουν τα λεγόμενα «έξυπνα όπλα» αξιοποιώντας πρωτοποριακά τεχνολογικά επιτεύγματα, ενώ οι αγορές επηρεάζουν τις Δημοκρατικές Ελευθερίες.

Διαφαίνεται στον διεθνή ορίζοντα, ένας σχεδιασμός των ισχυρών κέντρων εξουσίας, για Κυβερνήσεις τεχνοκρατών, που θα στηρίζουν δύο ή και τρία πολιτικά κόμματα. Η Ιταλία, με την Κυβέρνηση του «σκληρού» Τραπεζίτη Μ. Ντράγκι, αποτελεί πιλότο, παράδειγμα που θα υποχρεωθούν, αργά ή γρήγορα, εκόντες άκοντες, να ακολουθήσουν και άλλα ευρωπαϊκά κράτη.  Αυτονόητη συνέπεια, η απαξίωση της εκλογικής βούλησης των Λαών, αλλά  και η υπολειτουργία των Δημοκρατικών θεσμών.

Οι πιέσεις, θα είναι αφόρητες και θα περιορίζονται σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο,  που θα ορίζεται, από την δημοσιονομική πορεία της Ε.Ε. και  από τον ευρωατλαντισμό, με επίκεντρο την κρίση στην Ουκρανία, δηλαδή τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, αλλά και εξ αυτού,  τις ενδονατοϊκές σχέσεις των ΗΠΑ,  με την Γερμανία , την Γαλλία, την Τουρκία, την Ουγγαρία και την Πολωνία. 

   Σε ότι αφορά τα δημοσιονομικά, η αύξηση των επιτοκίων, η διογκούμενη και λόγω πανδημίας κρίση χρέους, αλλά και η ενεργειακή τιμολογιακή  πολιτική που εξαθλιώνει τις μικρές και  μικρομεσαίες  εισοδηματικές τάξεις, απαιτεί πολιτικές σκληρής λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας, που μόνο οι κυβερνήσεις τεχνοκρατών μπορούν να επιβάλουν, επειδή αδιαφορούν,  για το πολιτικό – κοινωνικό κόστος (κοινή εκτίμηση της οικονομικής ολιγαρχίας, τεχνοκρατών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών).  Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την ανασφάλεια λόγω της γεωπολιτικής κρίσης (Ουκρανία) , θεωρείται απειλή για την συστημική ευστάθεια της Ε.Ε. και των κρατών-μελών της, για αυτό ακριβώς, ενισχύονται οι σχεδιασμοί σε διεθνή κλίμακα, για μεταβατικές κυβερνήσεις ειδικού σκοπού. Στόχος, όπως διακηρύσσουν οι Τραπεζίτες από τις Βρυξέλλες, για τις χώρες της Ε.Ε., είναι η ορθολογικότερη αξιοποίηση δανείων από την εφαρμογή του Μηχανισμού Ανάκαμψης  και Ανθεκτικότητας, ώστε να επιτευχθεί μεγαλύτερος ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας τους, που θα βελτιώσει το επίπεδο ζωής και συνολικά τους δείκτες της ευρωπαϊκής οικονομίας. Αλλά αυτά τα σχέδια, υποστηρίζει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, θα υλοποιηθούν ταχύτερα και αποτελεσματικότερα, όχι από τους πολιτικούς χωρών με εύθραυστες οικονομίες, αλλά με τεχνοκράτες.  Ήδη για την Ελλάδα, στις Βρυξέλλες «παίζουν» τα ονόματα του Γ. Στουρνάρα και του Μαργαρίτη Σχοινά, ως υποψήφιοι πρωθυπουργοί σε κυβέρνηση τεχνοκρατών, με τη στήριξη τριών κομμάτων, που το εγχώριο μιντιακό σύστημα θα την ονομάσει Κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας»! Βέβαια έχει μια λογική αυτή η πολιτική «ανορθογραφία» (Οι Λαοί επιλέγουν την Κυβέρνησή τους και όχι η γραφειοκρατία των Βρυξελλών), δεδομένου ότι οι βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν, πιθανόν και μέσα στο 2022,  με το σύστημα της απλής αναλογικής, δεν πρόκειται να δώσουν αυτοδυναμία (κοινοβουλευτική πλειοψηφία) σε κανένα κόμμα , πιθανόν ούτε και οι επαναληπτικές και  με το πρόσχημα ότι οι συνθήκες , δημοσιονομικές και γεωπολιτικές, δεν επιτρέπουν ακυβερνησία,  θα επιβληθεί κυβέρνηση τεχνοκρατών, με τις «ευλογίες» της Ε.Ε.. (σ.σ. Η  ιδέα να αλλάξει η Κυβέρνηση  τον δικό τους εκλογικό νόμο, ώστε στις επαναληπτικές εκλογές να επιτευχθεί  αυτοδυναμία,  συνιστά  μάλλον θεσμική ανωμαλία.)

 

Το διακύβευμα της κρίσης στην Ουκρανία

 

Η εν εξελίξει κρίση στην Ουκρανία, επηρεάζει καταλυτικά και τους δείκτες της ευρωπαϊκής οικονομίας (δανειοδοτήσεις, χρέος, ανάπτυξη, πληθωρισμός, τιμές ενέργειας), όπως φυσικά και την Παγκόσμια Οικονομία. 

Ποιο είναι όμως, το πολιτικό διακύβευμα της Ουκρανικής κρίσης. Το Κρεμλίνο απαιτεί από την Δύση, ως βήμα αποκλιμάκωσης της κρίσης,  τη ρητή δέσμευση, ότι η Ουκρανία, αλλά και η Γεωργία και η  Λευκορωσία, δεν πρόκειται να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, ούτε θα αναπτυχθούν αμερικανονατοϊκές δυνάμεις, σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που συνορεύουν με την Ρωσία.   Το κρίσιμο είναι, πως θα απαντήσουν οι ΗΠΑ; Θα αναγνωρίσουν τη Ρωσία ως ισότιμο συνομιλητή τους, ισχυρό πόλο του διεθνούς συστήματος; ή θα προχωρήσουν στα σχέδια τους, με μεταφορές αμερικανονατοϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία και αγνοώντας τις ρωσικές αντιρρήσεις,  εντάξουν, όπως επιδιώκουν,  μέχρι το 2023 την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ;  Όποια και αν είναι η αμερικανική απάντηση, θα πυροδοτήσει σοβαρές εξελίξεις, στον πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα. Η αντιπαλότητα των ΗΠΑ-Ρωσίας, όπως εκφράζεται στην Ουκρανική κρίση, ενδέχεται να μας επαναφέρει  σε μια νέα ψυχροπολεμική περίοδο, με κύρια χαρακτηριστικά, το φόβο, τη μισαλλοδοξία, την παράνοια.

Στην Ουκρανία, δοκιμάζεται και η αξιοπιστία των ΗΠΑ, να προασπίσει τους εταίρους της, που απέτυχε να το πράξει στο Αφγανιστάν (στρατιωτική ήττα των πεζοναυτών από τους Ταλιμπάν) και τη Συρία (οι αμερικανοί εγκατέλειψαν τους Κούρδους). Η Κίνα έχει πολλούς λόγους να έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της στην Ουκρανία και στην αμερικανική αξιοπιστία, αφού θα έχει τη δυνατότητα συμπερασμάτων, σχετικά με την  αμερικανική συνέπεια ανάλογων υποσχέσεων  προς την Ταιβάν. Γενικά στην Ουκρανία, αξιολογείται το διεθνές κύρος των ΗΠΑ και ο ρόλος τους ως ηγέτιδα δύναμη της Δύσης.

 

Ουκρανική κρίση και ελληνοτουρκικές σχέσεις

 

Η ένταση , με ευθύνη της Τουρκίας, στο Αιγαίο, που επιμένει στην αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Ανατολική Αιγαίου, δηλαδή  στην αμφισβήτηση της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας, συνδέεται και με την ουκρανική κρίση.

Η κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα, είτε σε επίπεδο δηλώσεων κυβερνητικών αξιωματούχων της Τουρκίας, είτε με την παραβατική συμπεριφορά τουρκικών στρατιωτικών μέσων στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με τις σχέσεις Άγκυρας- Μόσχας, υπονομεύουν την συνοχή της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ και τη  σταθερότητα σε μια ιδιαιτέρως εύφλεκτη περιοχή. Λόγω της Ουκρανικής κρίσης, η διαφύλαξη της συνοχής του ΝΑΤΟ είναι,  εκ των ων ουκ άνευ , προκειμένου να αναλάβει δράση ο στρατιωτικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ. Για  αυτό ακριβώς, οι ΗΠΑ επιμένουν να «ξεκαθαρίσει» το τοπίο, στις τουρκορωσικές σχέσεις, αλλά  και να εξομαλυνθούν, με αμοιβαίες υποχωρήσεις  οι ελληνοτουρκικές σχέσεις (δηλαδή, η αμερικανική διπλωματία ζητά,  να υποχωρήσει η Ελλάδα αποδεχόμενη απαράδεκτες τουρκικές αξιώσεις).  Οι Αμερικανοί, στα επιχειρησιακά (στρατιωτικά) σχέδιά τους,  θεωρούν Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο ως ενιαίο γεωγραφικό χώρο, ώστε να καλύπτονται ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα.

Η Τουρκία, ακροβατεί, ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και την Στρατηγική σχέση που έχει με τη Ρωσία, ενώ την ίδια στιγμή, εφοδιάζει με μη επανδρωμένα μαχητικά αεροσκάφη το Κίεβο, ικανοποιώντας το ΝΑΤΟ και παράλληλα, διατηρεί ανοιχτούς τους  διαύλους επικοινωνίας με την αμερικανική διπλωματία. Πιθανή στρατιωτικοποίηση τη Ουκρανικής κρίσης (είτε με ευθύνη των ΗΠΑ, είτε της Ρωσίας), θα επιδεινώσει τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία και την Τουρκία. Η Ελλάδα, με τις αεροναυτικές βάσεις στη Σούδα και στην Αλεξανδρούπολη, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, στις αμερικανονατοϊκές δραστηριότητες στην Κεντρική Ευρώπη και την Ευρασία, αλλά και στην προετοιμασία στρατιωτικοποίησης της Ουκρανικής Κρίσης από την αμερικανή πλευρά. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι, η 1^η Ταξιαρχία Αεροπορίας Στρατού των ΗΠΑ, που διαχειμάζει στο Στεφανοβίκειο Βόλου, θα μεταφερθεί τις επόμενες μέρες στην Αλεξανδρούπολη και από κει, «κάπου» στην Ανατολική Ευρώπη.

 Είναι σαφές ότι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, Τουρκία και Ελλάδα, έχουν συμμετοχή στην κλιμακούμενη κρίση στην Ουκρανία, που αποτελεί και τη «Μεγάλη Εικόνα» της Στρατηγικής  αντιπαράθεσης των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., απέναντι στη Ρωσία, με την Κίνα να καιροφυλακτεί.  Μια κρίση Στρατηγικών διαστάσεων,  που προς το παρόν κινείται σε πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο , αλλά και με εκατέρωθεν απειλές για στρατιωτική δράση, που αποτελεί και μια εφιαλτική προοπτική, δεδομένου ότι, τόσο οι ΗΠΑ , όσο και η Ρωσία, διαθέτουν εξελιγμένα πυρηνικά οπλικά συστήματα. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από την εξέλιξη και  κατάληξη της Ουκρανικής κρίσης, το γεωπολιτικό περιβάλλον είναι ανασφαλές και ασταθές, οι διεθνείς ισορροπίες εύθραυστες , επομένως,  θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, ότι, οι συνέπειες τα «απόνερα» της ουκρανικής κρίσης,  θα επιδράσουν  καταλυτικά  και στην δαιδαλώδη πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων.